Φθινοπωρινές σπηλιάδες, του Μ. Μιγάδη (αφιέρωση:στον Σ.Καμάρη)

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΣΠΗΛΙΑΔΕΣ(1)

Ο δυνατός Σιρόκος (Ν.Α.) έγδυνε αργά αργά, όσα δέντρα πεισματικά κράταγαν ακόμα τα λιγοστά πράσινα στολίδια στο κορμί τους. Τα καφετιά – κίτρινα φύλλα έφθαναν μέχρι το γυρογιάλι, φθινοπωρινές πινελιές ατακτα στρωμένες στην άμμο, η θάλασσα λίγο ανήσυχη, αγκάλιαζε ηδονικά τους λιγοστούς θαλασσολάτρες, που βρέθηκαν και σήμερα στην αγκαλιά της, για να ζητήσουν τα χάδια της, να ακούσουν το μουρμούρισμα της, να μιλήσουν μαζί της. Ο ουρανός καλοντυμένος με γκρίζα αραχνοϋφαντα πέπλα, που μεσα τους παίζουν κρυφτό, πορφυρές ηλιαχτίδες του φθινοπώρου. Χρώματα πανέμορφα, παρμένα από τη Θεϊκή παλέτα, τα έντυναν όλα γύρω. Τα αυτιά μου χαϊδεύουν τα στερνά τιτιβίσματα του σπίνου, ενώ παρατηρώ τις αϋλες χορευτικές φιγούρες μιας σουσουράδας, που δεν αφήνουν τα χνάρια στην υγρή άμμο- όλοι χαίρονται την φθινοπωρινή λιακάδα.
Στο ταξίδι της ζωής ζούμε συχνά μαγικές στιγμές αξέχαστες, σε γωνιές αγαπημένες, λησμονημένες από τους πολλούς, κρύβουμε φιλάργυρα τις στιγμές που ζήσαμε πλάϊ στο κύμα, γυμνοί στον ήλιο, στην αγκαλιά της φύσης.
Ο στεριανός άνεμος φέρνει τα αρώματα του λάβδανου, του θύμου, του δίκταμου και μεις ψάχνουμε επίμονα για κάτι καινούριο, που να συναρπάζει, να διεργείρει τις αισθήσεις, να κάνει πιο ενδιαφέρουσα τη ζωή, να συγκινεί να γοητεύει, να μας φέρνει πίσω στη χαμένη νιότη μας.
Τα κρωξίματα των γλάρων σταμάτησαν τους ρομαντικούς συλλογισμούς μου, γυρίζω στο τώρα στα στιλπνά βότσαλα , στην ακτή που χαίρεται το άγγιγμα της θάλασσας, ενώ ο ήλιος έγειρε για τα καλά.
Μαζεύω ανόρεκτα και τεμπέλικα τις σκέψεις μου και τα εργαλεία του ψαρέματος και αφήνω το στεριανό θολάμι μου, δίπλα στο κύμα. Το ταξίδι στο χρόνο και στη θάλασσα τέλειωσε και σήμερα , αύριο βλέπουμε.

Σημείωση (1)=μεταβαλλόμενος άνεμος