Μπήκαμε από μέρες στις μεγάλες δυσχέρειες, χάσαμε τη αυτοπεποίθηση μας, νοιώθουμε αδύναμοι και ευπρόσβλητοι, παραπαίουμε και παραπατάμε, τρέμει η γης και ανοίγουν ρήγματα κάτω απ τα πόδια μας, δεν έμεινε τίποτα σταθερό και βέβαιο γύρω μας, ο φόβος μας τρομοκρατεί και πρέπει πια να δούμε τι θα κάνουμε. Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που δεν αισθάνονται άσχημα, έχουν στο νου τους σχέδια και μελλοντικές κατασκευές, μα η μεταφυσική τους ταιριάζει καλύτερα με των «αντβεντιστών της 7ης μέρας» η των αναμενόντων την 2α παρουσία την επομένη διετία.
Για ανάσα και διάλειμμα τριγυρίζουμε την Κρήτη, σε γνωστά και όχι μακρινα μέρη, ψάχνοντας θετικά τους βίου μας. Αγιος Νικόλαος Κυριακή, έχει αφυπνισθεί από τη χειμερία (τουριστική) νάρκη, είχε πριν ένα μήνα σκαμμένους τους κεντρικούς δρόμους ήταν μια περιπέτεια να μπείς κια να βγεις στην όμορφη πολιτειούλα του Λασιθίου, μα τώρα όλα λειτουργούσαν ρολόι. Μα τι γίνεται, εδώ όλα πάνε καλά; Αμφέβαλλα, γι αυτό έπρεπε να περιηγηθώ πεζός τους δρόμους, να δω και να βαθμολογήσω, αφου το αντικείμενο είναι στο πλαίσιο των επαγγελματικών μου ασχολιών. Τα κατασκεύασαν γρήγορα αλλά ήταν ποιοτικώς επαρκή;
Δεύτερη έκπληξη, μαγαλύτερη, ήταν άψογα όλα, τεχνική και αισθητική επάρκεια. Και ακόμα κάτι πιο σημαντικό, όλα χωρίς σπατάλη υλικών ή οικονομικών μέσων. Τσιμέντο, πλάκες, κυβόλιθοι, χώμα, πέτρα. Λιτές γραμμές και απλότητα κατασκευής και φαντασία. Σ εναν τόπο που περισσεύει η σπατάλη, η επίδειξη και το άθλιο γούστο, ο Αγιος Νικολαος ήταν πάντα η κάποια (σε ορισμένα σημεία) εξαίρεση. Χαρήκαμε μια βόλτα στο κέντρο, η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει στον τόπο μας, αναπτερονόταν.
Δευτέρα πρωί Ηράκλειο, η καταιγίδα πολύ επίφοβων ειδήσεων συνεχίζεται, πριν προλάβουμε να συνελθουμε, μα η ιστορία μακραίνει, άλλη φορά …
ΑΛΚΜΑΝ 