Πήγα στα Βενιζέλεια, στης Σούδας στο λιμάνι
σπασμένη βρήκαν την καρδιά και το μυαλό να χάνει
Εσύ μ΄αρρώστησε κι εσύ κρατείς το γιατρικό μου
αν θέλεις γιάνε με αλλιώς φέρε το θάνατό μου
Μ΄αγάπαγες και τάϊζες μέλι με την κουτάλα
και τώρα τσιγκουνεύεσαι και δίνεις στάλα στάλα
Γλυκό ναι το κορμάκι σου σαν το ψωμί τ΄αφράτο
κι ότι μου δίνει παίρνω το και γλύφω και το πιάτο!
Είναι η αγάπη ποταμός που τρέχει και δε σώνει
κι ανε φουσκώσει χάθηκες κιανένας δεν γλυτώνει
Στης θάλασσας τα κύματα αν πέσει σπίθα κι άψει
ετοτεσάς θα σ΄αρνηθώ κι ο έρωντας θα πάψει
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι μαντινάδες αυτές περιέχονται στο αρχείο του Μανούσου Φούμη και προέρχονται από την προφορική κυρίως παράδοση, ορισμένες (ελάχιστες) έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς.
Καλό και παιχνιδιάρικο!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σχετικά με την τελευταία μαντινάδα, ξέρω τον πατέρα του Καπετάν-Κερατά, που άναβε φωτιές στα πέλαγα και γύρισε τον κόσμο πολλές φορές. Φυσικά οι μαντινάδες όλες είναι όχι μόνο αψεγάδιαστες, αλλά πολύ καλές. Στέλιοσκωστήσπυριδάκης
Μου αρέσει!Μου αρέσει!