Παραλλάσσοντας τα λόγια του Λόρκα για λογαριασμό του Νίκου Καββαδία :
Τον Kαββαδία ειχε αρχίσει να τον ενοχλεί κάπως ο μύθος για τη ναυτοσύνη του. Προκαλεί σύγχυση,έλεγε, όσον αφορά τη ζωή και το έργο μου. Οι ναυτικοί είναι ένα θέμα και τίποτα περισσότερο. Εξάλλου η ναυτοσύνη με τον τρόπο που την χρησιμοποιούν για μένα μου προσδίδει έναν τόνο αμορφωσιάς ,έλλειψης παιδείας- ένα είδος πρωτόγονου , άγριου ποιητή (poete sauvage)-κάτι που όσοι με γνωρίζουν ξέρουν οτι δεν είμαι. Δεν θέλω να μου βάζουν συνέχεια ετικέτα.Αισθάνομαι σαν να με αλυσοδένουν .
Θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε οτι η θάλασσα και τα καράβια χρησιμοποιούνται συμβολικά σε όλες τις τέχνες και προπαντός στην ποίηση.Επιπλέον τους αλλους ποιητές δεν τους κρίνουμε με βάση το επάγγελμά τους. Δεν σκεφτήκαμε, λόγου χάριν, τον Σεφέρη ως διπλωμά
τη η τον Αναγνωστάκη και τον Σινόπουλο ως γιατρούς.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΙ…
Μέσ’ στό τεράστιο σώμα του ειχε μι’ αθώα καρδια.
Κάποια νυχτιά,μέσα στό μπάρ Ρέτζίνα-στη Μαρσιλια,
γιά να φυλάξει εμένανε απο έναν ισπανό,
έφαγε αυτός μιαν αδειανή στήν κεφαλή μποτιλια.
(N.KABBAΔΙΑ: ΕΝΑΣ ΝΕΓΡΟΣ ΘΕΡΜΑΣΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΖΙΜΠΟΥΤΙ)
Την Παρασκευή 4 Μαρτίου 2005 ο πράκτορας Νίκολα Καλίπαρι
για να φυλάξει την άρτι απελευθερωθείσα στο Ιράκ δημοσιογράφο
Τζουλιάνα Σγκρένα «έφαγε αυτός στο στήθος τις σφαίρες των
Αμερικανών φρουρων».
(ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ)
Γ.Ζ.
ΑΛΚΜΑΝ 