ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΚΕΛΛΑΡΑΚΗ : Σκάβοντας το παρελθόν μας (δημοσίευμα εφημεριδας 15.2.1996)

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΚΕΛΛΑΡΑΚΗ

«Ο Γιάννης Σακελλαράκης είναι ένας Κρητικός της διασποράς. Γεννήθηκε στον Πειραιά και έζησε χρόνια στο Ντίσελντσρφ. Σπούδασε στην Ελλάδα και την Χαϊλδελβέργη και εγκαταστάθηκε στην Κρήτη, αρχικά στις ανατολικές επαρχίες και αργότερα στο κέντρο των Αρχανών(*). Έγινε τελείως δικός μας γρήγορα, ομιλεί ορθότατα τη διάλεκτό μας και επειδή το επίθετο του μοιάζει, λόγω καλαλήξεως, με τα των προγόνων μας, κανείς δεν θυμάται πια ότι είναι πειραιώτης και ολίγον γερμανός. Ζει μαζί μας, ορισμένους μήνες τοχρόνο, όταν δεν κινείται ανά τον κόσμο, όταν δεν διαλέγεται με τους απανταχού ευρισκομένους αρχαιολόγους και αρχαιοφίλους, όταν επιθυμεί να ανασκάψει το παρελθόν μας. Γιατί είναι κυρίως ανασκαφέας· εδώ εντοπίζεται το ταλέντο του – μπορεί να σηκώσει μια πέτρα και να ανακαλύψει τον θησαυρό του Σολωμόντος. Μην χαμογελάτε αγαπητή αναγνώστρια, δεν υπερβάλω, ό,τι βρίσκει ξεπερνά την φαντασία μας. Δεν είναι θέμα χρυσού, αν και εδώ έχει επιδόσεις, δεν είναι λίγα τα χρυσά ευρήματά του. είναι που οι περίεργες συμπτώσεις τον οδηγούν σε βαθειά στρώματα του παρελθόντος μας και παρουσιάζονται αναπάντεχα κάποτε και σημεία και τέρατα. Ο ανασκαφέας είναι ευγενικός και ψύχραιμος, επιζητεί την άμεση δράση, αλλά προετοιμάζει προσεκτικά κάθε του κίνηση. Αυστηρός με τους συνεργάτες όσο και με τον εαυτό του, δεν είναι εύκολο να ανεχθεί την προχειρότητα, «το δε βαριέσαι”, τον άκρατο μηδενισμό της νεολαίας και την ειλικρινή έλλειψη ενδιαφέροντος. Είναι ευπατρίδης, μ’ ότι μπορεί να σημαίνει σήμερα αυτή η σκονισμένη λέξη, φιλελεύθερος από επιλογή και συντηρητικός από παράδοση. Η ιωνική καταγωγή του δεν τον εμποδίζει να αποκτά δωρικό βάρος, η ευχάριστη κομψή, χαριτωμένη εμφάνιση, η κάποια εκζήτηση, κρύβει μια μετρημένη, αρχαιοελληνική απλότητα που τον βοηθά να απαπτύσσει τις ποικίλες σχέσεις του. Ο Γιάννης Σακελλαράκης είναι ένας από τους πολλούς αρχαιολόγους μας αλλά ο τρίτος (μόλις) Έλλην ανασκαφεύς που αναγνωρίζεται από το ευρύτατο κοινό (μετά τον Μαρινάτο και τον Ανδρόνικο). Και είναι ο πρώτος που αποκιά σημαντικές προσβάσεις στις περιφέρειες που ανασκάπτει, εννοώ σε κάθε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο, δημιουργεί δεσμούς με τους κατοίκους των περιοχών που τον απασχολούν,γίνειται, καθοδηγητής, με την πνευματική όσο και πολιτική σημασία του κακοπαθημένου αυτού όρου. Πολλές φορές σκέφτομαι τι να είναι τελικά ο παλιός μας γνώριμος που:
Ότανπαλεύει με τις πέτρες και τα χώματα, είναι ένας απρόσιτος γερμανός, οργανωτικός στο έπακρον, συστηματικός (και εργατικός) έως θανάτου. Όταν μελετά και διδάσκει, είναι ο καλός πλωτός ποταμός, που βοηθά να διαβείς και να μάθεις. Όταν σχεδιάζει επαφές και όταν δημιουργεί περιβάλλοντα και χώρους, στην ευρεία περίμετρο των ανασκαφών του, είναι ο καλλιτέχνης που ξέρει πως θα αρχίσει αλλά και πως θα κινηθεί και πότε θα τελειώσει το έργο. Ο τυχερός έτσι τον ονομάζουν αρκετοί από το σινάφι (ας συγχωρηθεί αυτή η τελείως λαϊκή λέξη) των αρχαιολόγων.

