Το καπηλιό της Μαρίας (στέκι του Μαραμπού)

Στη δεκαετία του 1980, στο ταβερνάκι της Μαρίας που σύχναζε ο Καββαδίας, κρεμάστηκε ένα καδράκι, με στίχους, που αναφέρονταν και στον ποιητή, το αντιγράψαμε πριν κλείσει το μαγαζί :

Γοργόνες, ζωγραφική του Σπύρου Βασιλείου, από το
λεύκωμά του «Φως και σκιές»
________________________________________
Κάθε Σαββάτο βρίσκουμε καιρό το μεσημέρι
στο ταβερνάκι ν ανταμώνουμε μας περιμένει
νεράϊδα γαλανών νερών και πολυαγάπημένη
ρετσίνα σε κανάτι πήλινο να μας προσφέρει

Κάτω απ την ήρεμη θωριά κρύβει τα μυστικά της
ερώτων π΄αγοράστηκαν φιλιών που πουληθήκαν
καημών που κρύφτηκαν βαθειά μα δεν εξεχαστήκαν
κι αχνογελάει σαν τη φιλάει ο παιγνιδιάρης Μπάτης

Στου Μαραμπού το σκούφο δες φωλιάζει το γεράκι
περήφανο κι αμίλητο τεντώνει τα φτερά του
τα μάτια του μερώνουνε σαν βλέπει την κυρά του
να ταξιδεύει στους καιρούς μ΄ ακοίμητο μεράκι

Κόντρα στο φως της πόρτας ο Βασίλης απαγγέλλει
κι αποκοιμάται κουρασμένος ο τυφλός βαρκάρης
τα μάτια συλλογιέται τα γαλαζωπά της Μάρης
ο ναύτης ο Κωστής και να μεθύσει θέλει πάλι

Ο Σπύρος το ρυθμό κρατά με τα κουτάλια παίζει
κι ο Μωχαμέτης ο ψαράς τη θάλασσα κοιτάζει
το Πόρτο Σάϊντ σκέφτεται τη μακρινή Βεγγάζη
στοιβάζοντα ξανά τα πιάτα πάνω στο τραπέζι

Γυρτοί στον πάγκο ράθυμοι στης κάπνας την ομίχλη
μισομιλούμε και ξανάρχονται τα πάθη
και τον Ελπίνορα θυμόμαστε που αδικοεχάθη
και στίχους – ξύλα υγρά- και την χαμένη “Κίχλη”