Η παντοδύναμη έδρα, που έκρυβε στο απόλυτο σκότος καθηγητές και συμφέροντα, δέχθηκε μια επιθεση, πρώτη φορά τοσο έντονη,στο χώρο του ακμάζοντος τότε Πολυτεχνείου.
Πρώτη φορά,στην ιστορία της σχολής των Αρχιτεκτόνων» ο ίδιος ο «ιδιοκτήτης» μιας έδρας, άσκησε , μόνος τα διδακτικά του καθήκοντα. Διόρθωνε ατέλειωτες ώρες αρχιτεκτονικές συνθέσεις, ύδρωνε και στέγνωνε, υπέρβαρος, στρογγυλός , καθώς ήταν, έως μεταμεσονύκτιες ώρες, 2μμ και 3 μμ , ξεπερνώντας το ωράριο του Αντωνακάκη,που ήταν έξυπνος ,τακτικός και επαρκής , στα έδρανα , που πολλοί, μέτριοι αρχιτέκτονες , «δίδασκαν» χωρίς κανένα πάθος.
Και δεν «διόρθωναν» πρόσφεραν (και οι δυο) αληθινή γνώση και ήθος, με την παρουσία τους και τις λιγόλογες παρατηρήσεις κι άνοιγαν, σαν ταλαντούχοι δάσκαλοι, έβρισκαν ήπιους τρόπους, το μυαλό και το αίσθημα, των μαθητών τους -όπως οι (ε) πιτήδιοι νησιώτες ψαράδες,(ξεκολλούν κι) ανοίγουν τα στείδια -μα πως άντεχαν;
Δεν είναι εύκολο, να αποτιμήσει κανείς την προσφορά του Θ.Βαλεντή στην ελληνική αρχιτεκτονική, όμως η παρουσίαση του συνολικου έργου του στο ΕΚΑΜ, ίδρυμα που σφραγίσθηκε από την προσωπικότητα του Δ. Αντωνακάκη , θα δώσει αφορμή, στους τεχνικούς όλων των βαθμίδων και στους σπουδαστές του Πολυτεχνείου Κρήτης να έλθουν σε επαφή , με σχέδια και εφαρμογές, να αντιληφθούν , ότι η αρχιτεκτονική , μπορεί να είναι και Τέχνη , ότι υπηρετεί κοινωνικές ανάγκες αλλά πρέπει να προάγει την αισθητική και το γούστο των ανθρώπων.Για να γίνει βιώσιμη η ζωή και ανθρώπινες οι πόλεις μας, οι αρχιτέκτονες είναι αυτοί που θα σχεδιάσουν και θα κατασκευάσουν, το κτισμένο περιβάλλον, θα προσφέρουν στην προστατασία, των ελεύθερων και φυσικών χώρων. Το επιχείρημα ότι «πρέπει να ζήσουμε» που χρησιμοποιείται για να καλυφθούν , κερδοσκοπίες και τερατογενέσεις, ας πάψει πια να διατυπώνεται, ο Θουκυδίδης Βαλεντής , όσο κι ο Δημήτρης Αντωνακάκης, το δίδαξαν με χαμηλή φωνή καθαρά,, όσο κι ο Α.Μπρετόν.
ΑΛΚΜΑΝ 