ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ – ΦΩΤΗΣ ΠΟΛΥΜΕΡΗΣ
Η χρονιά του Μαραμπού πέρασε, το 2011 είναι για άλλους ποιητές και για πιο εκτεταμένα μάλλον αφιερώματα ( Οδυσσέας Ελύτης κ α.) όμως ακόμα δεν έχει σβήσει ο απόηχος του εορτασμού της» εκατονταετίας» του ποητή της ανοικτής θάλασσας και των μακρινών πόντων. Τελευταία αναφορά είναι στα «ΝΕΑ» του Σαββάτου(22.1.2011), στην συνεντευξη που παραχώρησε ο ηλικιωμένος σήμερα τραγουδιστής, των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, πασίγνωστος και κοσμαγάπητος κάποτε Φώτης Πολυμέρης, στον καλό δημοσιογράφο Στ.Θεοδωράκη(*). Στο κέντρο της κοινωνικής ζωής ο Φώτης Πολυμέρης, γνώρισε τους πάντες, από την κορυφή της πολιτικής έως την άκρια της τέχνης. Από τον Παπανδρέου (παππού) και τον Καραμανλή της οκταετίας, έως τον Λουντέμη και τον Καββαδία. Ας αντιγράψουμε το σημείο που μας ενδιαφέρει:
ΣΤ.ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ- ΕΡΩΤΗΣΗ : Και τον Καββαδία είχατε γνωρίσει;
ΦΩΤΗΣ ΠΟΛΥΜΕΡΗΣ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Τον Νίκο; Τον έφερε ο Βανδώρος, τον είχε 19 χρόνια ασυρματιστή στο βαπόρι και τον παρακάλεσε ν άπαγγείλει ένα ποίημα και χώθηκε κάτω από το τραπέζι.»Γουίλι ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί». Είμασταν πατριώτες . Αυτός από το Αργοστόλι, εγώ από το Ληξούρι. Λέγαμε θα μας κάνουν αγάλματα. και μου λεγε «ωραία θα μουτζωνόμαστε»
Ισως χρειάζεται κάποια παρεμβολή στην διήγηση του τραγουδιστή που αποκαλούσαν αηδόνι για να γίνει πιο κατανοητό το τι συνέβη. «Χώθηκε κάτω από το τραπέζι» εννοεί ότι ήταν πολύ ντροπαλός ο ποιητής- περιγράφει σωστά τη στάση του, όταν του ζητούσαν να απαγγείλει στίχους του. Όσο «θα μας κάνουν αγάλματα» δεν διευκρινίζεται ποιος το είπε αλλά θα μπορουσε να ναι και ιδέα του Καββαδία, που διασκέδαζε με τη σκέψη και τις εικόνες των αγαλμάτων. «Θα μουτζωνόμαστε» σχολίαζε, αν βάλλεις δυο αδριάντες τον εναν απέναντι στον άλλον, με το χέρι σε χαιρετισμό, όπως συνηθίζεται, θα φαίνεται σαν αλληλομουντζώνουνται οι τιμώμενοι, πως να μην διασκεδάζει.
Οταν πέρασε ο καιρός ο Καββαδίας έγινε ο πιο αγαπημένος του μεγάλου κοινού, οι στίχοι του μελλοποιήθηκαν και τραγουδήθηκαν από όλους. Αν και πρεσβύτερος από τον Πολυμέρη, πέρασε το κατώφλι της 3ης χιλιετίας, με τα τραγούδια που ενώ δεν χρειαζόταν επενδύσεις άλλων ήχων, προσαρμόσθηκαν στην νέα εποχή- με ταλαντούχους συνθέτες και ευαίσθητους μουσικούς κάθε τάσης.
Και έγινε άγαλμα τελικά, γιατί έφυγε νωρίς και γιατί το άξιζε, προσέχοντας τα χέρια του…να μην μουτζώνει κανέναν
(*)ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο συμπίπτει με εκδήλωση σήμερα στο Εμπορικό Επιμελητηριο για τον Στ.Θεοδωράκη, με αφορμή βιβλίο του. Πλήθος κόσμου, αδιαχώρητο, το Ηράκλειο τιμησε τον διακεκριμένο δημοσιογράφο, του ευχόμαστε να ναι πάντα δημοφιλής χωρίς να κάνει εκπτώσεις χαριν της ακροαματικότητας – ας αφήσει τους συναδέλφους του να ανταγωνίζονται στο ραδιόφωνο και την μικρή οθόνη, ας παραμείνει στις εξαιρέσεις.
ΑΛΚΜΑΝ 