Γ. Αννινος : Απόβροχο

Ξεφυλλίζοντας αποκόμματα παλιών εφημερίδων (ας είναι καλά ο Γ.Ζ,) βρίσκουμε και κάτι που ταιριάζει στη μέρα μας-χρονογραφημα του Γ.ΑΝΝΙΝΟΥ πριν από 60-70 χρόνια

ΑΠΟΒΡΟΧΟ

Όπως ο ουρανός, εμάζεψες , από άγνωστη μετεωρολιγική αιτία, τα σύννεφά σου, Λιλή κι όπως εκείνος έκλαψες ολονύκτια…Ύστερα προς το ξημέρωμα, αποκοιμήθηκες βαριά, κι είναι το πρόσωπό σου τώρα , σαν τη γη, καθάριο από το απόβροχο…
Τα μάτια σου μονάχα έχουν έναν κύκλο μαυριδερό, μα μέσα είναι διαφανα, καθάρια, ξεπλυμένα, χωρίς κανενα κακό απομεινάρι.
Τα χέρια σου ανασηκώνουν ήρεμα τα κάπως ανυπότακτα μαλλιά σου, μα οι κινησεις σου δεν έχουν καμιά νευρικότητα. Θα σου φανεί παράξενο αν σου πω, πως σε προτιμώ κλαμμένη παρά εύθυμη… δεν ξέρω γιατί η ευθυμία σου με τρομάζει. μου φαίεται πως κρύβει μέσα της μιαν ανησυχία, ενώ τα κλαμένα μάτια σου, δεν κρύβουν μέσα τους τίποτα πια…
Τώρα σκύβεις ντροπαλα και όχι θυμωμένα, δεν αρμενίζει σκέψη μέσα τους, εκτός από κάποιαν αόριστη ματαμέλεια.
Την μεταμέλεια αυτήν, την ξερω και την αγαπώ… Η μεταμέλεια αυτή, σε φέρνει πιο κοντά, στην καρδιά εκείνων που σ΄αγαπούν, σε κάνει πιο ταπεινή, σε δείχνει, μια γυναικα αδύναμη που είσαι, χωρίς το ψεύτικο θάρρος του εκνευρισμού, χωρίς την ψεύτικη προσωπικότητα της δήθες δυνατής γυναίκας. Όταν η γυναίκα αρχίζει να είναι δυνατή, παύει να είναι γυναίκα…Και τότε τι μένει για να την αγαπούμε ;

Πως σας φάνηκε το κείμενο του αρχαίου χρονογράφου μετα από 70 χρόνια; (Πάντα έγραφε στη Λιλή του, την ιδανική γυναίκα -Μούσα του ). Να μένει τίποτα από τον (καθόλου γνήσιο) ρωμαντισμό του Μεσοπολέμου του παρελθόντος αιώνα;