Τα δημόσια πρόσωπα, τουλάχιστον οι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες, πρέπει να είναι ανοικτοί στην κριτική, πόσο μάλλον αυτοί που την ασκούν ως επάγγελμα και ψωμίζονται από αυτήν. Όμως προβληματιζόμουν πως να αντιδράσω στον Κ. Γεωργουσόπουλο, που έγραψε σήμερα στην εφημερίδα που για χρόνια τιμούσε ο σοβαρός και ανεπίληπτος δημοσιογράφος Λέοντας Καραπαναγιώτης, ένα σχόλιο πολύ αυστηρό που ξέφευγε όμως από το καλό γούστο και την δική του συνηθισμένη ευγένεια. Θέμα του τα λευκώματα, που συνδύασε – ταύτισε στην επίθεση του, με τα μπλογκ και τα σάϊτ. Επειδή είναι ο ίδιος διακεκριμένος στόχος και του γράφουν φαίνεται τα » εξ αμάξης» στο διαδίκτυο, πήρε η μπόρα και τα αθώα λευκώματα όλων των νέων, του 19ου και το 20ου αιώνα. Αυτός ο πιο επίσημος κάλαμος και αστέρας της κρατικής ΤV, που έχει όλα τα μέσα της δημοσιότητας στη διάθεσή του, ένοιωσε ίσως τα δόντια χιλιάδων, μυρίων τερμιτών, στον κίνδυνο έγραψε 21.5.2010 :
«Οι παλαιότερες γενιές κυρίως των παρθένων αλλά και των αμούστακων μειρακίων άνοιγαν λευκώματα, έγραφαν ημερολόγια και πάσαραν ραβασάκια κάτω από τα θρανία στους εκλεκτούς της καρδιάς τους. Και τι δεν γράφονταν εκεί, στιχάκια γνωστών ποιητών έως αυτοσχέδια πρωτόλεια,ευχές όνειρα ουτοπικές ονειρώξεις. Τα πράγματα δεν άλλαξαν ( φευ), απλώς μεσολάβησε το ηλεκτρονικό και ψηφιακό σύστημα ώστε οι ίδιες σάχλες, τα ίδια κουτσομπολιά, η ιδια,επιτρέψτε μου, κουραδοφιλοσοφία, οι εκκρήξεις αλληλεγγύης (…)κατακλύζουν τα facebooks κλπ`»
Μας αρέσουν τα παλιά λευκώματα, είναι συνήθως ότι πιο ευγενικό και προσεκτικό παραδίδει η μια γενιά στην άλλη, καθόλου δεν τους πάνε η ταύτιση με τα μπλογκ και τα σχόλια του πασίγνωστου κριτικού. Μήπως ήταν αποκομμένος από τούς συμμαθητές και τα κορίτσια; μήπως μεγάλωσε γρήγορα δεν είδε και δεν κατάλαβε, μήπως ζήλευε όταν τα ραβασάκια έτρεχαν κάτω από τα πόδια του; Ενώ υπάρχει μια αρχική ομοιότητα,διαπιστώνονται κτυπητές, αγεφύρωτες διαφορές των νέων με τα παλιά μέσα επαφής. Τα λευκώματα πάντα (κατά κανόνα) έμεναν στον ιδιωτικό χώρο, δεν εξέθεταν δημοσίως και τα ψευδώνυμα δεν σήμαιναν και ανωνυμία ο «κτήτωρ» ήταν σ όλους γνωστός και έγραφε (τις πιο πολλές φορές) φαρδια πλατιά τα στοιχεία του όλα. Τα σύγχρονα μέσα είναι πομποί που λειτουργούν για όλους, όσους ενδιαφέρονται. Αποτελούν μέσο δημοσιότητος και άτυπης δημοσιογραφίας, μπορούν να κρύβουν τους υπέυθυνους συντάκτες εύκολα- αν δεν κινηθούν πολύπλοκες νομικές διαδικασίες. Είναι ίσως η αντίδραση στον πειθαναγκασμό και τον έλεγχο των ΜΜΕ, είναι μια δημοκρατική (σε ένα βαθμό, αν τηρούνται στοιχειώδεις προυποθέσεις) αντίδραση, η τεχνολογία με το διαδίκτυο πρόσφερε και ένα όπλο για την αντιμετώπιση της ισοπέδωσης και της κατάργησης της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Ο θεατρικός κριτικός, αλλιώς συνηθισμένος, δεν μπορεί να κατανοήσει (δεν θέλει) τα νέα δεδομένα. Αυτός που με τον αυστηρό (δίκαιο ή όχι αδιάφορο) «κάλαμόν» του κτυπούσε , όποιον δεν του άρεσε στο ελληνικό θέατρο, χωρίς να φοβάται, κλεισμένος στα τείχη του ισχυρότερου (και σοβαρότερου) συγκροτήματος της χώρας, τώρα ίσως δεν ξέρει από που να φυλαχθεί.
