Συμπληρώνονται σήμερα τρία χρόνια από την αναχώρηση του Σίφη, ξαναψάχνω τα χαρτιά στο ακατάστατο συρτάρι, αποκόμματα εφημερίδων, φωτογραφίες, επιστολές σε κιτρινισμένα φάκελα, κάρτες, χαρτάκια, άχρηστα μικροαντικείμενα. Η Ασημένια Καμάρη , ξεπετάχτηκε μέσα από σειρές γραμμάτων, συναρμολόγησα γρήγορα προτάσεις και λόγια, την άκουγα όπως πριν 40 χρόνια, στο σπίτι της στην οδό Σεβαστοπούλου, στο Γηροκομείο, να διηγείται ζωηρά ιστορίες της κατοχής, πρόσεχα τα κάτασπρα μαλλιά της, το πρόσωπο με τις αυστηρές γραμμές, τα χείλη που συγκρατούσαν την καλή διάθεση, τις κουβέντες που κινούσαν δραστηριότητες και άνοιγαν προοπτικές.
Μα να΄ταν έτσι αναρωτήθηκα, η πραγματικότητα γίνεται εφιάλτης – πως να αντέξει κανείς ; Ας την ακούσουμε.
ΑΛΚΜΑΝ 
πραγματικά φοβερή ιστορία …
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Την ιστορία την έχω ακούσει από τον ίδια την Ασημένια Καμάρη όταν χρόνια μετά ήρθε στο σπίτι μας στο Άδελε για να συναντήσει τον πατέρα μου.
Η Ασημένια την δημοσίευσε στην εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ με τον τίτλο τον Αύγουστο του 1997, στο 40/ήμερο μνημόσυνό του.
Μαρία Καλιούρη
κόρη του Αποστόλου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!