Ένας ασυρματιστής του εμπορικού ναυτικού, ο Στέλιος Κωστή Σπυριδάκης, που χρόνια πέρασε στις μεγάλες θάλασσες, διαλεξε από τους στιχους και τα διηγήματα του, ορισμένα , για να τα αφιερώσει στα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή Νίκου Καββαδία , που υπήρξε συνάδελφός του και πηγή έμπνευσής -στα πολύ δύσκολα χρόνια.
ΚΟΥΒΕΝΤΑ
Ν΄ανοίξω τον ασύρματο με μορς
και το στερνό μου μήνυμα στα πέρατα να πέψω*
να λέει δεν απόθανα δε δέχομαι συμπόνια
γιατί εδώ κοιμήθηκα πριν δυο χιλιάδες χρόνια
(*) πέψω =στείλω
S/T OLYMPIC GATE
Σαλπάραμε και πιάσαμε τη ρότα
κι ως συνηθίζεται μετά το δείπνο
για μια λαλιά κτυπούσες πόρτα πόρτα
όπως ο Διογένης με το λύχνο
Στου Νίγηρα το φούντο οι πιρόγες
γυμνή πραμάτεια τώρα διαλαλούνε
γυμνά μωρά να κρέμονται στις ρόγες
κι ‘ όλο να κλαίν, να κλαίν γιατί πεινούνε
Μαύρο χρυσό το μπάρκο φορτωμένο
αίμα της Αφρικάνικης Ηπείρου
για τις Μπαχάμες είναι ναυλωμένο
και πλέει προς το τρίγωνο τ’ απείρου
Μπότα μπογιάς στην πλώρη μπερεκέτι
σου λείπει μίνιο, ροδεξάνη
παίρνεις το Μαχμούτ και το Μωχαμέτη
τίνος γραφτό ναι να πεθάνει ;
Γυναίκα η θάλασσα στις ομορφιές
τη φούστα της εσήκωσε τ αγέρι
φωτογραφίζεις σπάνιες ζωγραφιές
και θύμωσε και σου κτυπά το χέρι
Πετούμε σημαδούρες και σωσίβια
στρίβουμε σταματάει κι η προπέλα
Στιγμές! Δεν ζωντανεύουν με μολύβια !
Οι δυο γυρνούν κρατώντας τα πινέλα
Γύρω τριάντα ώρες ερευνούμε
στον άγιο τάζομε κεριά, καντήλια
Έστω νεκρό ζητούμε να σε βρούμε
μα δυστυχώς εκύλησεν η μπίλια
Σταγόνες λάδι χύσαμε στην πρύμη
και η σφυρίχτρα τρεις φορές ουρλιάζει
καθώς περνά στα σπλάχνα της η στήμη
κι ο πόνος της με το δικό μας μοιάζει
Τώρα κι εμείς θα πάμε στο λιμάνι
θα κυλιστούμε πάλι σαν γουρούνια
Εσένα η γυναίκα σου σε χάνει
και τ ΄αγοράκια σου που ναι στην κούνια
(Εν πλω Τρίγωνο των Βερμούδων 1972 – μ’ αφορμή τον
άδικο χαμό του λοστρόμου Κωστή Μπιτχάβα)
ΤΥΦΩΝΑΣ
Με λύσσα ν’ αλυχτά το φυσομάνι
καταχτυπά κι η μπίγα με το βίντσι
ο μουσαμάς ο δεύτερος εφάνη
κι η καδένα τρύπησε το στρίτσι
Το τρία νούμερο χορεύει ανοίγει
τα μετζανά πετούν τις μπουκαπόρτες
το κύμα θέριεψε το πλοίο πνίγει
κι αχρείαστες του είναι πια οι ρότες
Κι είμαι εγώ που το κρατώ σταμπάϊ
στο Ράδιο Ρουμ. Το χέρι μου στην κλείδα
στ αυτιά των συναδέλφων μου θα πάει
τα ράδια θα πούνε στην πατρίδα
Ως συνηθίζεται κάποιο βαπόρι
εξέπεμψε το σήμα του κινδύνου
και ότι τ΄άλλα πλοία βάλαν πλώρη
για βοήθεια στο στίγμα που τους δίνουν
Το ράδιο αν είναι χαλασμένο
στο σπιτικό μου δεν θα μαθευτεί
το κοριτσάκι μου τ αγαπημένο
ξέγνοιαστο κι ήσυχο θα κοιμηθεί
(…)
Κατά διαβόλου πλοίο και ζωή μου
ετούτη τη στερνή την ώρα
ποτέ να μην τη μάθουν οι δικοί μου
καλύτερα να λέν : ζει σ΄άλλη χώρα
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Σ.Κ.Σπυριδάκης δεν γνώρισε από κοντά τον ποιητή, εντούτοις μίλησε κάποια φορά μαζί του στον ασύρματο, σε κάποιαν άκρη της θάλασσας.
ΑΛΚΜΑΝ 
Σε καμαρώνω φιλε ΣΤΕΛΙΟ για την εξέλιξή σου. Σύντομα στο χωριό μου Πετροκεφάλι θα νοιώσομε τη ζεστασιά σου με τον Ξωπατέρα για τον ανδριάντα του οποίου δείξατε ενδιαφερον.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!