Λέων Καραπαναγιώτης : Μαργαριτάρια και αχινοί

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ

Το ταχυδρομείο της Τρίτης έφτασε νωρίς, ως συνήθως μερικά χαρτιά διαφημίσεων κι απωθητικοί λογαριασμοί. Ξεχώρισα ένα παχουλό φάκελλο ,τον άνοιξα προσεκτικά.
Φάνηκε ένα βιβλιαράκι με σκουροπράσινο εξώφυλλο. η Σύλλα δεν ενδιαφέρθηκε.
Ένα επισκεπτήριο,περασμένο με συνδετήρα,αποκάλυψε τον αποστολέα, ένα σκύρτημα, σαν πέταγμα χελιδονιού, σαν ν’ άνοιξε τα φτερά της μια πεταλούδα,έσπασε την ηραμία του νωχελικού πρωινού.
Τι να ‘ ναι, γιατί το έστειλε ο εξαίρετος φίλος, αναρωτήθηκα καθώς το ξεφύλλιζα…
Ο τίτλος σαν ζυγαριά ακριβείας,μα συν και πλην.Τα άλφα τέσσερα όσα και τα «ι» με ένα ε κόμπο στη μέση.ξαναδιάβασα «Μαργά – ριτά – ρια κε αχι – νοί» το νόημα είχε εξαφανισθεί, έμειναν μια σειρά χάντρες συμφώνων,στο κορδόνι των φωνηέντων, η φράση ισορροπούσε, ακούγονταν από πολύ μακριά , σαν τηλεβόας . κάποιο μήνυμα.

Προσπάθησα να βρω τον συγγραφέα , μα δεν υπήρχε πουθενά- ούτε στο εξώφυλλο ούτε στις σελίδες στο τέλος, που αναγράφουν τα στοιχεία κάθε έκδοσης.Μια χειρόγραφη σημείωση – αφιέρωση, με αρχικά, αποκάλυψαν τελικά ότι ο συγγραφέας ταυτιζόταν με τον αποστολέα του βιβλίου.
Πρόσεξα τα φύλλα ότι δεν είχαν αρίθμηση και δεν άργησα να εννοήσω ότι ο πολυγραφότατος φίλος, δεν είχε κανένα δικό του κείμενο στο βιβλίο του. Υπήρχαν διάφοροι συγγραφείς , αποσπάσματα, σε μια παράθεση ακατανόητη εκ πρώτης όψεως(αναγνώσεως) κυριαρχούσαν τα αγγλικά και τα γαλλικά, τα ελληνικά (πλην κάποιων στίχων και ενός κειμένου του Μακρυγιάννη)περιοριζόταν σε φράσεις, έμοιαζαν υπότιτλοι .