Μια ξεχασμένη επέτειος ( 21η Απριλίου )

Μα υπήρξε, αναρωτιέμαι, ακούγοντας στο ραδιόφωνο : πάμε στους νέους αγώνες. Στη δίνη ενός μεγάλου κυκλώνα η χώρα, αντιδρά ως συνήθως με τα συνδικάτα της μεταπολίτευσης. Έψαξα στη βιβλιοθήκη λίγα πια που πάνε τόσο πίσω, κάποιος Μποστ με αρκετή χαρούμενη ανορθογραφία και ένας διπλωμένος Παπαδόπουλος, από αυτούς τους επιζωγραφισμένους που κρεμούσαν στα δημόσια καταστήματα και ένα απόκομμα εφημερίδας με τον αξέχαστο Αλέκο Παναγούλη- αυτόν που επιχείρησε να σκοτώσει τον δικτάτορα και πέρασε από φρικτά βασανιστήρια-σήμερα οι νέοι είναι αλλιώς, ορισμένοι αντιδρούν στο αστικό σύστημα, βάζουν μπόμπες κι όποιον πάρει ο Χάρος – η Δημοκρατία κακοποιημένη και καθόλου άπορη κορασίς, προσφέρει κοκτέιλ σε καθε ενδιαφερόμενο, χωρίς να ενδιαφέρεται για το φυτίλι(στουπί) και την βενζίνα.
Μα υπήρξε η χούντα των συνταγματαρχών;

Το βέβαιο είναι οτι υπήρξαν πραγματικοί ήρωες εκείνη την εποχή, όπως αυτός που φαίνεται στην πάνω φωτογραφία (Αλέκος Παναγούλης), δεν πρόλαβε τις εξελίξεις έφυγε νωρίς μιαν κόκκινη πρωτομαγιά.
__________________________________________________
Υπήρξαν και άλλοι, που πλήρωσαν το τίμημα της αξιοπρέπειας και της τιμής μας, χωρίς να ζητήσουν τίποτα και κατακλύζουν σήμερα τη μνήμη μας, όσοι είναι πολύ μακριά, εκεί που δεν έχει «καθημερινές και σκολες». Και είμαστε ανίκανοι να πούμε κάτι, να δώσουμε εξηγήσεις να δικαιολογήσουμε την άθλια κατάσταση. Οι νέοι του 1967 είναι γέροι ή μεσήλικες σήμερα, συνταξιούχοι των ΚΑΠΗ που τρέμουν μην χαθεί η σύνταξη, μην εξαφανισθούν οι κόποι των προσπαθειών μιας ζωής.
Το ψέμα η απάτη η διαφθορά, που χαρακτηρίζουν την καθημερινή μας ζωή, αφορούν σχεδόν πάντα στους άλλους, το μεγάλο άλλοθι των » ξένων δακτύλων» και των περίπλοκων συνωμοσιών, μας νανουρίζει τις ανήσυχες νύχτες μας.

Ανατρέχουμε σε αγαπημένους καλλιτέχνες, παρηγορητικοί στίχοι και σχέδια και εικόνες.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία
«υπάρχω;¨λες κι ύστερα:»δεν υπάρχεις»
Φτάνει το πλοίο υψωμένη σημαία
Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης

Αν τουλάχιστον μέσα στους ανθρώπους
αυτούς (εμάς) ένας πέθαινε από αηδία…

Ο ποιητής και ιδανικός αυτόχειρας, σε μιαν εποχή οχι λιγότερο προβληματική, μπόρεσε να σαρκάσει και να ταρακουνήσει τους πάντες. Μα δεν πρέπει σώνει και καλά να μας πολυτεναχωρήσει η επέτειος της Δικτατορίας της ελεεινής μορφής, να μας ανακατέψει με τα χίλια δυο δεινά μας. Γι αυτο Μποστ και μάλιστα προχουντικός και τότε η φοροδιαφυγή και η ανεργία πρωτοστατούν.