Γ΄ΜΕΡΟΣ : ΜΕΤΑ
Στα έγκατα της σιωπής
έντρομος
Στο βάθος της κραυγής
ουρανός αγγέλων
Στο κρεβάτι των επεμβάσεων
με τα έκπληκτα μάτια των προβολέων
Με τον αιθέρα του μαχαιριού
στην πληγή του αποχωρισμού
_______________________________________________σελ.20
Στ΄ ανοιχτά η Χάριβδυς χαριεντίζεται
κι η Σκύλλα χτενίζεται με τα νύχια της
…
Στα στενά κανείς δεν περνάει
Ισπανικός σιδηρόδρομος
σταθμός της Βιένης
και τρένο της Ανατολής
_____________________________________σελ 20
Από εικόνα του » BAUHAUS» taschen
____________________________________
Η αρχιτεκτονικη έχει τον τρόμο της
την πολυτέλεια της reception
το σαλόνι με τα νύχια των λεόντων
(σημείωση : 2.12.2008)
___________________________________________σελ.21
Κύριε επίβλεψε και δες
Αεροδρόμια με φτερά περιστεριών
μούμιες, χαρτί περιτυλίγματος
μυρμίγκια χρωματοσωμάτων
κι αλυσίδες σκαθαριών
Συγχώρησε το στόμφο των ανοήτων
Στο Κολοσαίο τραγωδία
Ενώ σε κάθε πόλη καταναλώνουν
επιλεγμένους αθώους
_________________________________________________σελ.21
Ειρμός
Έρημος
Αυτόχθων
Χωρίς αφή και γεύση
δίχως μυρωδιά
Λάμψη ονομάζοντας
της αυγής το κρουστάλλι
___________________________________________σελ.22
Πληρότητα
σαν τι ;
Μια εκπσπερμάτιση βιασμένη;
Ένα άγγιγμα υποχρεωτικό ένα φιλι τυπικό;
Έρωτας χωρίς φυάλες υγρών
παραλίες βλεννογόνου;
Διχως τη θάλασσα του πρωινού τις εκατόμβες
των αισθημάτων; Στην επιφάνια των κυμάτων
την ομορφιά των βράχων;
Στο βυθό με τα κοχύλια και τις αχηβάδες
τα δάση των κοραλιών,
«το πορφυρό της Δαμασκού»
και το πράσινο της Γάζας
τις κλειστές πέρλες
τα πλεκτά των φυκιών
τις κουβέρτες της άμμου.
Τα ξάρτια των βυθισμένων πλοίων
τα σεντούκια των χαμένων θησαυρών.
Κι ο ¨Ερωτας χωρίς ανάσα και φως
δίχως έλεος
__________________________________________σελ.23
Ψηλαφώντας τις παγίδες
πως να γλυτώσεις;
Διψούσες τον αλλον
Το δικό σου όριο
είχε ακλόνητα περιφράγματα
Σαδιστικό
αλλα μακάρι να το ξανάκανε
___________________________________________________σελ.24
Δεν τα θυμάσαι όλα
κι όμως στην πέτρινη γέφυρα με τις διπλές
καμάρες έσκυψε στα πόδια σου
ενώ τα πεύκα κάρφωναν στον ίσκιο τις βελόνες τους
κι η θάλασσα γινόταν ουρανός
Και τα μαλλιά έπλεκαν με φύκια
κι ο στεναγμός έσβηνε στο κύμα
Το παλιό καμμένο σπίτι
με τα μπαλκόνια και τα νεοκλασικά
παράθυρα είχε πουλιά και καπνούς
κι ότι ακουγόταν δεν είχε κόμπους να δεθεί
κι ότι δεν φαινόταν σπαταλούσε
κάθε νήμα και μας ιστό…
μην αποφασίσεις μην
επέμεινε
ΑΛΚΜΑΝ 