Η απάντηση του Αγνώστου Στρατιώτη

Παρεξηγείται συνήθως το ύφος μου και περισσότερο, η σταθερή θέση μου, σε μιαν εποχή που όλοι αλλάζουν , όχι μόνο εμφάνιση, αλλά και ιδέες και κόμματα. Θεωρείται μειονέκτημα κι η σιωπή μου,που βέβαια την εκμεταλεύονται πολλοί,που δεν διστάζουν ,να κάνουν φωναχτά σχόλια εις βάρος μου, χωρίς να σέβονται καθόλου την ηλικία μου και το παρελθόν μου.
Ευτυχώς υπάρχουν και μερικοί ευγενικοί συμπολίτες, που προσπαθούν να απαλύνουν την μοναξιά μου, απευθύνοντας λόγια παρηγορίας . Θα ήθελα να εκφράσω τη συγκίνησή μου,για τις εκδηλώσεις συμπαθείας και αγάπης, που κάποτε φτάνουν ως εμένα και ταράζουν την ηρεμία μου και το μάρμαρο ξέρετε καμιά φορά , μπορεί να ραγίσει.
Όμως με ρωτάτε, τη γνώμη μου για την πλατεία και πρέπει να κάνω και εγω ένα σχόλιο, είμαι στο κάτω της γραφής, ο μόνος μόνιμος κάτοικος της.
Βλέπω λοιπόν πως φτιάχνουν ένα τεράστιο αλώνι και στην άκρη στήνουν σίδερα, που μοιάζουν αρκετά, με τα οχυρωματικά έργα των χαρακωμάτων, του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου.
Εμένα με μπετονιάρανε, χάλασαν το γραφικό μου και οικείο μου βάθρο, με τις ακανόνιστες πέτρες (παλιομοδίτικο φυσικά)και τα λουλούδια που είχα στα πόδια μου και τώρα με ντύνουν με μαύρο μάρμαρο.
Δεν με νοιάζει, δεν έχω κανένα παράπονο – που να καταλάβουν οι νέοι οικοδόμοι και αρχιτέκτονες (τους βάζω ιεραρχικά ,όπως θα κανε ο Ίψεν) το δικό μου παρελθόν, τα βάσανα και τις αγωνίες που πέρασα, όταν ήμουν στην ηλικία τους.Πως να φανταστούν , τους συνεχείς μετά το 1912 πολέμους , τη λάσπη των χαρακωμάτων, τις σφαγές της Μικρασίας , τα αίματα και τις αμέτρητες θυσίες. Δεν με πληγώνουν τόσο τα σχέδια και οι κατασκευές , όσο τα άστοχα σκληρά λόγια,που θα μείνουν στις στήλες του τύπου, όταν τα έργα ίσως δεν θα υπάρχουν.
Ας μην θεωρηθεί ότι είμαι αντίθετος με τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, δεν είμαι εξ άλλου αρμόδιος να τον κρίνω, τα γράμματα μου είναι λίγα, μου λείπουν γνώσεις και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Μπορώ μόνο να πώ ότι αισθάνομαι αρκετά άνετα, στη μέση του τεράστιου τόξου, στο μαρμαρένιο αλώνι, δεν είμαι πια ο ταπεινός ανώνυμος, που σκοτώθηκε, σε κάποια μάχη, μέσα στα λαγούμια και τις βρώμικες λάσπες, μα ο Διγενής, που μετρήθηκε με το θάνατο κι έπεσε ηρωικά.
Και τα σίδερα απέναντι μου, είναι ιδανικά έμπεδα, ειρηνικά και αναμάρτητα σήμερα, με κάνουν να θυμάμαι και να ξεχνάω.
Τελικά λοιπόν, έχω μάλλον θετική γνώμη, απολύτως προσωπική φυσικά, χωρ΄ςι αναλύσεις και προεκτάσεις, η πλατεία βρίσκω να «ταιριάζει» κάπως με το παρελθόν και το πέτρινο μέλλον μου.
Εσείς οι ζωντανοί άνθρωποι του 2000, που έχετε σάρκα και αίμα, θα την αντέξετε;

μετά τιμής

ο γνωστός σας : Άγνωστος Στρατιώτης

Ο γνωστός σκιτσογράφος στον Άγνωστο,
τι να σκέφτεται άραγε ο Γ.Ανδρεαδάκης ;