Το φακελάκι (μια ιστορία του Σ. Καμάρη )

Βάδιζα παρέα με τη μάνα μου στην οδό Σταδίου κι άκουγα συνεχείς απαξιωτικές παρατηρήσεις της, για την αρχιτεκτονική των κτιρίων, των νεοκλασικών μεγάρων ιδίως.
Οι μοντέρνες πολυκατοικίες, είναι πολύ ωραιότερες έλεγε. Εγώ άκουγα, δεν συμφωνούσα, αλλά δεν της έφερνα αντίρρηση.

-Σίφη, φωνάζει κάποια στιγμή, σ’αυτό εκεί το κτίριο δεν έμενες όταν ήσουν φοιτητής;
-Μπορεί, της απάντησα, δεν θυμάμαι, έχουν πράσει τόσα χρόνια…
-Αυτό είναι επέμενε, πάμε να δούμε το δωμάτιο σου.
-Μα δεν θυμάμαι μάνα, επέμεινα εγω,δεν θυμάμαι ούτε σε ποιον όροφο ήταν…
-Θυμάμαι εγώ, έλα.

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες. Η μάνα μου προχωρούσε πρώτη, σαν να γνώριζε καλά το μέρος. Φτάσαμε μπροστά σε μια πόρτα.Την έσπρωξε μπήκαμε. Ήταν ένας μεγάλος θάλαμος, κάτι σαν κοιτώνας,με δυο σειρές κρεβάτια,καμιά δεκαριά συνολικά.
Ήταν όλα άδεια εκτός από ένα, όπου ήταν καθισμένος και σκυφτός κάποιος άγνωστος,που φορούσε πιτζάμες.
Δεν θυμόμουν απολύτως τίποτε. Ένα λεφτό αργότερα,ο άγνωστος σήκωσε το κεφάλι του και μας είδε.Πετάχτηκε αμέσως όρθιος και φώναξε: ήρθε πάλι η τρελή !

-Τι συμβαίνει; τον ρώτησα. Είναι η μητέρα μου.
-Μα δεν ξέρετε το επεισόδιο που προκάλεσε χθες ; μου απάντησε. Δεν σας είπε ότι επιτέθηκε εδώ,στο διπλανό κρεβάτι,σ ‘ έναν ασθενή και σ ‘ ένα γιατρό και τους χαστούκισε. Δεν σας είπε ότι τους τραυμάτισε;
-Τι ακριβώς έγινε; ρώτησα απορημένος.
-Ένας γιατρός εξέταζε έναν άρρωστο εδώ δίπλα.Μετά την εξέταση ,έσκυψε και του ψιθύρισε κάτι στ ‘ αυτί. Του ζήτησε φαίνεται , φακελάκι. Ο ασθενής του έδωσε μερικά χαρτονομίσματα, αλλά η μητέρα σας όρμησε κι άρπαξε το φακελάκι,μελάνωσε τα δάκτυλα της κι άρχισε να πασπατεύει και να τρίβει τα χαρτονομίσματα στις παλάμες της,γεμίζοντας μελάνια,για να δει,λέει, αν είναι γνήσια ή πλαστά. Μετά χαστούκισε το γιατρό, για να μάθει να μην ζητά φακελάκια,χαστούκισε και τον άρρωστο, γιατί πλήρωσε , όπως φώναζε, με πλαστά χαρτονομίσματα… Το’ γραψαν κι οι εφημερίδες, ορίστε. Μου έδειξε μια σελίδα εφημερίδας. Ήταν μισοσκισμένη και δεν μπορούσα να διαβάσω το άρθρο. Ο τίτλος του ήταν ολόκληρος : Συνταξιούχος καθηγήτρια , σε κατάσταση αμόκ, τραυματίζει γιατρό και ασθενή.
Όλη αυτή την ώρα η μάνα μου δεν είπε λέξη. Άκουγε με το κεφάλι σκυφτό. Την πήρα να φύγουμε και καθώς κατεβαίναμε τις σκάλες, άνοιξε πρώτη φορά το στόμα της : Είχα δίκιο , Σίφη, είπε, τα λεφτά ήταν πλαστά…