Ο ευφυής, ο ανοιχτομάτης, ο γόης, έτσι τον αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι που τον έχουν πλησιάσει. Ο σύγχρονος αρχαιολόγος, ο ανασκαφέας του παρελθόντος μας θα ήθελα να πω εγώ, αυτός που μελετά και ψάχνει και βρίσκει, αυτός που ακουμπά το λαμπρό αλλά και σκοτεινό πορτρέτο των προγόνων μας, στο σαλόνι του μέλλοντος μας. Μινωίτης ως προς την εμφάνιση. Ίων ως προς το πνεύμα και Δωριεύς στο ήθος, άνθρωπος για όλες τις εποχές.
»

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε σε τοπική εφημερίδα του Ηρακλείου, στις 15 Φεβρουαρίου του 1996, μετά την κυκλοφορία του βιβλίου του Γιάννη Σακελλαράκη «Ανασκαπτοντας το παρελθόν» των εκδόσεων «ΑΜΜΟΣ»
– Διευκρίνηση ΑΛΚΜΑΝΑ (*)=δεν ειναι σωστό ότι περιορίσθηκε στις Αρχάνες , μετά το 1980, ανέβηκε στο Ιδαίον και μετά το 1982, ανέσκαψε την Ζώμυνθο (Ανώγεια)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
Πέρασαν οι μέρες, τρέχει κι ο καιρός, διαβάζουμε ότι προσφέρεται, τραγούδι βαθύ από τον λυρικό ποιητή τον μαγαλόπνοο Άγγελο Σικελιανό.
Από το «ΜΗΤΗΡ ΘΕΟΥ»
«Κάθε του ανέμου ρίπισμα μουρμούριζε: κοιμάσαι,
ή αφήνεσαι στον ύπνο σου βαθιά, για να θυμάσαι;
(…)
Κύμα από χάδι ατέλειωτο γιομίζει την ψυχή σου
λούζεται μες σε ωκεανό ή μυστική άθλησή σου

][/caption]
___________________________________________
___________________________________________

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΚΕΛΛΑΡΑΚΗ
ΠΕΡΑΣΑΝ ΣΑΡΑΝΤΑ ΜΕΡΕΣ…

Δημοσιεύουμε άμεσες αντιδράσεις ανθρώπων που τον γνώρισαν, μερικές είναι συγκινητικές, χωρίς να είναι δακρύβρεκτες .

Περίμενε να χτυπηθεί μπέτη με μπέτη
αλλά ο χάρος του έρριξε πισώπλατα

Ήταν σούρουπο της Πέμπτης 28 Οκτωβρίου 2010
Πέρασαν σαρανταεπτά χρόνια από την συνάντηση
τον Αύγουστο του 1963 στη Βίλα Αριάδνη. Τότε που
σμίξαμε πρώτη φορά τα χέρια και ονειρευτήκαμε
τη ζωή μας απ’ την αρχή. Εκείνη η σπίθα έμεινε πάντα
αναμμένη.
Γ.Ζ.