Σκίτσο του Margat από το βιβλίο anthologie planete 1966:»DESSIN D’HUMOUR
Και ο ευρυμαθέστατος, ο έγκυρος, αυτός που κάποτε μας μάθαινε γράμματα, δηλαδή μας έδειχνε δρόμους, παραληρεί: «παλαιότερα κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία, δειλοί, ανέραστοι, ζηλιάρηδες,κομπλεξικοί, έστελναν τις βρομερές επιστολές τους και συκοφαντούσαν, υπονόμευαν, κατάγγελλαν, βωμολογούσαν. Όπως και τώρα: ξερνάνε οι ανίκανοι, οι συμπλεγματικοί, οι ατάλαντοι, τα ρετάλια και τα ψυχωτικά κουρέλια το φαρμάκι τους, εναντίον των επώνυμων και ανυπεράσπιστων» (!!!)
Μα τι του κάνανε του πολυτάλαντου, κριτικού, στιχουργού, μεταφραστή; Ποιος ξέρει, μα ξεπέρασε τον εαυτό του, το μικρό του κείμενο, σκοπεύει άπειρα φαντάσματα, που τον εκδικούνται ίσως, για παλιές αμαρτίες του. Και όταν χάνεις την ψυχραιμία σου, βέβαια, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα και τότε τι κάνουν ορισμένοι; την καταργούν, ιδού λοιπόν πως τελειώνει το έρθρο του : » Μόνη άμυνα : αγνοήστε τους, το Διαδίκτυο ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Μπορείς να το πείς;»
Δεν θέλαμε να επικρίνουμε τον κ. Κ.Γ. που τον διαβάζουμε ακόμα και σεβόμαστε τις γνώσεις και την προσφορά του (και μας αρέσουν και οι στίχοι των τραγουδιών του) και ξέρουμε πως μπορεί να παρεξηγήσει τη στάση μας, να μας βάλει με τους εχθρούς του (ας μας είναι αδιάφορο, γιατί να συμβεί;) ήταν όμως μια ευκαιρία, να πουμε δυο κουβέντες (ας μην θεωρηθεί ότι κάνουμε πνεύμα, γνωρίζουμε μόνο λίγο, την άγνωστη πιθανόν σ αυτούς γλώσσα του Διαδικτύου) για φανεί η αδυναμία, παλιών και πανέξυπνων γνωστών διανοουμένων και δημοσιογράφων, να αντιμετωπίσουν τις εξελίξεις και τα νέα μέσα. Έμειναν αρκετοί, στον 20 αιώνα, και δεν κάνουν ρούπι από κει. Κι αν η πραγματικότητα αλλάζει; Δεν πειράζει, τόσο το χειρότερο γι αυτήν, την καταργούν , ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Το μπλογκ μας δεν υποστηρίζει την ανωνυμία ή την κουκούλα, καθένας να λέει ότι θέλει δημοσίως και να κάνει ότι νομίζει σωστό, με ακάλυπτο πρόσωπο.
ΑΛΚΜΑΝ 