Norwegian Wood (αλλα οχι των Βeatles)

Μόλις τελείωσα το δεύτερο βιβλίο από τον Haruki Murakami, έναν από τους πιο πολυδιαβασμένους σύγχρονους συγγραφείς της Ιαπωνίας. Φτάνοντας στην τελευταία σελίδα της αγγλικής έκδοσης αναφέρεται ότι έχει έχει γραφτεί στην Ελλάδα και την Ιταλία. Αν και δυτικού τύπου ανάγνωσμα που ρέει, τουλάχιστον με πολύ γρήγορο ρυθμό, θα έλεγα οτι το βρήκα μαζί βαρύ και απολαυστικό. Η αναγνωστική του ευκολία μου φάνηκε αντιστρόφως ανάλογη με την ευπεψία της θεματολογίας του.

Η γραφή του Μουρακάμι είναι αυτοβιογραφική, άμεση και πρωτότυπη. Ακολουθώντας την πορεία του κεντρικού ήρωα, ενός νεαρού φοιτητή που αμφιταλαντεύεται στις ερωτικές του ανιχνεύσεις, στη δύσκολη αυτή διαδικασία της ωρίμανσης ή της μετά εφηβείας, ερχόμαστε σε επαφή με τις τραγικές ιστορίες των δεύτερων ηρώων.
Η αμφιταλάντευση της ερωτικής επιλογής, ήταν χαρακτηριστικό και του πρώτου του βιβλίου που διάβασα, South of the border west of the sun, που ήταν μια γρήγορη, και επίσης γλυκόπικρη ανάγνωση. Το Norwegian Wood, βαφτισμένο από το ομώνυμο τραγούδι των σκαθαριών, ήταν μια πιο βαθιά διείσδυση σε αισθηματικές δυσκολίες της ζωής, με πάμπολλα ερωτήματα για τον έρωτα ή το θάνατο στα οποία ο αναγνώστης θα πρέπει να δώσει την δική του ερμηνία-απάντηση. Ο αφηγητής πάντως, μάλλον βγαίνει καθαρός μέσα από την δύσκολη ψυχική διερεύνηση και ιαπωνικού τύπου αυτοκτονικής διάθεσης των συμπροταγωνιστών-αλλα αυτό είναι η δική μου εκτίμιση. Αυτό που κρατώ και από τα δύο αυτα βιβλία είναι μια πιο σύγχρονη άποψη ψυχαναλυτικού, παρά ρομαντικού χαρακτήρα.
Φτάνοντας στο οπισθόφυλλο ήμουν σίγουρος οτι το βιβλίο θα έχει διαβαστεί εκτενώς και στην ελλάδα και ανέτρεξα στο πολύ καλό μπλογκ της annabooklover,που φυσικά έχει προλάβει σχόλια άξια ανάγνωσης.
Ανυπομονώ να διαβάσω το επόμενο, What I talk about, when I talk about running…