ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΚΚΟΣ : Ο ΣΚΥΛΟΣ ΜΟΥ

(Αφιερωμένο στους φιλόζωους κι αυτούς που ψάχνουν τον Κανέλο )

Η μήτηρ του ήτο μικρά “Λεβρέτα’ σταχτερή
Αλλ΄ο πατήρ του φαίνεται ιθαγενής να είναι
Και μάλιστα ψωρόσκυλος -αν μας το συγχωρεί-
Τοιούτους τρέφουν παμπληθείς αι κλασικαί Αθήναι…
Εκ των γονέων δε αυτών χωρίς να καταλάβει
γεννήθηκε το εύμορφο και παχουλό κουτάβι.

Κι όταν τα μάτια έπαυσε να έχει σφαλιστά
κι έβλεπε πως τριγύρω του σκυλάκια ήσαν κι άλλα
κι έτρεχε στη μανούλα του με πόδια τρεκλιαστά
κι έκανε πως τη γαύγιζε για να του δώσει γάλα
Τότε κι εγώ εξάπλωσα την ληστρική μου χείρα
και το κουτάβι το μικρό εδιάλεξα και πήρα !

Έτσι συμβαίνει δυστυχώς και δω καμιά φορά
άλλοι να κάνουν το παιδί και να το παίρνουν άλλοι…
Αλλ΄η μητέρα έμεινε με τ΄άλλα της μωρά
και δεν μ΄εφάνει η θλίψις της παραπολύ μεγάλη
Ναι μεν ως μήτηρ έπρεπε να ειν΄απελπισμένη,
αλλ΄ ήτο στας απαγωγάς πολύ συνηθισμένη.

…
Μεγάλωνε, κι εγώ μ΄αυτό περνούσα τον καιρό μου
γιατί αγαπούσε σαν παιδί κι εκείνο τα παιγνίδια
και μια φορά που έτυχε να το στενοχωρώ
με τα λεπτά δοντάκια του, με δόντια σαν αγκίδια
χωρίς να θέλει το φτωχό, το χέρι μου δαγκώνει
και το μικρό μου δάκτυλο αρχίζει να ματώνει !

Να με δαγκώσει ! Ω στιγμή ανέλπιστος κακή…
Και να ματώσει μάλιστα και να ναι καλοκαίρι
και λυσσασμένα τα σκυλιά ν΄ακούς εδώ κι εκεί
κα ο Παστέρ το φάρμακο της λύσσης να μην ξέρει
και να φορώ την άσπρη μου τυχαίως πουκαμίσα
Ω πως δεν ετρελάθηκα πρωτού με πιάσει λύσσα !

…
Γιατρέ, σκυλί με δάγκασε, γιατρέ το νου θα χάσω
γιατρέ μου γιάτρεψε μ΄ευθύς, γιατί θα σε …δαγκάσω
…
-Ήτο λυσσάρικο σκυλί; ο δόκτωρ μ΄ερωτά
-Όχι γιατρέ μου τ΄απαντώ, ήτο μικρό κουτάβι
Μα τότε μ ΄απορία του στα μάτια με κοιττά
Και είναι, λέγει, σε καιρό κανείς να τον προλάβει…
-Να με προλάβεις ; μα λοιπόν ελύσσαξα; ομίλει !
-Δεν λύσσαξε ο φίλος μου, της Μιχαλούς οφείλει!

Είπ΄ο γιατρός και στη στιγμή το δάγκαμα ξεχνώ
τρέχω στο σπίτι το λαμπρό σκυλάκι μου γυρεύω
και όπως όταν έκανα ταξίδι μακρινό
το πιάνω το διπλοφιλώ, το σφίγγω, το χαδεύω !
Κι αυτό σαν να κατάλαβε την κεφαλή του σκύβει
με γλύφει την ουρά κουνεί, μα τα δοντάκια κρύβει !

Ο Γνωστός σκιτσογράφος Γιάννης Ανδρεαδάκης
με το σκύλο του τα σχόλια περιττεύουν
__________________________________

Αι, από τότε πιο πολύ ακόμη τ΄αγαπώ…
αλλά κι αυτό από κιντά καθόλου δεν μ΄αφήνει
…
Και τόσο είν΄ευγενικό, κι όχι σκυλί του δρόμου,
όπου μια μέρα του΄δωκα και το ψευδώνυμό μου.

Ο “Dock” είναι περίφημο αληθινά σκυλί !
δεν είνα ζώον λογικόν, μα έχει τέτοια γνώση,
όπου μπορεί σαν άνθρωπος κι αυτό να μη μιλεί
μα σε πολλούς ανθρωπινά μαθήματα να δώσει.

