ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1981 ΜΕΡΟΣ Β’ ΤΑ θΑΥΜΑΤΑ ΔΕΝ ΚΡΑΤΟΥΝ ΠΟΛΥ

Ο Μίνως Αργυράκης, περιγράφει ποιητικά με το πενάκι του τον Μουσικό Αύγουστο του 1981, σε μικρό λεύκωμα που εκδοθηκε την επόμενη χρονιά και εν όψει της επανάληψης του φεστιβάλ – φρούδες ελπίδες.

Στην εισαγωγή, γράφει :
Είμαι το πρώτο θύμα του Μουσικού Αυγούστου. Ξεφλούδισα. Όχι από τον ήλιο.Άλλαξα δέρμα Μεταμορφώθηκα. Απομονωμένος στην Αθληνα, έμεινα κλεισμένος μέσα στους τέσσερις τοίχους προσπαθώντας να ζωγραφίσω. Για δυο χρόνια δεν μπορουσα να τραβήξω γραμμή. (…) Από το περασμλενο αύγουστο ως σλημερα, δεν μπορώ να αφήσω το μολύβι…
Έτσι έγινα το πρώτο ευτυχισμένο θύμα…(…) πρώτα ξεφλούδισε από πάνω μου ο φόβος για τα φεστιβάλ και η απέχθεια μου για κάθε τι που οργανώνεται από Δήμους, κοινότητες (…)κι άλλα ηχηρά παρόμοια…
Ο Δημαρχος δεν έβγαζε λόγο(…) ο Διευθυντής (Μάνος Χατζιδάκης)δεν άνοιξε το στόμα του.

Μόνο τα αυτιά του…Ο ήχος ο σωτός, η όραση η Μαγική, ήταν οι μοναδικοί άρχοντες του Ηρακλείου.
(…)κι έγινα πάλι παιδί. Έβλεπα την Μάρλεν Ντίτριχ (…) ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ, τον Ζαν Λουί Μπαρώ, την αγάπη μου των παιδικλων μου χρόνων.(…)
Η φωνή της Ρινάλντι ξεφλούδιζε την χειμερία νλαρκη μου (…)Πότε την έβλεπα σαν να ναι πεταλούδα, γοργόνα κι ύστερα σαν φίδι τυλιγίταν γύρω μου και ξαφνικά μεταμορφωνόταν σε νοικοκυρά όταν καθότνα στος καρέκλες του Γαλαξία , τ΄(ξενοδοχείο του Ηρακλείου) απογέματα πλέκοντας(…)

Η ασκήμια της πόλης του Ηρακλείου εξαφανιζόταν σιγά σιγά…και η ανασφάλεια που ένιωθα όταν εφτασα μουδιασμένος από την Αθηναίκή φεστιβαλίτιδα στην πόλη του Ηρακλείου, εξαφανίσθηκε όταν άκουγα το μητρικό αηδόνι που το λένε ΚΙΚΗ ΜΟΡΦΩΝΙΟΥ…

Κι έτσι (…) μπήκα στο οπτικοακουστικό πανηγύρι του Κρητικού Αυγούστου… Σαν τρελός χόρευα τα βράδυα υπό τους ήχους του Μπαντονεόν του Πιατσόλα, ταγκό και τ άπογέματα , στην πλατεία του Αγίου Μαρκου, μουζούκι με την ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΗ ΚΟΜΠΑΝΙΑ. Άκουγα τραγουδια του(19 )36 (…) σαν να΄μουνα 15 χρονών

Τα μεσάνυχτα ΟΙ ΩΡΑΙΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ, ένα συγκρότημα γερμανικό(…)Έρωτα ΣΠΥΡΟΣ ΣΑΚΚΑΣ μας παρηγορούσε σε κάθαε φωνητική ή Ερωτική μας ατυχία.

Αλά για να είμαι ηλικρινής, εγώ απ΄όλους που είδα και άκουσα, μ΄άρεσε ο ταχυδακτυλουργός ΑΪΖΤ ΓΚΟΥΛΠ… ξεπέρασε ακόμα και τον μουσικό που τριγυρνούσε ανάμεσα στα πλήθη κρατώντας τη τάξη… τον Μάνο Χατζιδάκη, αν τον ΄χετε ακούσει.

Ο Μάνος Χατζιδάκης θα κλείσει αυτό το αφιέρωμα- αυτός ο συντηρητικός των άκρων, ο κοντινός και απλησίαστος, ο ερωτικός και ποιητικός δημιουργός, έκανε τον απολογισμό, εκείνου του ανεπανάληπτου Αυγούστου-που επηρέασε πολλούς και ακόμα φωτίζει κάποιες στιγμές της ζωής μας.

» Ο Αύγουστος του ’81 υπήρξε ένας περήφανος Αύγουστος, εγωπαθής και νάρκισσος. Περιείχε εγωκεντρικές μορφές ανδρών και γυναικών, ωδές παραδόσεως και χορούς πάθους και της εξάντλησης.
Στο τέλος όλοι μας νιώσαμε την ανάγκη να τραγουδήσουμε δοξαστικά για το Ηράκλειο και νοσταλγικά για το προσωπικό δωμάτιο του σπιτιού μας.
Οι καλλιτέχνες που έλαβαν μέρος στον Αύγουστο του ’81, ταξίδεψαν από χιλιαδες μίλια μακριά για να ‘ ρθουνε στην Κρήτη(…) Συμφάγανε με τον Μπρέχτ και τον Κουρτ Βάιλ και ήπιαν κρασί με τον Μπάρντοκ και τον Σκοτ Τζόπλιν. Αυτό έγινε αφορμή οι δράστες να χάσουν την αγάπη τους, οι αστυνομικοί τον ύπνο τους και οι νεαροί σερβιτόροι την τακτική πελατεία τους. Έτσι αναγκασθήκαμε να κάνουμε ο καθένας μας πολλά κι οσα δεν είμασταν κατάλληλοι. Και παράδειγμα, εγώ έγραψα μουσική, η Μορφωνιού τραγούδησε, ο Αργυράκης σχεδίασε τα πεπραγμένα

κι ο Κουρουπός έπαιξε στο πιάνο τα λησμονημένα.
Αυτό που έχει σημασία είνα πως όλοι οι μήνες που ακολούθησαν, θελήσανε να γίνουν Αύγουστος. Κι εμείς περάσαμε ένα Χρόνο με την ανάμνηση του, ώσπου να ξαναγεννηθεί η περιέργειά μας για το καινούριο πρόσωπο του Αυγούστου ’82.
Όπως και να γίνει, Κόντου λούνα βίνι κι ο Αύγουστος του ’81 μας σφράγισε ανεξίτηλα μ΄ένα χρυσό εφηβικό φεγγάρι.»

Μάνος Χατζιδάκης