Τι να κάνουμε; πες κάτι λέει ο φίλος Τ. αξίζει ένα σχόλιο καυστικό η κατάσταση, μην περιορίζεστε στις αψιμαχίες με τον Γ., που έχουν αμφίβολο φιλολογικό περιεχόμενο. Κι όμως ένας στίχος είναι πιο κοντά στην διάθεσή μας, ένα ποίημα πλησιάζει πιο πολύ την ευαισθησία μας, ας καίγεται ο κόσμος, ας βουλιάζει η χώρα, ας γεμίζουν τον ουρανό τα πιο επίφοβα και απειλητικά σύννεφα.
Όλοι έχουμε μιαν ιδέα για την «κατάσταση» οι περισσότεροι ξέρουμε καλά τις αμαρτίες του»συστήματος» και αρκετά τα δικά μας ανομήματα- νοιώθουμε πάντως ότι η κατάσταση ηταν απερίγραπτη-αισθανόμαστε τον ίλιγγο στην μεγάλη κατηφόρα. Το σχόλιο του καθενός μας ειναι αρκετά αντικειμενικό στις ευθύνες των άλλλων ας υπολείπεται στις ατομικές μας ατασθαλίες, ξέρουμε ότι κανείς δεν είναι τελείως αθώος. Κάθε σχόλιο έχει την τάση να θέλει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα και βέβαια σκοπεύει να νουθετήσει η να προβληματίσει η να καθοδηγήσει τους άλλους. Όποιος μπορεί να γράψει δυο λόγια ή έχει ένα μικρόφωνο στο διαδίκτυο η τα ΜΜΕ έχει την εντύπωση ότι μπορεί να πεί κάτι που να έχει σημασία και να επηρεάσει τους κοινούς ανθρώπους που συνήθως αποφευγουν (σοφά) τη δημοσιότητα και βέβαια δεν συμπαθούν (από κακή εμπειρία) τα ενυπόγραφα κείμενα κάθε είδους.
Το μεσημεριανό διάλειμμα, διέκοψε αυτό το κείμενο-ένας ησυχος ύπνος βάρυνε τα βλέφαρα, με ξύπνησε βίαια ένας απαίσιος εφιάλτης, τα δάκρυα είχαν βρέξει το μαξιλάρι, κραυγές που δεν είχαν ακουσθεί, αντάριαζαν το στήθος μου. Άργησα να συνέλθω, ζαλισμένος βρέθηκα σε μια τηλεόραση με κραυγές αληθινές και φωτιές και επεισόδια, δημοσιογράφους να επιχειρούν δραματικά ρεπορτάζ και τον αθάνατο Σόμπολο να ερμηνεύει, ως αστυνομικός συντάκτης τι έγινε , πόσα τα θύματα και που και πως. Έδωσε κάποιαν εξήγηση γιατί οι δημοσιογράφοι, σταμάτησαν την απεργία τους και γιατί δεν ευθύνονται διάφοροι κομματικοί φορείς για τίποτα.
Μα τι έγινε, ξανακάηκε η Αθήνα ; αναρωτήθηκα, γιατί εδώ δεν συνέβη τίποτα-ήσυχες εκδηλώσεις του ΠΑΜΕ κυρίως . ‘Ετσι έγινε, από γνωστούς «ανεγκέφαλους» που αυτήν τη φορά ξέφυγαν κάθε έλεγχο και κάηκαν κι οι τρείς νέοι άνθρωποι, που είχαν την απρονοησία να μην ακολουθήσουν τους απεργούντες συναδέλφους τους.
Ξαναβρέθηκα κατάφατσα με το απαίσιο πρόσωπο της βίας και την ξαδέρφή της την πολιτική. Οι νεοέλληνες τις ξέρουν καλά και τις δυό, τις έχουν πληρώσει πολύ ακριβά, μα ξεχνούν την μιαν όταν θυμούνταιτην άλλη.
Είμαστε και «υπέρ το μέτρον» συναισθηματικοί, η γνώση και η λογική μας πάνε εύκολα στην άκρη, για να κλάψουμε για πολύ ασήμαντα πράγματα και να ανεχθούμε τερατωδίες. Το πρώτο ηλεκτροσόκ από τα επαχθέστατα οικονομικά μέτρα ακολούθησε το δεύτερο των αντιδράσεων. Και είχε περισσότερα βολτ, μας συντάραξε έως την τελευταία μας ίνα-μέχρι και κάποια κόμματα, προβληματίστηκαν πιο πολύ. Τα γνωρίζουμε όλοι όλα, δεν χρειάζεται κανείς καμιά νουθεσία καθοδήγηση ή συμβουλή. Ίσως μόνο πρέπει να γίνουμε ψυχραιμότεροι, να ξανασκεφτούμε ότι η βία αρχίζει από τον ελάχιστο περιορισμό που επιβάλλουμε σε οποιονδήποτε και (δεν) τελειώνει στο έγκλημα και την καταστοφή. Ότι το συμφέρον μας δεν πρέπει να είναι (σώνει και καλά) το μόνο κριτήριο για τις πράξεις και τος επιδειώξεις μας. Τα έχουμε καταφέρει πολλές φορές στο παρελθόν, δεν μας λείπει καθόλου η εξυπνάδα και το ταλέντο. Τρίτο σοκ δεν μας είναι αναγκαίο…
_______________________________________________
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Οτι γράφτηκε σ αυτό το σάιτ, είναι αφιερωμένο στη μνήμη των τριών αθώων θυμάτων της βίας:
την Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών, την Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών, και τον Επαμεινώνδα Τσακάλη, 36 ετών. Ας είναι η μνήμη τους παντοτεινή.
ΑΛΚΜΑΝ 