Επισκευθήκαμε και την Τρίτη το μεσημέρι την έκθεση του δικτύου των εικαστικών καλλιτεχνών, από τις εκδηλώσεις των φιλάθλων του ΟΦΗ έμεινε μόνο ένα πανώ να ανεμίζει, αλλά πλήθη τουριστών φιλήσυχων γέμιζαν την πλατεία, σαν χαρούμενο μελίσσι. Η έκθεση λειτουργούσε με ιδανικές συνθήκες, επιτρέποντας την επαφή με τα έργα των ζωγράφων. Η παρουσίαση περιλαμβάνει την Στέλλα Κουκουλάκη αλλά το έργο της δεν φωτογραφήθηκε σωστά και το τοποθετήσαμε στο εξώφυλλο του «Αλκμάνα». Η Μαλβίνα Λεντικ στο κάναβό της δείχνει εικόνες που θυμίζουν παιδικό λεύκωμα.
Ο Μαρίνος Νεκτάριος, δεν φοβάται το κόκκινο και δουλεύει στο τελάρο του, τα αποτελέσματα δεν μπορούν να φανούν στην ατελή (κατ΄ανάγκην) φωτογράφιση.
Η Ρένα Ματαλιωτάκη διαπιστώνει»…Το όριο, ζωντανή δυναμική οντότητα, συνδιαλέγεται ταυτόχρονα με δυο κόσμους, τροφοδοτουμενο από τα έσω και τα έξω. Είναι η τελευταία περιοχή του είναι.(…)»
Ο Κωστής Μουδάτσος τοποθετεί άξονες στη σύνθεσή του, τα υπερρεαλιστικά σοιχεία παραξενεύουν, μα δεν χρειάζονται εξηγήσεις.
Η Ευγενία Μπακαλούμα γράφει: «Τρία χρώ,ατα γρ’αφυν μια πορεία.Μαύρο και άσπρο, μαρτυρούν μια αμφιταλάντευση που εντείνεται από την ηχώ πολλαπλών μορφών.(…)»
Η Εύα Νικολακάκη, σχεδιάζει με μεγάλη ακρίβεια, μπορεί να μας πείσει ότι ο ρεαλισμός μπορεί ακόμα να επιβιώνει.
Για την Ιωάννα Ξημέρη, «Το όριο είναι ένα πλέγμα.(…)Δανείζεται από παραδοσιακά πλεκτά τη μορφή και ειναι φτιαγμένο από καραβάκια.
Ο Κώστας Παγωμένος σημειώνει:
«από τη μνήμη που μου ψιθυρίζει
από την παγκόσμια φλυαρία που μετυλίγει
από τον καθρέφτη που με κοιτά σαστισμένος
από το βλέμμα σου που με ακολουθεί…»
Η Ελευθερία Πυτικάκη : «…η παγίδα του μυαλού-σημείο φυγής απόκρυφων αντιλήψεων. Ο ίλιγγος στην ψυχική μας έλικα…»
Το σχέδιο αναζητά την τρίτη διάσταση, ο Αντρέας Σταυριανουδακης Καμπάς γίνεται πειστικός με τις κονσέρβες του.
