Ανοικτή επιστολή αρχιτέκτονος

Ένας οικοδόμος σας γράφει αγαπητέ συμπολίτη, αρχιτεκτονεί όταν το ζητούν, τριγυρίζει τακτικά,τα «πεδινα» όρη της ωραίας μας πόλης , ανιχνεύει το ιωβιλαίον της, χαζεύει τα θεάματα στα εξαίσια χείλη της.
Με εντυπωσιάζουν συνήθως οι κριτικές για το άτομό μου, όντας πάντα ανέτοιμος ν’ απαντήσω.(να είμαι παρών) Κάποτε με σκέψη και φροντίδα πλησιάζουν τα φτωχικά έργα μου, και αισθάνομαι ενοχή και ενθυμούμαι στίχους χαμένων ποιητών.
Όμως δεν απομακρύνομαι κι ας απεχθάνομαι τις ευθύνες, μένω ριζωμένος, σε κάθε γειτονιά (που κτίζω) περίοικος, χωρις να ξεχωρίζω αδιάκριτους ή περιττούς.
Προσπαθώ να σταθώ στο χώρο ως κύριος , εξορισμένος από άλλους καιρούς, τότε που οικοδομούσαν με σεμνότητα τις στέγες μας (και με πάθος και παράδες βέβαια).
Φαίνομαι οπισθοδρομικός, γιατί αναλογίζομαι το αίμα και τον ιδρώτα, που αγιάζουν τα ωραία έργα.Μου λείπει η αίσθηση του ατέλειωτου χρόνου,με δένει σαν σκυλί ο καιρός,που έχει οκτάωρα και ΙΚΑ.

Σκίτσο του Esspe,  από τηέκδοση»dessin d’humour»
Κάποιος διάσημος ομότεχνος, είπε για να προσφέρει εξήγηση ( η εκδούλευση) : «οι συγκρούσεις στο παρελθόν, ήταν επικές…»
Ίσως βρήκε το κλειδί, μα η πόρτα είναι καρφωμένη από μέσα, δεν ανοίγει με εξορκισμούς σαν άλλοτε. Θέλει καρδιά ίσως και κόπους πολλούς. Αν ανοίξει μπορεί να φανει ένα πρόσωπο διαφορετικό από αυτό που φανταζόμαστε αγαπητέ φίλε.
Εγώ (αχ φρικτή αντωνυμία) νοιώθω , το σαρδώνιο χαμόγελο, του παλιού συναδέλφου μου αρχιμάστορα.