Ένας σημαντικός ανώνυμος συμπολίτης

Μας βομβαρδίζουν τα μαζικά μέσα επικοινωνίας , τα μεγάλα αεροπλανοφόρα της T.V. ισοπεδώνουν τις πόλεις και τ΄ανοχύρωτα χωριά μας. Μας κτυπούν εσωτερικά, έχουν βρει το απόλυτο όπλο(όπως η περίφημη βόμβα νετρονίου )σκοτώνουν χωρίς να αλλάζουν τη μορφή μας. Και ακόμα πιο επίφοβοι είναι γιατί, ενώ κτυπάνε βάναυσα, μας υποβάλλουν την ιδέα ότι μας χαϊδεύουν και ευχαριστιόμαστε κι όλας. Στο στρατό των μεγάλων μέσων, οι πιο ανάλγητοι καταστροφείς είναι οι επώνυμοι δημοσιογράφοι : Από τον Μάκη έως τον Θέμο, από τον Αυτιά έως τον Χατζηνικολάου, από τις κυρίες του μεσημεριού, την αθλίου γούστου «κυρία Α» έως την περίφημη κάποτε «κυρία Β». Είναι συστηματικοί και μελετημένοι όλοι, τρέχουν σαν τρελοί να προλάβουν, δεν αρκούνται σε τυχαία η περιστασιακά πλήγματα – δουλεύουν με ιερή μανία (της τηλεθέασης και του χρήματος ) ατέλειωτες ώρες και βέβαια σπαταλούν και τη δική τους ζωή (τίποτε δεν είναι δωρεάν) για να εξοντώσουν κάθε πολιτικό ορθολογισμό, κάθε ανθρώπινη ευαισθησία μέχρι να ερημώσει αυτός ο προνομιούχος κάποτε τόπος.

Μια μικρή αντίσταση προβάλλουν οι δημοσιογράφοι του έντυπου χώρου και χαιρόμαστε μερικές φορές που δεν έχουν αφοπλισθεί όλα και όλοι. Κι όταν διαβάσουμε κάτι που μας αρέσει (για την κατάσταση) αναπτερώνεται το ηθικό μας, κάποτε θα φτάσουμε στο τέρμα , δεν θα χει άλλο σκαλοπάτι του Κακού η σκάλα, θ΄αλλάξει η ζωή μας.
Κι όταν συναντήσουμε έναν άνθρωπο ανιδιοτελή που προσφέρει, όπου υπάρχει ανάγκη γύρω του, πλησιάζουμε με λαχτάρα,μα πως διατήρηθηκε αυτός;

Πρωί ακόμα γύρω στις 11 30, στα Λιοντάρια συνωστίζονται οι πρώτοι τουρίστες, στους στύλους κρέμονται πολύχρωμα χαρτιά συνθημάτων, στην ανατολική πλευρά ακόμα τα δίχτυα των οικοδόμων κρύβουν το αιώνιο γιαπί των «Αχτάρικων», στα σκαλιά της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου ατημέλητοι νέοι με κουτάκια αναψυκτικών, μπύρες και σουβλάκια και ένας μεσήλιξ με λίγα μαλλιά και ανοικτό χρώμα και διάθεση. Ίσα ίσα ξεχώριζε ανάμεσα σε μακρυμάλληδες και φαλακρούς και κορίτσια με φουντωμένα μαλλιά. Μα τι γυρεύει αυτός ο λαϊκός τύπος με τους αναρχοαυτόνομους νεαρούς, συλλογίστηκα. Πρόσεξα ένα μεγαλόσωμο σκύλο μπροστά του και θυμήθηκα ότι είχα ξαναδεί τον άνθρωπο πριν λίγους μήνες, όταν τον συναντήσαμε με τον Γιάννη Ανδρεαδάκη, στην ίδια πλατεία μεταξύ πολλών ζώων. Είναι ο προστάτης των αδέσποτων σκύλων, είχε πεί ο σκιτσογράφος, που φάνηκε να τον συμπαθεί ιδιαιτέρως. Πλησίασα περίεργος, να δω τι γινόταν με τον άνθρωπο και τον σκύλο, που από μακριά έμοιαζαν να συνομιλούν (;). Συνέβαινε κάτι πιο συγκινητικό, ο μέσης ηλικίας κύριος τάϊζε σαν στοργική μάνα ένα από τα σκυλιά της περιοχής με το κουτάλι . Τον πλησίασα , τον χαιρέτησα και του είπα δυο φιλοφρονητικές κουβέντες, μ άκουσε μάλλον παραξενεμένος: » Να ξέρατε τα λόγια που ακούω…»(τα επικριτικά η προσβλητικά εννοούσε).

Ο πιο συστηματικός φιλόζωος της πόλης μας, αυτός δεν ταξινομεί (διαχωρίζει) τα ζώα σε ευγενικά και μή…
_______________________________________________
Συζητάμε ( αρχίσαμε και δω) για τον εθελοντισμό και τον ακτιβισμό και ότι συμβαίνει στην σύγχρονη εποχή. Ο φιλόζωος την πλατείας είναι μια διακεκριμένη περίπτωση- παράδειγμα εθελοντισμού, που δεν θέλει ούτε οργανώσεις, ούτε διαφημίσεις , ούτε κονδύλια από κανένα. Μόνος του , από το πενιχρότατο ίσως εισόδημα, προσφέρει στα πιο ταπεινά των ζώων, σ΄αυτά που εξευτελιστικά ονομάζουμε «κοπρόσκυλα» εμείς οι καλοί κι αγαθοί πολίτες, που συχναζουμε στα επίσημα σκυλάδικα και λατρεύουμε την Αννίτα Πάνια -αυτήν που παντεύτηκε τον άλλον αστέρα (των ανθρώπων) τον Καρβέλα.
Αν η πόλη μας ήταν πιο ευαίσθητη, αν το φιλότιμό μας δεν είχε έλλειψη, θα τιμούσαμε διακριτικά , το ακτιβιστή των σκύλων. Μα καλύτερα να του λείπουμε γιατί ίσως μόνο κακό μπορουμε να του κάνουμε. Να τον φέρουμε (σύρουμε) στο προσκήνιο και να τον παραδώσουμε στην αδηφάγο επικαιρότητα και τα Μ.Μ.Ε. που δεν θα αφήσουν ούτε το κοκαλάκι του.