μπορεί να μην βουλεύεται, μπορεί και να μην κρίνει
αλλ΄αγαπά χωρίς κανείς ρο(υ)σφέτια να του δίνει.
…

Όπου πηγαίνω και σταθώ μαζί μου θα βρεθεί
και πάντοτε στα μάτια μου τα μάτια του καρφώνει
Μαζί μου στο κρεβάτι μου κι αυτός θα κοιμηθεί
και λες πως ύπνος και ζωή παντού μας αδελφώνει !
Στην πόλη και στην εξοχή, στη χώρα μας στα ξένα,
εγώ δε ζω χωρίς αυτόν κι αυτός χωρίς εμένα.

Ο σκύλος μου ουδέποτε υπήρξε κυνηγός
και το μαντήλι μια φορά δεν έτρεξε να πάρει
Ποτέ δεν τον συνάντησε στο βίο του λαγός
και στην κουζίνα πάντοτε ανηλεώς “φερμάρει”
Αλλ΄ έχει κυνηγητικό και τρέξιμο και μάτι
κι αυτό πικρά τ΄ομολογούν της γειτονιά οι γάτοι.

Ο σκύλος μου σας βεβαιώ, έχει παιδιού καρδιά
αλλά και μια συνήθεια που τον διασκεδάζει
Να σου γαυγίζει έξαφνα τα ξένοιαστα παιδιά…
Μα δεν τα πείραξε ποτέ και μόνο τα τρομάζει !
Αι μια κακή συνήθεια μα και πολύ αθώα
θαρρώ πως επιτρέπεται να έχουν και τα ζώα !

…
Κι όταν μια μέρα έτυχε, μα μόνο μια φορά
τη λυγερή μητέρα του στο δρόμο ν΄απαντήσει
Ω τι παιγνίδια, τι φωνές και τι τρελή χαρά
Που σκύλου γλώσσ΄αδύνατο να μας την εξηγήσει…
Μα της φιλίας η φωνή αντήχησεν αγρία
κι αφήκε την γεννήσασαν εις του λουτρού τα κρύα !

Τοιούτος σκύλος έξοχος, τέτοιο λαμπρό σκυλί,
Ήτο νομίζω άξιο των στίχων μου καθ΄όλα…
Κι ενώ πολλοί τον κυνηγούν και τον μισούν πολλοί
αυτός ποτέ δεν έδωσε εις τους εχθρούς του φόλα !
Αυτός υπήρξε πάντοτε καλός προς όλους φίλος
Γιατί δεν είναι άνθρωπος, αλλ΄ είναι μόνον σκύλος !

Η μήτηρ του ήτο μικρά “Λεβρέτα’ σταχτερή
Αλλ΄ο πατήρ του φαίνεται ιθαγενής να είναι
Και μάλιστα ψωρόσκυλος -αν μας το συγχωρεί-
Τοιούτους τρέφουν παμπληθείς αι κλασικαί Αθήναι…
Εκ των γονέων δε αυτών χωρίς να καταλάβει
γεννήθηκε το εύμορφο και παχουλό κουτάβι.

έχει τέτοια γνώση, όπου μπορεί…ανθρωπινά μαθήματα να δώσει
__________________________________
Κι όταν τα μάτια έπαυσε να έχει σφαλιστά
κι έβλεπε πως τριγύρω του σκυλάκια ήσαν κι άλλα
κι έτρεχε στη μανούλα του με πόδια τρεκλιαστά
κι έκανε πως τη γαύγιζε για α του δώσει γάλα
Τότε κι εγώ εξάπλωσα την ληστρική μου χείρα
και το κουτάβι το μικρό εδιάλεξα και πήρα !

Έτσι συμβαίνει δυστυχώς και δω καμιά φορά
άλλοι να κάνουν το παιδί και να το παίρνουν άλλοι…
Αλλ΄η μητέρα έμεινε με τ΄άλλα της μωρά
και δεν μ΄εφάνει η θλίψις της παραπολύ μεγάλη
Ναι μεν ως μήτηρ έπρεπε να ειν΄απελπισμένη,
αλλ΄ ήτο στας απαγωγάς πολύ συνηθισμένη.

…
Μεγάλωνε, κι εγώ μ΄αυτό περνούσα τον καιρό μου
γιατί αγαπούσε σαν παιδί κι εκείνο τα παιγνίδια
και μια φορά που έτυχε να το στενοχωρώ
με τα λεπτά δοντάκια του, με δόντια σαν αγκίδια
χωρίς να θέλει το φτωχό, το χέρι μου δαγκώνει
και το μικρό μου δάκτυλο αρχίζει να δαγκώνει !

Να με δαγκώσει ! Ω στιγμή ανέλπιστος κακή…
Και να ματώσει μάλιστα και να ναι καλοκαίρι
και λυσσασμένα τα σκυλιά ν΄ακούς εδώ κι εκεί
κα ο Παστέρ το φάρμακο της λύσσης να μην ξέρει
και να φορώ την άσπρη μου τυχαίως πουκαμίσα
Ω πως δεν ετρελάθηκα πρωτού μου πιάσει λύσσα !

