Αγνώστων λοιπών στοιχείων

Σου γράφω λοιπόν, όχι από την Αθήνα, απ το Ηράκλειο σου, γράφω κι είναι προχωρημένη η νύχτα, όπως τότε.
Όχι δεν σε θυμήθηκα έτσι ξαφνικά. καιρό τώρα ήθελα να σού γράψω,αλλά με ξέρεις τώρα από παιδί-βέβαια!Παντρεύτηκα,μπήκα κι εγώ στο λούκι που λένε,τα ωράρια έχουν πολύ συμπιεστεί .
Μη γελάς δεν είναι εύκολο να τ’ αποφύγεις κι έπειτα η ελευθερία δεν σκοντάφτει μόνο, στη γυναίκα και το παιδί.
Δεκαοκτώ χρόνια τώρα έχω κάνει αμέτρητες προσπάθειες να σού γράψω. Μα δεν σε βρίσκω,χάνεσαι έτσι ξαφνικά, θολώνεις μέσα μου, αποκτάς τεράστιες διαστλασεις και φαίνεσαι τόσο απρόσιτος κι ακατάδεκτος!
Βέβαια τα πράγματα δεν είναι όπως τα περίμενες. Η ζωή μας κυλάει ήρμα,αργά, μονότονα τις περισσότερες φορές.
Όχι, ακόμα δεν έφτιαξα το «Λαϊκό Θέατρο»
Έχουνε ξέρεις αλλάξει πολλά από τότε.
Ούτε το κοινόβιο,με τη φάρμα και τις καλλιέργειες. «Τη Δολοφονία του Μαρά» και την «Κομμούνα των Παρισίων» την καταχωνιάσαμε στη βιβλιοθήκη.Ούτε λόγος για παράσταση.
Η ομάδα «Αρένα» δεν έγινε ποτέ. Οι φίλοι μας σκόρπισαν. Τους τσάκισε η ανασφάλεια,το μεροκάματο, η φιοδοξία.
Ελάχιστοι κι απ τους γνωστούς προχώρησαν.Προχτές ήταν εδώ μια από αυτούς . Η Μαρία.Μας είπε πολλά. για ενοχές,για ελπίδες,για την ανάγκη να τα δούμε όλα απ την αρχή.
Θυμάσαι τότε που πήγες τα εξαρτήματα απ’ τους ερασιτέχνες στον @ο ώροφο;
Που λες τίποτα απ’ αυτά δεν έκανα.
Οι άλλοι πιάσαν τα πόστα, αμέσως μετά.
γίναν γραμματείς και σύμβουλοι υπουργών.
Μερικοί πήραν χαρτοφυλάκιο και κυκλοφορούν με Μερσεντές και οδηγό.
Όχι, δεν προχώρησε το φοιτητικό κίνημα. Ούτε και το εργατικό.Τώρα έχουμε κινήσεις για το περιβάλλον, τους ομοσέξουαλ. το έϊτζ.
Τι’ ναι αυτό; Ιός, ¨ένας ιός χωροφύλακας στην ερωτική συμπεριφορά μας.
Έχουν που λές, πολλά αλλάξει από τότε.

Τις προάλλες κτύπησαν τα ΜΑΤ. Οι αγρότες κάψαν τη Νομαρχία.Τα δακρυγόνα έδινα κι έπαιρναν. Ήμουν κι εγώ εκεί. Μόνο που την κοπάνισα, τρέχοντας. Νόμοζα πως θα πάθαινα συγκοπή. Όχι δεν μοίραζα βαζελίνες,ούτε άναψα φωτιές,ούτε καν έδινα κουράγιο , για συνέχιση. Σε τίποτα δεν μου χρειάσθηκε η παλιά μου εμπειρία.
Λάκισα , που λές , όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο.
Τώρα εδώ, στην πόλη μας θα συζητάνε μέρες και μήνες γι αυτά.
Στην πολιτική έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Στο Βερολίνο, τά τείχη γκρεμίστηκαν, στη Σοβιετική Ένωση, το Κόμμα πέρασε στην παρανομία, στα Βαλκάνια φοβερές αλλαγές κι ο Καστοριάδης, αναλύοντας, βεβαιώνει ότι, ο Κομμουνισμός, σαν σύστηαμα, είναι πολύ πιο πολύ επικίνδυνος , από το φασισμό, γιατί,λέει, σκοπεύει και επιζητά, την καθολική επικράτηση(1)
Όχι δεν θέλω να σε στεναχωρήσω. Εσύ έμεινες εκεί. στην Μεγάλη στάση του χρόνου. Εμείς εδώ δεν έχουμε μοναδικό εχθρό τη Δεξιά και τα ΜΑΤ που ξανά κυβερνούν.Έχουμε και τους ίδιους μα στους εαυτούς, που ανίκανοι για οποιαδήποτε δημιουργία, χρεώνουμε , ο ένας στον άλλον τα αμέτρητα λάθη μας.Σύγχυση και πανικός. Απογοήτευση και ηττοπάθεια.Και (τελικά)μοναξια στις μέρες μας αδερφέ μου.Χάθηκαν όλοι. Ναι χάθηκαν μεσα στα κρύα γραφεία τους, στα ετοιμόρροπα σπίτια τους, στις άδειες σχέσεις τους. Ο αγώνας μας είναι , μια προσπάθεια για άλλοθι.΄Αλλοθι για την μίζερη ζωή μας, για τους συμβιβασμούς, για την κατάντια μας.
Σου γράφω λοιπόν απόψε, περασμένα μεσάνυχτα, όχι για να ταράξω, την απόλυτη ηρεμία της σκέψης σου, για να σε φέρω πιο κοντά μου, σου γράφω για να δω ξανά στον καθρέφτη, την άμετρη ζωντάνια των δεκαοκτώ σου χρόνων.
Δεν μίλησα ποτέ δημόσια για σένα, σε ξέραν άλλωστε πολλοί, και σε φύλαγα, όπως η μάνα το παιδί της,απ τους κακούς και τους αστυνόμους.
Μα δεν μιλάς, Ήσουν πάντα τόσο λιγομίλητος, τόσο απόμακρος.
Σήμερα ο Αντώνης,ο καλός φίλος από την επαρχία, μιλούσε για αυτοοργάνωση.
Ο Γιώργος, για την εχθρική στάση των αστών της πόλης.
Για το θέατρο, επέμενα εγώ, να βρεθεί κατάλληλος χώρος.
Ξημερώνει πια, βροχή, ποταμοί θλίψης.
Έχουν περάσει δεκαοκτώ χρόνια…

Ηράκλειο 15.11.1991
Ανυπόγραφο