«Ο Ορίζοντας ως φυσικό όριο χωρίζει τη γήινη επιφάνεια από την ουράνια.(…) συλλογίζεται η Ελίζα Στεργιοπούλου
Ο Γιάννης Στεφανάκης θυμάται τον Θεόφιλο (λαϊκό ζωγράφο) και τα ψωμιά του που δεν πέφτουν «γιατί παρέμειναν εντός του ορίου της ζωγρφικής επιφάνειας»(…)
Η Δανάη Σύρρου χωρίζει το τετράγωνο τελάρο της με χρυσή τομή και παραθέτει χρώματα κατά μήκος των επιφανειών
Η Ελένη Τσαγκαράκη ανατρέχει στα παιδικά χρόνια και χρησιμοποιεί τα υλικά του πρώτου σχολείου(Δημοτικού),υποσημειώνει κάτω από το ασπρόμαυρο σχέδιο της : «Το βλέμμα του είναι η αλήθεια και η αλήθεια τα όριά μας
Ο Δημήτρης Τζανης, προβληματίζεται, μάλλον απογοητευμένος διαπιστώνει:»γενικευμένη απόσυρση…»
Επειδή τον παρακολουθούμε από χρόνια και πολύ προσεκτικά, εντοπίσαμε στην κάτω αριστερή γωνία του πίνακα, ένα δευτερεύον θέμα : τρεις τύποι που ίσως ταξιδέψουν μα μπορεί και να έρχονται. Αυτοι ενώ δεν είναι ζωηροί, δεν θέλουν να αποσυρθούν ακόμα, δεν έχουν κατεύθυνση μόνο στυλ- καρικατούρες μιας πιεσμένης, αποξενωμένης ζωής. Βγαλμένοι από καρτούν, δεν έχουν ανάγκη να δηλώσουν ή να εκφράσουν τίποτα αδιαφορούν για κάθε παραδοσιακή αξία- απαισιόδοξοι όσο και ελπιδοφόροι , κοροϊδεύουν όσο σοβαρολογούν.
Ο Μανόλης Φραγκιαδάκης δεν εκθέτει υδροχρώματα, στο λάδι γίνεται στιβαρός και ακτικειμενικός με κάποιο τρόπο. «Πέρα από τα νοητά όρια κάθε ιδέας και κάθε εικόνας που βλέπουμε υπάρχουν πάντα συγκεκριμένα όρια» γράφει
Η Κλειώ Χριστάκη σημειώνει » Κάθε μέλισσα έχει ένα σκοπό. Κάνει συγκεκριμένη εργασάι, σ ενα συγκεκριμένο χώρο…
Η Χριστίνα Χατζηντεβέ μοιράζει στη μέση τον πίνακά της και μετά καταφέρνει να συνθέσει αρμονικά, με άλλες χαράξεις
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ
Η Ελένη Πολιτοπούλου παρουσιάζει μια fωτογραφική επεξεργασία στο Photoshop kai 3d studio max.(Ευχαριστώντας και τον συνεργατη της Σίμωνα Σάνκερ)
Η Γεωργίa Μοχιανάκη εκτυπώνει σε φωτογραφικό χaρτί matte fine art smooth κια διαπιστώνει : ¨Αν τα όρια καθόριζαν τη σκέψη, θα αποτελούσαν τροχοπέδη στην εξέλιξη…»
ΣΗΜΕΙΩΣΗ :
Δεν μπορέσαμε να βρούμε ανεκτή φωτογραφία του έργου της Στέλλας Κουκουλάκη, γιαυτό χρησιμοποιήσαμε τον ατελή φακό μας για περιορισμένη λήψη για το πρώτο εξώφυλλο του ΑΛΚΜΑΝΑ(έχει αλλάξει).
Στη μέση της αίθουσας της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου, υπάρχουν λίγα τριών διαστάσεων έργα, παρουσιάσαμε αυτά που έχει ο κατάλογος, θα προσθέσουμε μιαν εικόνα που ίσως εκφράζει την διαμαρτυρία και την επικαιρότητα.
ΑΛΚΜΑΝ 
Τι να πω εγώ, ένας παμπάλαιος σκιτσογράφος, για όλους αυτούς τους εξαίρετους δημιουργούς; σ΄όλους και σε καθέναν ξεχωριστά, ένα μπράβο κι ένα ευχαριστώ. Όμως θα επιθυμούσα κάπου στο περιθώριο της έκθεσής σας , να υπήρχε και κάτι δικό μου, γιατί αισθάνομαι απέραντη μοναξιά, το Κάστρο να έχει σκιτσογράφο εμένα και …αμοναχό.
με τα πιο φιλικά αισθήματα
Γ.Ανδρεαδάκης
Μου αρέσει!Μου αρέσει!