Στις 24.1.2006 οι σπουδαστές της Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, παρουσιάζουν την ομαδική έκθεση «ΦΑΤΑ ΜΟΡΓΚΑΝΑ» στο Μουσείο Μπενάκη. Για να τιμηθεί ο ποιητής τριάντα χρόνια μετά το πιο μεγάλο του ταξίδι, μια συνεργασία του Νέου Μουσείου Μπενάκη με το Εθνικο Κέντρο Βιβλίου κσι το Ζ΄εργαστήριο ζωγραφικής της ΑΣΚΤ Αθηνών, με καθηγητή τον Γιάννη Ψυχοπαίδη.
Ο εκλεκτός ζωγράφος και καθηγητής Γ.Ψ. με την ευκαιρία αυτή δημοσιευει στην «ΑΥΓΗ» της 2.4.2006 ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο, με εντυπώσεις και σχόλια για τον ποιητή και το έργο του. Η ζωγραφική η άλλη μεγάλη αγάπη του Μαραμπού, φαίνεται ότι δέχεται εύκολα επιδράσεις από τους στίχους του, γι αυτό είναι άμεση η ανταπόκριση των σπουδαστών, που εμπνέονται από το μεγάλο τελευταίο ποιήμα του το «ΦΑΤΑ ΜΟΡΓΚΑΝΑ» και σχεδιάζουν και χρωματίζουν εικαστικές αντιστοιχίες.
ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ ΜΙΑΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ : «ΦΑΤΑ ΜΟΡΓΚΑΝΑ»
(Τίτλος κειμένου στη «ΑΥΓΗ»/2.4.2010)
-Αποσπάσματα-
(…) Η μνήμη της θάλασσας, τα εφικτά και ανέφικτα ταξίδια, τα ανήσυχα και μεγαγχολικά δρομολόγια της ψυχής και οι ακυρωμένες υπάρξεις- μέσα στην τριβή όμως της αληθινής ζωγραφικής- όλα τα αυτά τα στοιχεία του καββαδιακού έργου ήταν για μας το αναγκαίο, το δημιουργικό, το γόνιμο στήριγμα για να μπορέσει να υπάρξει- ποιητική αδεία-μια ποθητή ενότητα ανάμεσα στην μαχόμενη συνείδηση του τώρα και την ποιητική διεκδίκηση ενός μέλλοντα κόσμου, κόσμου ανοικτού και ελεύθερου.
Πίσω από τα αδρά ταραγμένα αισθήματα και τις υπαρξιακά τσαλακωμένες μορφές των τραγικών προσώπων του Καββαδία, κρυβόταν ένα τρυφερό μαλάκωμα της ψυχής, μια γλυκιά ντροπαλότητα, μια μειλίχια ηθικότητα. Ο εξωτισμός, το υπαρξιακό σαράκι που έτρωγε τα σπλάχνα των ναυτικών του στα μακρινά τους ταξίδια, η βαριά ανάσα των κολασμένων στ΄αμπάρια των καραβιών, ο βέβηλος ερωτισμός των ανθρώπων της θάλασσας και των λιμανιών, ήταν για τον Καββαδία η ποιητική υπέρβαση ενός πεζού, μη ποιητικού κόσμου.
(…)
Πίσω απ τις λέξεις κι κυρίως προϋπόθεση των λέξεων του είναι μια βαθιά απελπισμένη πίστη του στην σνθρώπινη συνθήκη. Οι χαρακιές στις ψυχές, και οι χαρακιές στα σώματα των ποιητικών του όντων, τα ψυχικά τατουάζ που η μοίρα γράφει στα έκθετα κορμιά των τραυματισμένων αντιηρώων του δεν επαρκούν για να καραρρακώσουν αυτά τα σώματα, δεν μπορούν να σβήσουν μία κρυμμένη φλόγα ελπίδας.
(…)
ΑΛΚΜΑΝ 