Κάνουμε κατάχρηση, μα δεν μπορούμε να αποφύγουμε και αυτήν την επέτειο, έχει ζυμωθεί τόσο με τη ζωή μας, ας έχει φθαρεί από την πολιτική, συνδικαλιστική, πνευματική και καλλιτεχνική «αξιοποίηση».
Είναι (έτσι έγινε) ένα προϊόν της μεταπολίτευσης , που το προσάρμοσαν στις περιστάσεις, έγινε σημαία και φλάμπουρο μιας νεολαίας, που αναζητά εναγωνίως τον δρόμο της, έγινε τίτλος μιας οργάνωσης που πήρε τα όπλα , για να αντιμετωπίσει τη δημοκρατία – μόλις έπεσε η χούντα και σε κάθε περίπτωση βίας, προσφέρει κάποιο άλλοθι, η επανάσταση μπορεί να είναι και μια περιστασιακή εκδήλωση ή (γιατί όχι) ένα χάπενιγκ για τηλεοπτική κυρίως κάλυψη.
Παρακολουθήσαμε τις μεγάλες πορείες της Αθήνας, στην πρώτη πενταετία μετά την πτώση της δικτατορίας της ελεεινής μορφής – τότε ακόμα το τεράστιο φουσκωμένο λαϊκό ποτάμι δημιουργούσε μεγάλες προσδοκίες και ευνοούσε τις ουτοπίες που δεν μπορούσαμε με κανέναν τρόπο να απαρνηθούμε. Ατέλειωτες σειρές ανθρώπων, σε οργανωμένα μπλόγκ διαδήλωναν, «μέγα πλήθος και πάθος» για δημοκρατία ,ειρήνη, αλλαγή. Τα χρόνια περνούσαν, ο κόσμος λιγόστευε και η βία μεγάλωνε, πριν και μετά τις εκδηλώσεις. Θυμόμαστε την βιβλιοθήκη του ιδρύματος (Πολυτεχνείου) να καίγεται και φοιτητές και καθηγητές αμήχανοι, αδύναμοι να επέμβουν, να ψάχνουν δικαιολογίες. Σήμερα το πρόβλημα συνδέεται και με άλλα γεγονότα και γίνονται συσκέψεις πανεπιστημιακών και αστυνομικών αρχών. Εκείνη η ηρωϊκή εξέγερση, στην προκρούστεια κλίνη, κονταίνει και μακραίνει για να χωρέσει στις νέες συνθήκες κάθε λογίς οργανωμένων και μη συμφερόντων. Ο «Ακλμαν» συμμετέχει στον εορτασμό, με το νου και την καρδιά του, θα δημοσιεύσει δυο κείμενα και ένα σχέδιο από το χέρι του Μποστ (που θα σπάσει την αριστερή σοβαρότητα και θα χαράξει ένα χαμόγελο-το έχει ανάγκη και αυτή η επίσημη μέρα)
ΑΛΚΜΑΝ 