Η είδηση μπλέχτηκε με τους σεισμούς και το τσουνάμι της Ιαπωνίας, την επίθεση του Καντάφι, τις πυρηνικές εκρήξεις…Ήταν τρομοκρατική και αυτή, για πολλούς από μας. Ο Μανόλης ,ακόμα νέος και ακμαίος, ταλαντούχος και ο μόνος διάσημος πολύ κοντινός – που δεν ξεχνούσε την πόλη του και τη γειτονιά του, τους φίλους του. Μας προβλημάτιζε , μας διασκέδαζε και μας τιμούσε κατά κάποιον (τελείως απρόβλεπτο) τρόπο. Το καλοκαίρι πέρσι , όπως συχνά, ήταν εδώ. Ξαναπαρουσιάζουμε εντυπώσεις, το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ του άρεσε – σβήσαμε γρήγορα την μαύρη πληροφορία, για μας είναι πάλι σε κάποιο πολύ μακρινό εξωτικό απίθανο ταξίδι, δεν μπορεί κάποιο καλοκαίρι θα φανεί ξανά.
ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΜΑΝΟΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ (12.8.2010)
Χθες στον ιδανικό ήσυχο χώρο της Μονής της Γκουβερνιώτισσας, σημερα στις Τρεις Καμάρες και το πολύβουο κέντρο της πόλης ο δικός μας καλιτέχνης, ο Μανόλης Ρασούλης. Ϊδιος πάντα, νεανικός, εκφραστικός, απερίγραπτος. Στιχουργός και τραγουδιστής και «κομπέρ» ας συγχωρηθεί η λέξη- σχολιαστής της επικαιρότητας με πρωτοτυπία και αίσθημα, περίεργος και ανατρεπτικός και μοναχικός και συλλογικός και «πολιτικός» , θρησκευόμενος και ανευλαβής .
Από τα στενά στο Καμαράκι και το μικρομάγαζο του πατέρα του (χρυσοχόος) απέναντι από το καφενείο του Μιχάλη Καζαντζάκη και κοντά στο σπίτι του κρητικού συγγραφέα, το παιδί με τα σγουρά μαλλιά, και τις μακρινές αραβικές καταβολές, στο Πανελλήνιο και τον κόσμο, την γη ολόκληρη.
Πληθωρικός- αντιφατικός – πολυγράφος – αθυρόστομος , ταλαντούχος ένα κοκτέϊλ από εκλεκτά αποστάγματα κι ανατολίτικα φρούτα , που μπορεί να μας ευχαριστήσει η να εκραγεί οποτεδήποτε.
Τον αγαπάμε, γιατί πέταξε μακριά, γιατί αγωνίζεται ακατάπαυστα, γιατί τραγουδά βρίσκοντας κάποτε και τη δική μας φωνή – γιατί δεν προσαρμόσθηκε.
Στο εκκλησάκι της Γκουβερνιώτισσας, αριστοκρατικές ραγισμένες πριγκιπέσες και επίσημοι ξεφτισμένοι άγιοι περιμένουν τον ειδικό συντηρητή και οι νομαρχιακοί παράγοντες υπόσχονται- τι γυρεύουν αυτοί συλλογιζόμουν, εδώ έστω για λίγο είναι άλλη κατάσταση , είναι του “Ρασούλη” και του Ρουσέτου και του Καφετζάκη και των δικών του …
Άρχισαν τα όργανα στην πλατεία «Ελευθερίας», ακούγονται ήχοι λαϊκών οργάνων, θα παρακολουθήσουμε , όπως χθές ίσως είναι καλύτερα, στην καρδιά της παλιάς πόλης , της πολης του.
Από το «ΑΥΓΟ» στον Ρασνίς και τον Καϊρη»
___________________________________
Για πολλούς Ηρακλειώτες, η φωνή του θα ακούγεται πάντα κάτω από τους θόλους του Αγίου Μηνά, προστάτη Αγίου του Μεγάλου Κάστρου-όπως τότε όταν ο περίφημος ψάλτης Βουτσινάς τον διάλεγε για τα σόλο της χορωδίας του.
ΑΛΚΜΑΝ 
Εξάλλου Βασίλη τόχε πεί:Πέστε νάρθουν σεισμολόγοι είναι σοβαροί οι λόγοι..Πιο σοβαροί(λόγοι) δεν γινόταν.Μόνο, που σεισμολόγοι γινήκαμε εμείς..και σεκείνου πήγαν οι αστυνόμοι για να διαπιστώσουμε όλοι την αναχώρησή του.Κι ο Χάρος τάχα μου πουλιόταν στις λαϊκές….»Εφυγα πλήρης ιδεών» παράγγελνε να γράψουν στον τάφο του..
Υ.Γ.Αυτό το τεύχος το έχω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όμως το πιο γλυκό βιολί
το παίζει ο θάνατος
Χρήστος Μπράβος:
Με των αλόγων τα φαντάσματα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ: Ο Μανώλης έπρεπε να ταφεί εδώ. Στην πόλη του. Ο Ρασούλης ανήκει στους φίλους του. Όχι σ’ αυτούς που τον πολέμησαν και τώρα τάχα πενθηφορούν. Ρίξτε μια ματιά σ’ αυτούς που παραβρέθηκαν στην κηδεία του. Τα μισά δάκρυα ήταν αληθινά και ανιδιοτελή.
Καλό Ταξίδι Φίλε και να πενθείς, για όλους εκείνους, μόνος μετά πολλών, στον Παράδεισο. Γ.Μ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!