Αφιερωμένο στους νέους φίλους μας
Νησί που με κλεις, μικρογραφία του κόσμου
ειρκτή θαλασσίων κιγληδωμάτων
ω πολιτεία των άρρωστων πνευμάτων,
τη φθαρτή μου ύλη κράτα, μα τη σκέψη δός μου
Ταχυδρομικό έχω μοιάσει περιστερι
που ανεμοτεραχές έχουν πληγώσει
Ω πόλη εσύ,τη δύναμη ποιος σου έδσε την τόση
να με πνίγεις μες το βαρύ μοιραίο σου χέρι;
Ώρες μεταμεσονυχτίων τεφρών, στου Μοροζ’ινη
την κρήνη, φρικτά μ΄ αφήνετε δεμένο
στους λέοντες.Στο σταυροδρόμι αυτό του τρόμου, δένω
τα όνειρά μου,στον ήχο σας που σβήνει…
Κλάψε! μου λες. Να κλαίω δε θέλω πια! Για πρώτη
φοράν, άντρα λογιάζομαι κι ανατριχιάζω.
Το ξέρω, ω πόλη : από φτηνό πηλό είσαι βάζο
και πνίγεις άνθος, την παράδοξη αυτή νειότη…
Τα «Λιοντάρια» όταν η Βασιλική του Αγίου Μάρκου ήταν λαϊκό σινεμά
_____________________________________________________
Σημείωση: Ευχαριστίες στον Ντίνο Κωνσταντόλουλο για το ανθολόγιο ΑΡΗ ΔΙΚΤΑΙΟΥ(έκδοση ΔΟΚΙΜΑΚΗ) συνιστούμε να το αναζητήσετε στα βιβιλοπωλεία,
ΑΛΚΜΑΝ 