( Διαβάζομε φίλους που μας αρέσουν, για τα ακραία αισθήματα, για τις λυρικές διατυπώσεις,
που δεν ζωγραφίζουν εικόνες, κόβουν και κρεμάνε μόνο, τρισδιάστατο φωτομοντάζ )
Από την ποιητική συλλόγη: » Το χαμαί»
ΕΞΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Τείνοντα χρόνος τρομέοντα
ΑΙΣΧ.ΠΕΡΣΑΙ 64
Κατοικήθηκα από σένα το κεφάλι μου είναι το άνθος
Φέγγω σαν ασβέστης των φτωχών στα εξορυγμένα
βράδια σου
Λαμπιόνι μεθυσμένο στ’ ακοίμητα νερά
Και μουσική χωρίς βυθό στα κάτω πετρώματα
Ας περπατήσουμε ελαφρά πάνω στα φύλλα που
σαπίζουν
Ξεχνώντας την παντάνασσα Ιστορία
το πάνω αέτωμα, με το μεγάλο Ποταμό.
Ολες τις κάμαρες ανοίγεις κι είμαι εκεί σκυμμένος
Πάνω από χρόνια κιτρινισμένα
Μπαίνουν πουλιά μπαίνουνε παγόνια της μακρινής
θαλάσσης ο καημός
Στο δέρμα μου ένα ράμφος περασμένο χωρίς πόνο
Τα προδομέν κύτταρά μου συγκρατεί στο τοίχωμα
της Πόλης
Φιλάς το τσακισμένο μου πλευρό με το βαμμένο
στόμα
κι όλο χτυπάς τους βράχους νύχτα ενετική
καταιγίδα γεμάτη ορατόρια
Έρχεσαι και φεύγεις σαν πυρετ΄ςο παιδιών
που τ΄άγγιξ’ ο Θεός μ’ ένα δρολάπι
Σου μιλώ για τη γερμένη πόλη και λες «είμαι η πόλη
Είμαι το ταπεινό του χρόνου το κορμί
Μ΄αυτό στην αγορά πηγαίνω κι ανώνυμα εδώ
ξαναγυρνώ»
ΑΛΚΜΑΝ 