Τη θλιβερή είδηση οσφράνθηκα παρατηρώντας τα μηνύματα στο facebook που αναφερόταν στον Michael Jackson με πρωτόγνωρη συχνότητα. Λέω μέσα μου: λες?
Χτυπάω το BBC και δυστυχώς σε λίγα δευτερόλεπτα επιβεβαιώθηκε η υποψία μου. Το σύνδρομο της επιτυχίας χτύπησε ξανά, άλλον ένα μεγάλο καλλιτέχνη. Κι αυτός, όπως ο μπαμπάς της πρώην γυναίκας του, ο Ελβις (να ήταν τυχαίο?) απέδειξε οτι η πρώιμη μεγάλη επιτυχία είναι αδυσώπητη. Ταλέντο, ματαιοδοξία, υπερβολική πίεση, εκπλήρωση στόχων τεράστιων απο πολύ νωρίς ή το ακατάπαυστο ενδιαφέρον της δημοσιότητας ; Άγνωστο το τι οδηγεί το ανθρώπινο μυαλό και το καθιστά αδύναμο να ανταπεξέλθει σε κάτι που θεωρούμε απόλυτο καλό, την επιτυχία.
Την πρωτοχρονιά του 1984 πήρα ως χριστουγεννιάτικο δώρο τον πρώτο μου ποπ δίσκο, ο οποίος μεταξύ άλλων γνωστών τότε επιτυχιών, περιλάμβανε το Beat it και το Billie Jean. Τραγούδια που έμειναν αναλλοίωτα στο μυαλό μου και ως και σήμερα τα ακούω τακτικότατα. Το πιο αγαπημένο μου, το beat it, περιέχει το ίσως πιο τρομερό ροκ σόλο που έχω ακούσει ποτέ, κάτι που ίσως, να ήταν ένας από τους λόγους που με οδήγησαν, το 1986, να πάρω την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα. Αργότερα έμαθα οτι το σόλο αυτό, του μεγάλου Eddie Van Hallen είναι όντως ένα καλό στιγμιότυπο στην ποπ ροκ μουσική. Κλικ για το βίντεο.
Τώρα αγκαλιά με μια telecaster, λίγο πιο ώριμος σκέφτομαι προβληματισμένος , το Νeverland Valley (προφητικός τίτλος) και την ανάγκη του Μαικλ να μείνει σαν τον Πήτερ Πάν, παιδί για πάντα, ίσως μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, χορεύοντας και τραγουδώντας, σε ένα μικρό γκρουπ της Motown. Από μια άλλη πλευρά, η παγκόσμια επιτυχία του Jacko βοήθησε λιγάκι ένα παιδί, στο κέντρο της Μεσογείου να ασχοληθεί, λίγο παράλληλα με τη μουσική, κάτι που το βοήθησε τόσο, στη ζωή και τη σκέψη του. Ίσως τώρα που είναι με τον Έλβις, να περνάνε «ζωή» χαρισάμενη, βλέποντας το θετικό αντίκτυπο της επιτυχίας τους στους άλλους, μακριά από παπαράτσι και την αγωνία τους, ότι ίσως ποτέ δε θα ξαναπετύχουν το ύψιστο δημιουργικό μεγαλείο της νεότητάς τους.
Εργο του Jeff Koons
ΑΛΚΜΑΝ 