Στέλιος Κωστή Σπυριδάκης : «Ο ανερούβαλος» (Διήγημα)

Ο ΑΝΕΡΟΥΒΑΛΟΣ

Τον έχω βάλει πάνω στον πάγκο και τον βαράω. Το χέρι μου ανεβοκατεβαίνει σαν έμβολο. Το μούτρο χαμπάρι δεν παίρνει, του τσαλακώνω τη μύτη, του βγάζω τα μάτια, του πρήζω τα χείλη κι αυτός υπομειδιά όλο θράσος κι αυθάδεια. Τον κοιτάζω με συμπόνια όπως τον κατάντησα, κι αυτός είναι έτοιμος να μου βγάλει τη γλώσσα για να με νευριάσει. Τον ξέρω πολύ καλά τι παλιόμουτρο είναι. Μπορείς να τον πετσοκόβεις συνεχώς κι όμως ένα αχ, ένα βαχ, ένα οποιοδήποτε επιφώνημα πόνου ή ένα μορφασμό, δεν θα ακούσεις και δεν θα δεις. Νευριάζω. Του χαλάω τη χωρίστρα, του κοπανώ τα μάγουλα, του τραβάω τα αφτιά, τραβώ τα μαλλιά της κεφαλής του μπροστά και του σκεπάζω το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου κι αυτός ξεραίνετε στα γέλια. Νευριάζω ολοένα και περισσότερο. Του κοπανώ τα μάγουλα, του στραπατσάρω το σαγόνι τόσο που τον ξεμασέλισα. Τον στραβομουτσούνιασα, του ‘πρηξα το ‘να μάτι, του αφάνισα το άλλο και το παλιόμουτρο προτάσσει τα χείλη του γελαστά σαν σε προσφορά για φίλημα. Τον μισώ θανάσιμα. Μια ζωή βλακείες κάνει. Μέχρι που ήθελε να φτιάξει τον κόσμο καλύτερο! Άκου ‘κει! Τον κόσμο καλύτερο! Ποιος νόμισε πως ήταν;

Ο Έπειτα ρώτησε τους άλλους αν τον ήθελαν καλύτερο; Αν τον ήθελαν καλύτερο δεν θα τον έκαναν; Έτσι τους βολεύει ο κόσμος, έτσι τον έχουν. Δεν μπορούσε να κοιτάζει τη δουλίτσα του; Τόσο ανερμάτιστος είναι; Τον μισώ ακόμα περισσότερο έτσι αποκρουστικό που τον κατάντησα. Λίγο ακόμα και θα τον χτυπήσω πολύ δυνατά, μα πολύ δυνατά, τόσο που θα τον διαλύσω. Δεν αποφεύγει κανένα από τα χτυπήματά μου. Μένει ακίνητος και δέχεται στωικά τόσο ξέφρενα χτυπήματα. Να ‘ναι κι αυτό εξαιτίας της γενικότερής του βλακείας; Τι θέλει να παραστήσει τον ήρωα; Αλήθεια τι ηρωισμός είναι αυτός, να στέκεσαι να σε χτυπούν τόσο ανελέητα; Αλλά και για ένα μόνο κτύπημα, μόνο ηρωισμός που δεν μπορεί να είναι αυτό. Για να δούμε πού το πάει. Νευριάζω συνεχώς και περισσότερο. Τον κτυπώ με προσοχή εκεί που νομίζω πως πρέπει χωρίς τον παραμικρό οίκτο.