Η τακτική έκθεση του Δικτύου Εικαστικών Καλλιτεχνών, άνοιξε το βράδυ της Δευτέρας, 23 Ιουνίου στην πιο επίσημη αίθουσα του Ηρακλείου – συγκέντρωσε του περισσότερους ζωγράφους που γνωρίζουμε, ερασιτέχνες κυρίως. Όταν πλησιάσαμε στην πλατεία των Λιονταριών σουρούπωνε, αντιμετωπίσαμε ένα σκοτεινό πλήθος νέων που συνωστιζόταν γύρω από την περίφημη Βενετσιάνικη Κρήνη. Ένα επίφοβο βουητό, έδειχνε ότι δεν σχετιζόταν με την έκθεση των εικαστικών που μόλις άνοιξε τις πύλες της στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου. Θυμήθηκα την τιμωρία του Ο.Φ.Η. και εννόησα, τι συμβαίνει – ο τοπικός τύπος εξ άλλου με “ξύλινους” τίτλους είχε εκφράσει την οργή των κρητικών φιλάθλων , χαρακτήρισε την καταδικαστική απόφαση : σφαγιασμό, κόλαφο, πραξικόπημα και πρόβλεψε ξεσηκωμό και διαδηλώσεις.
Μόλις ανέβηκα τα μαρμάρινα σκαλοπάτια , παραμερίζοντας τους φιλάθλους, βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο. Σαν να βρέθηκα σε άλλη πόλη, έσβησε ο θόρυβος, λίγος αλλά προσεκτικά κινούμενος σιωπηλός κόσμος, μπροστά από πίνακες και κατασκευές. Ήξερα ελάχιστους από τους πιο παλιούς της ομάδας των εκθετών , διέκρινα ορισμένους και αφού πήρα τον κατάλογο, γύρισα κρατώντας σημειώσεις.
Δεν έχει την παραμικρή πρόθεση κριτικής ο ΑΛΚΜΑΝ, θέλει μόνο να τιμήσει τους συμπολίτες μας που δεν σταματούν να ενδιαφέρονται και να εργάζονται πάνω στα αντικείμενα της τέχνης, κόντρα στον καιρό και εναντίον κάθε σύμβασης και συνήθειας (της εμπορομεσιτικής κοινωνίας μας).
Η Έκθεση του Δικτύου Εικαστικών Καλλιτεχνών έχει και αυτήν τη φορά θέμα, τίτλος “ΟΡΙΟ”, εξηγούν στον πρόλογο του καταλόγου: “Το όριο περιβάλλει, πλαισιώνει, αγκαλιάζει, διαφοροποιεί και δι αυτών Ορίζει και Ορίζοντας δίνει ταυτότητα”(…)
Οι φιλότεχνοι του Ηρακλείου τίμησαν την εκδήλωση των εγκαινίων, πολλοί γνωστοί σε χαμηλόφωνες συζητήσεις έδιναν κάποιο τόνο αλλα έδειχναν και το χρώμα και τον χαρακτήρα την πνευματικής μας ζωής.
Θα παρατηρήσει κανείς ότι έχουν υποχωρήσει η ανεικονική ζωγραφική, αλλά όχι ο μοντερνισμός και οι αναζητήσεις. Η αφαίρεση αλλά και σουρεαλιστικές τάσεις χαρακτιρίζουν ορισμένα έργα. Οι παλιότεροι γνώριμοί μας (Αριστόδημος, Τζανης, Κουκουλάκη, Γρατσίας) έχουν σταθεροποιηθεί σε φόρμες που τους κάνουν να διακρίνονται, φαινεται να έχουν βρει μια προσωπική εικαστική γλώσσα.
Κείμενα συνοδεύουν τους πίνακες, ο Β. Γρατσίας εκφράζει μιαήπιακοινωνικη διαμαρτυρία: «Σε μια κοινωνία όπου οι αποφασίζουν το πως θα πορευτεί η ζωή, το μέλλον για τον πλανήτη μας είναι προδιαγεγραμμένο και ζοφερό…»
Η Σταυρούλα Καλαποθάκη σημειώνει στίχους της Σαπφώς:
«κι όσα άστρα γύρω βρίσκονται στην έκπαγλη σελήνη
παρευθύς το φωτεινό τους πρόσωπο κρύβουν
κάθε φορά που εκείνο ολόγιομο καταλάμπει
τη γη τη σκοτεινή ανεβαίνοντας ασημοκαπνισμένη»
Η Βικτωρία Καμένου, εξηγεί : «Το κόκκινο-Πράσινο ξεφεύγει από τα όρια της παραδοσιακής ζωγρφαικής και η κλωστή δημιουργώντας διαφόρων ειδών γαφισμούς μετατρέπεται σε βασικό στοιχείο της δομής του έργου…»
Ευτελή υλικά μπορούν να δώσουν καλλιτεχνικό αποτέλεσμα: η Ελένη Κανάβου πλησιάζει τον Μινώταυρο και εξαντλώντας την τρίτη διάσταση την έντονη διαμαρτυρία.
Η Δέσποινα Κατζαγιαννακη γράφει: «Έκτακτα νέα αόριστων κασετών μουσικής. Κάποιος άκουσε εικόνες, παρά το θόρυβο απάσπασε φράσεις…»
Το μεγάλου σχήματος έργο της Μαρίας Κατσαβέλη έχει την υποσημείωση: » Η σύσταση της έμψυχης μάζας βρίσκεται μέσα στα όρια της ανθρώπινης μορφής, ενώ η σύσταση της άψυχης μάζας έιναι εκτός ορίων…»
Από αβλεψία, δεν παρουσιάσαμε το έργο της Μαρίας Ξημεράκη αλλά και γιατί έπρεπε να εξηγήσουμε τη λέξη «ακουατιντα» που συνοδεύει τον πίνακα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ : 2η μέρα
ΑΛΚΜΑΝ 