Ανοικτή επιστολή αρχιτέκτονος

Πλησιάζω την σοφία του και την πονηριά του, όταν σκαλίζω τα υλικά των κατεδαφίσεων, των ωραίων παλιών σπιτιών , αρχίζω να προσεγγίζω , την «αλληλουχία των κρυφών νοημάτων». Και είμαι απαρηγόρητος, αισθάνομαι ανεπαρκής και αβοήθητος.
Συλλογίζομαι πόση άγνοια κρύβει η διαλαλούμενη παιδεία μου,όταν κατηγορούμαι από φίλους και εχθρούς.
Και προσπαθώ , αγωνίζομαι (με νύχια και δόντια) να υπάρξω ως τεχνίτης. Όχι στο χώρο πια, στο χρόνο. Όχι στην συγκίνηση, στην ανάγκη.
Κι όταν τελειώνει η καθημερινή βιοπάλη, πρέπει να ξεκουραστώ και να σε συναντήσω και σένα συμπολίτη και τους πολλούς. Σαν ένας από όλους ανάμεσά τους. Δυστυχώς το ξέρεις καλά άλλωστε, δεν βγάζω λόγους και δεν γράφω. Και η συνεννόηση δυσκολεύεται. και νοιώθω βουβός και ανώνυμος (ξέχασε τους διάσημους Λεκορμπιζιέ)άγνωστος, χειρώναξ , βαστάζος, αντικείμενο πες.
Κάποτε αισθάνομαι σαν παράθυρο, τζαμαρία αλουμινίου, περνά το βλέμμα σου κι ανατριχιάζω με το θέαμα που αντικρίζουν τα στοχαστικά σου μάτια.
Όμως έχω «βάψει» σαν μέταλλο και το απολαμβάνω και λίγο που σε πληγώνει ο τόπος(το μπετόν λες τα κτίρια).Γιατί εμένα πιο πολύ με πληγώνουν οι σχέσεις, Αυτές που δεν διακρίνονται εύκολα από τους αισθαντικούς κι ίσως καθορίζουν το τοπίο. Οι σχέσεις επιβολής , εξάρτησης, εκμετάλευσης , αυτές που καθορίζουν το βίο μας, αυτές που οδηγούν στην περιθωριοποίηση η την αποξένωση των ανθρώπων.
Οι αρχιτέκτονες σήμερα, θα έπρεπε να σταθούν στη γη με τον παλιό σίγουρο τρόπο των παλιών οικοδόμων, να αισθανθούν την έλξη της και την βαρύτητα των ανθρώπων.Μαθαίνοντας τα μυστικά της δουλειάς μας, μπορούμε να δούμε την πόλη που ανοίγει τα άπειρα φύλλα της, να κτίσουμε στο φλεγόμενο από τις αντιθέσεις χώρο της, να προσφέρουμε στο μέλλον, το όνειρο.Η αρχιτεκτονική χρειάζεται λόγο, σκέψη,για να θεμελιώσει τα οικοδομήματα της. Χωρίς την ταύτιση με την παράδοση, χωρίς τις δεσμεύσεις του παρελθόντος,το κτισμένο περιβάλλον , δεν θα είναι προϊόν, για διαφήμιση αγορές και κέρδη, μα το στέγαστρο, το κέλυφος, της ανθρωπινής ζωής
Υπάρχει αρκετή αισιοδοξία, η ευθύνη μας βαρύνει όλους, ίσως να αρχίζει να γίνεται κατανοητό.
( Κείμενο» ΑΛΛΑΓΗ», Ηρακλείου, στη δεκαετία του 75-85, αναθεώρηση 14.5. 2009)