Μας πήραν μέτρα…

Η Πρωτομαγιά συνέπεσε με την εξαγγελία των επώδυνων οικονομικών μέτρων, που περιμέναμε από μήνες. Αν και ο ΑΛΚΜΑΝ αποφεύγει την πολιτική και την φιλολογία της, είναι αδύνατον να μην σχολιάσει (όσο μπορεί πιο ελαφρά) την δέσμη αυτή των δηλητηριωδών λουλουδιών, που ο πρωθυπουργός μας πρόσφερε, με τρακ και αρκετή στεναχώρια, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα μάλλον αδικαιολόγητα.
Χτες το πρωί, οι υποτονικές (παρά την βεβαιότητα την επιβολής των αντεργατικών μέτρων) εκδηλώσεις των κομμάτων και της «εργατιάς», έφεραν στεφάνια στην είσοδο του γραφείου μου, εκεί που υπάρχει μια πινακίδα, με τα λόγια : εδώ βασανίστηκε και δολοφονήθηκε, ο Προεδρος του εργατικου Κέντρου Ηρακλείου Στρατής Περγαλίδης, το 1947. Είχα συμπέσει στο χώρο με τον γιο του ηρωικού αγωνιστή, τον γλυκύτατο Ναπολέοντα, την ώρα που προχωρούσαν πρόεδροι και οργανωτές με κόκκινα στεφάνια.

Σήμερα πρωί πρωί μετά την εξαγγελία του πρωθυπουργού, διάβαζα ξανά την επιγραφή, συλλογιζόμουν τον κομμουνιστή πρόεδρο του Εργατικού Κεντρου, που άφηνε το μωρό στην αγκαλιά της συζύγου του και την ήσυχη ζωή, για να αφιερωνεται στους αγώνες της εργατικής τάξης-που δεν υποχώρησε, στα αφάνταστα βασανιστήρια και τις πιο απάνθρωπες πιέσεις, υπηρετώντας με ακλόνητη συνέπεια τις ιδέες του. Τι να χει μείνει από όλα αυτά άραγε; Ο Μαρξ, που ήλπιζε στην μεγάλη ανατροπή, τι θα έκανε σήμερα; Έζησε στην εποχή της ατμομηχανής (και του ρωμαντισμού), τι θα σκεφτόταν για τα τέρατα και σημεία της επιστημονικής, τεχνικής και οικονομικής προόδου;
Ακούγοντας τις ατέλειωτες ανακοινώσεις, από τον υπουργό οικονομικών, προσπαθούσα να καταλάβω, μα προδιέγραφε ένα πολύ πολύπλοκο σύνθετο οικονομικό σύστημα, πλησίαζα την κατανόηση ενός ποσοστού κάτω από το 50%-μα η επανάληψη : μείωση, μείωση, περιορισμός, δεν άφηνε περιθώριο για αισιοδοξία. Κατεδάφιση ενός συστήματος, πολυετών κινήσεων και απεργιών και πάσης φύσεως αγώνων και ισοπέδωση κομμάτων και συνδικάτων. Τι συμβαίνει άραγε; θόλωναν λίγο οι συλλογισμοί και γινόταν ακαθόριστες οι σκέψεις.
Σαν να μπήκε ολόκληρη η χώρα σε ψυχιατρείο, και βαίνει από το πρώτο ηλεκτρο σόκ.
Να δούμε, το τέλος της Μεταπολίτευσης, οριστικοποιήθηκε, αύριο θα είναι άλλη μέρα. Όταν αλλάζουν δραματικά τα οικονομικά στοιχεία, τίποτα δεν θα μείνει αλώβητο, ούτε ο συνδικαλισμός ούτε τα κόμματα ούτε η ζωή μας.