Ρώτησε ανανγώστης μας ποιος είναι ο Γρυπάρης, αντιγράψαμε από το κουϊζ που δημοσιεύσαμε: Μοναδικο έργο του : » Σκαραβαίοι και Τερρακόττες»
Ο Ιωάννης Γρυπάρης (1870-1942) δεν είχε καμιά διάθεση να εκδώσει την εμβληματική συλλογή του αν και την ετοίμαζε επί τριάντα περίπου χρόνια. Θεωρούσε έργο του μόνο τις μεταφράσεις, τις οποίες ξανάπλαθε, έλεγε στον Γιάννη Μηλιάδη. Τον έπεισε ο Γεώργιος Δροσίνης να τυπώσει σε βιβλίο τους Σκαραβαίους και Τερρακόττες για να του απονεμηθεί το Αριστείο όπως και έγινε το 1920. Η συλλογή απαρτίστηκε από 64 ποιήματα και λίγες μεταφράσεις του. Η ποίησή του αν και την εντάσσουν στο κλίμα ενός απρόσωπου λυρισμού (παρνασσισμού), ξεφεύγει και διαβάζεται ως μια υπόρρητη αυτοβιογραφία τα ευτελή συμβεβηκότα του βίου υποκαθίστανται από την λαμπρότητα της θεματικής.(Ηλίας Λάγιος).Η ανθολόγηση ποιημάτων του Γρυπάρη συνεχίζεται στις μέρες μας. Στην αυστηρή λ.χ. επιλογή που έκανε ο Μανόλης Αναγνωστάκης στη Χαμηλή Φωνή περιέλαβε εννέα ποιήματά του(…)
Αλλο ένα δειγμα της τέχνης του :
ΜΑΘΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟ ΓΕΡΟ…
Μάθε τον πόνο το γερό
βουβός στα δόντια σου ν΄αλέθεις
χύνε της λύθης το νερό
μες στο τρελό κρασί της μέθης
Θα πάει κι αυτό μιαν ομορφιά
και πρι(ν) να γύρει ακόμα ο χρόνος
έχει ο Θεός , τα εφτά καρφιά
θε να μας βάλει ο νέος πόνος
Όριζε, Μοίρα των Μοιρώ
εσύ που γνέθεις και ξεγνέθεις
-χύνε της λήθης το νερο
μες στο τρελό κρασί της μέθης
ΓΙΑΤΙ Η ΧΑΡΑ, Η ΛΙΓΗ ΜΑΣ ΧΑΡΑ
Γιατί η χαρά , η λίγη μας χαρά
σε λύπη θα μας βγαλει(.)
σαν σύγνεφον η θίψη μας εσκέπασε
και γέρνομε στη θλίψη το κεφάλι.
Λυώνω αδελφή, κι απόκρυφη
σε σώνει ψυχοπόνια(.)
φεύγουν οι μαύροι γερανοί και πέρνουνε
στα μαύρα τους φτερά τα χελιδόνια.
Γιατί η χαρά , η λίγη μας χαρά
σε λύπη να μας βγάλει;
Εξεχειμωνιαστήκαμε
σε ξένους τόπους, ξένους πάλι.
ΑΛΚΜΑΝ 