ΚΙΜΟΥΛΗΣ – ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ &Ο ΟΘΕΛΛΟΣ του καλοκαιριού

Είδαμε την παράσταση, μας άρεσε ! Ο προσηλωμένος στο Θέατρο Κιμούλης και ο τηλεοπτικός πρωταγωνιστής Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Αντέξαμε δύσκολα την πρώτη περίοδο και περάσαμε χωρίς προβλήματα τη δεύτερη- μπράβο στους συντελεστές, που έμαθαν μασαιωνικά αγγλικά και μετάφρασαν Σαίξπηρ και σκηνοθέτησαν από κοινού. Ο Οθέλλος έγινε ακραία κωμωδία και παρωδία – αλλά με πολλά στοιχεία ΤV και μιούζικαλ, έφτανε ευχάριστα στο κοινό της επαρχιακής μας πόλης, που χειροκρότησε θερμά τους ηθοποιούς. Εμείς που είμαστε λίγο μισμιτζήδες, αναζητούμε εναλλακτικές λύσεις για να πλησιάζουμε τα μεγάλα έργα και τα αθάνατα κείμενα τις ανθρωπότητας. Όταν στεγνώνουμε , όταν δεν βρίσκουμε τίποτα, διαβάζουμε στίχους και παρωδίες, από την τρέχουσα στιχουργική παραγωγή. Ιδού πως κάποιος εμπνέεται από τον Σαίξπηρ και ένα πασίγνωστο έργο του, την «Στρίγγλα».

Η ΣΤΡΙΓΓΛΑ …ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΡΝΑΚΙ

Ξεστομίζεις χίλια λόγια
μια κουβέντα να σου πω
κώνειο στάζουνε τα χείλια
δεν στεγνώνουν τα μαντήλια
το θυμό μου σαν ξεσπώ

Όλο γκρίνια και καυγάδες
κάνεις τζαναμπέτισσα
άφησε τις εξυπνάδες
τους δικού σου τους σεβντάδες
ξέρεις-δεν απαίτησα

Ξυπνητό με κατατρέχεις
και στον ύπνο μου βραχνάς
γινεσαι-ψυχή δεν έχεις
ότι θέλεις να κατέχεις
με τα νύχια το κρατάς

Στρίγγλα μοιάζεις του Σαιξπήρου
όταν κλαίς υστερικά
Παίζεις θέατρο ταλήρου
όταν θέλεις κάποιου ονείρου
να γνωρίζεις μυστικά

Τα γυρίσματα στο χρόνο
φτάνουν κάτω μια φορά
κι αν κρατας ψηλά τον τόνο
θα γνωρίσεις δάκρυα -πόνο
και μεγάλη συμφορά!

ΣΗΜΕΙΩΜΑ 1

Ο ΑΛΚΜΑΝ αγαπάει τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες τους τεχνικούς κλπ παράγοντες μιας παράστασης. Για καλύτερη ενημέρωση των αναγνωστών, για τον ΟΘΕΛΛΟ του Κιμούλη-Μαρκουλάκη (και Καρύδη), προσθέτουμε ένα κείμενο από το διαδίκτυο

GOSSIPCelebrity
Η απλή μέθοδος των τριών
09-07-2011
Ο άντρες της παρέας «δέθηκαν» για τα καλά με το «Σλουθ» που «έσπασε ταμεία». Η Σμαράγδα Καρύδη τους αγαπά και τους δύο πολύ. Τους διακόψαμε από πρόβα. Τι κρίμα, αλήθεια, που ο γραπτός λόγος δεν αρκεί να περιγράψει τη γλυκύτητα, το χιούμορ και το σοφιστικέ αυτοσαρκασμό με τον οποίο ο Γιώργος Κιμούλης -ο θεατράνθρωπος που φέτος τού αρνήθηκαν την Επίδαυρο- συναντά το διαβολικά έξυπνο και ανήσυχο βλέμμα του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και την κοριτσίστικη -αλλά ταυτόχρονα μοιραία- διάθεση της Σμαράγδας.

Γιατί επιλέξατε τον «Οθέλλο» για το φετινό καλοκαίρι;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ: Για τη θεματική του, όπως κάνω με όλα τα έργα. Η θεματική του είναι η εξής: μπορεί η επιθυμία και το «θέλω» ενός ανθρώπου να μην ταυτίζεται με την έννοια της κτητικότητας; Ο άνθρωπος, όταν θέλει κάτι, μπορεί να μην οδηγείται στην αγωνία να το έχει αυτός και μόνον αυτός; Είτε αυτό είναι χώρα είτε άνθρωπος είτε αντικείμενο; Ο άνθρωπος, από τότε που γεννιέται, θέλει. Είναι μία επιθυμητική μηχανή.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ 2

Δημοσιεύεται σήμερα στα ΝΕΑ (25.7.2011) η κριτική του Κ.Γεωργουσόπουλου για τον Οθέλλο του καλοκαιριού. Ο ακάματος θεατράνθρωπος, ως συνήθως ανάλυσε το έργο και μετά ερεύνησε την καταγωγή το ήρωα, έκανε συσχετίσεις με τον Κόλιν Πάουελ (τον θυμόσαστε;)και τον Ομπάμα και δικαιολόγησε απολύτως τον εκσυγχρονισμό του δράματος (στολές καλοσιδερωμένες του Αγγλικού Στρατού και Ναυτικού). Επαίνεσε τον Κιμούλη και βρήκε πολύ σωστή την ερμηνεία του Μαρκουλάκη που «έδειξε πρακτικά(;) πως ο Ιάγος μπορεί να είναι ο γείτονας ή ο συνάδελφος στο γραφείο»(1) . Αλίμονο βέβαια αν ήταν έτσι, αν γύρω μας όλοι ήταν τέρατα, ο προσεκτικός κριτικός γενικεύει αστόχαστα. Ενώ Οθέλλος μπορεί να γίνει ίσως κάθε ζηλιάρης σύζυγος (η εραστής), Ιάγος δεν γίνεται,αν δεν έχει το στίγμα του Κάιν. Όπως ο δολοφόνος της Νορβηγίας, το τέρας του Βορρά, δεν κατοικεί στην διπλανή πόρτα, είναι το υπερσπάνιο είδος του διαταραγμένου “ανθρώπου” που μπορεί να βγει από το σκότος και το έρεβος κάποια στιγμή, οπουδήποτε -να εκτελέσει το απαίσιο έργο του και να γυρίσει πάλι εκεί που ήταν. Όμως ο Ιάγος του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη ήταν λες “από την περιπλάνηση των μίμων μέσα στην ιστορία”(2) μια σχηματική λαϊκή περιγραφή του ρόλου, κοντά στην καρικατούρα, ενδιαφέρουσα και χαριτωμένη σε πολλές του στιγμές.
Η κριτική των ΝΕΩΝ που μας βοήθησε κάποτε να “μπούμε”στις θεατρικές αίθουσες, σήμερα γεμάτη ατμούς και
πολύ προσωπιές εκτιμήσεις, προσθέτει γνώσεις και σχόλια, που προσφέρουν πολύ περιορισμένα, ως εισαγωγή στην παράσταση -αν μας χρειάζονται πια.

(1), (2) αποσπάσματα από το κείμενο του Κ.Γεωργουσόπουλου