…
Γιατρέ, σκυλί με δάγκασε, γιατρέ το νου θα χάσω
γιατρέ μου γιάτρεψε μ΄ευθύς, γιατί θα σε …δαγκάσω
…
-Ήτο λυσσάρικο σκυλί; ο δόκτωρ μ΄ερωτά
-Όχι γιατρέ μου τ΄απαντώ, ήτο μικρό κουτάβι
Μα τότε μ ΄απορία του στα μάτια με κοιττά
Και είναι, λέγει, σε καιρό κανείς να τον προλάβει…
-Να με προλάβεις ; μα λοιπόν ελύσσαξε; ομίλει !
-Δεν λύσσαξε ο φίλος μου, της Μιχαλούς οφείλει!

Είπ΄ο γιατρός και στη στιγμή το δάγκαμα ξεχνώ
τρέχω στο σπίτι το λαμπρό σκυλάκι μου γυρεύω
και όπως όταν έκανα ταξίδι μακρινό
το πιάνω το διπλοφιλώ, το σφίγγω, το χαδεύω !
Κι αυτό σαν να κατάλαβε την κεφαλή του σκύβει
με γλύφει την ουρά κουνεί, μα τα δοντάκια κρύβει !

Αι, από τότε πιο πολύ ακόμη τ΄αγαπώ…
αλλά κι αυτό από κιντά καθόλου δεν μ΄αφήνει
…
Και τόσο είν΄ευγενικό, κι όχι σκυλί του δρόμου,
όπου μια μέρα του΄δωκα και το ψευδώνυμό μου.

Ο “Dock” είναι περίφημο αληθινά σκυλί !
δεν είνα ζώον λογικόν, μα έχει τέτοια γνώση,
όπου μπορεί σαν άνθρωπος κι αυτό να μη μιλεί
μα σε πολλούς ανθρωπινά μαθήματα να δώσει.

μπορεί να μην βουλεύεται, μπορεί και να μην κρίνει
αλλ΄αγαπά χωρίς κανείς ρο(υ)σφέτια να του δίνει.
…

Όπου πηγαίνω και σταθώ μαζί μου θα βρεθεί
και πάντοτε στα μάτια μου τα μάτια του καρφώνει
Μαζί μου στο κρεβάτι μου κι αυτός θα κοιμηθεί
και λες πως ύπνος και ζωή παντού μας αδελφώνει !
Στην πόλη και στην εξοχή, στη χώρα μας στα ξένα,
εγώ δε ζω χωρίς αυτόν κι αυτός χωρίς εμένα.

Ο σκύλος μου ουδέποτε υπήρξε κυνηγός
και το μαντήλι μια φιρά δεν έτρεξε να πάρει
Ποτέ δεν τον συνάντησε στο βίο του λαγός
και στην κουζίνα πάντοτε ανηλεώς “φερμάρει”
Αλλ΄ έχει κυνηγητικό και τρέξιμο και μάτι
κι αυτό πικρά τ΄ομολογούν της γειτονιά οι γάτοι.

Ο σκύλος μου σας βεβαιώ, έχει παιδιού καρδιά
αλλά και μια συνήθεια που τον διασκεδάζει
Να σου γαυγίζει έξαφνα τα ξένοιαστα παιδιά…
Μα δεν τα πείραξε ποτέ και μόνο τα τρομάζει !
Αι μια κακή συνήθεια μα και πολύ αθώα
θαρρώ πως επιτρέπεται να έχουν και τα ζώα !

…
Κι όταν μια μέρα έτυχε, μα μόνο μια φορά
τη λυγερή μητέρα του στο δρόμο ν΄απαντήσει
Ω τι παιγνίδια, τι φωνές και τι τρελή χαρά
Που σκύλου γλώσσ΄αδύνατο να μας την εξηγήσει…
Μα της φιλίας η φωνή αντήχησεν αγρία
κι αφήκε την γεννήσασαν εις του λουτρού τα κρύα !

Τοιούτος σκύλος έξοχος, τέτοιο λαμπρό σκυλί,
Ήτο νομίζω άξιο των στίχων μου καθ΄όλα…
Κι ενώ πολλοί τον κυνηγούν και τον μισούν πολλοί
αυτός ποτέ δεν έδωσε εις τους εχθρούς του φόλα !
Αυτός υπήρξε πάντοτε καλός προς όλους φίλος
Γιατί δεν είναι άνθρωπος, αλλ΄ είναι μόνον σκύλος !

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΚΚΟΣ (1856-91)σημαντικός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας με σατιρική φλέβα, /ανατρέξετε στο διαδίκτυο για λεπτομέρειες»

____________________________________
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Δεν έγιναν αλλαγες παρά μονο ως προς τις σημερινές
συνήθειες γραφής(καμιά ηχητική η λεκτική) και αφαιρέθηκαν λίγα
εξάστιχα/για να είναι πιο εύκολα αναγνώσιμο το ποίημα.