Αφιέρωση στους εξηντάρηδες και στον Κώστα Α., που είναι λίγο παραπάνω
Στην Ομόνοια μια μέρα
μέσα στον Ηλεκτρικό
μια κοπέλα καθισμένη
με κορμί προκλητικό
εφορούσε σούπερ μίνι
είχε πόδια τορνευτά
κι εγώ κοίταζα σα γλάρος
κι έστεκα σ΄αυτήν μπροστά
Και κουβέντα να της πιάσω
τότε έβαλα σκοπό
ήθελα να την πειράξω
και με τρόπο να της πω
ότι κάπου τη γνωρίζω
αλλά δε θυμούμαι που
κι αυτή πρόσφερε τη θέση
κι είπε «κάθησε παππού»
Ήτανε πανάθεμά την
η κουβέντα της βαριά
λες και μέσα στην καρδιά μου
έριξε μια μαχαιριά
Ντιντινίσανε τ΄αυτιά μου
και μου θόλωσε κι ο νους
δεν μπορούσα να πιστεψω
ότι έδειχνα παππούς
Άσχετα πως εχω γίνει
στα εξήντα περπατώ
μα αισθάνομαι σα νέος
τρώγω πίνω και γλεντώ
Μια χαρά ακόμα παίζω
το ερωτικό βιολί
και στον εαυτό μου λέω
γειά σου Καμινοκωστή!
Είναι τρεις οι ηλικίες
Όσο αισθάνεσαι η μια
όσο φαίνεσαι η άλλη
κι όσο λένε τα χαρτιά
Εγώ προτιμώ την πρώτη
που τη βλέπω πιο σωστή
και στον εαυτό μου λέω
γειά σου Καμινοκωστή!
Ποτέ δεν το βάζω κάτω
Μην το βάζετε κι εσείς
να αισθάνεστε σα νέοι
στο ταξίδι της ζωής
Υ.Γ. :
Ποτέ μην το βάλεις κάτω
μ΄αν η «αυτή» σου απιστεί
τον Ανωγειανό το μάγο
να φωνάξεις, Κωσταντή…
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Ανατολικής Κρήτης ΝΕΑ ΕΠΑΡΧΙΑ στις18.3.1988 αποδίδεται στον Καμινοκωστή)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Εύθυμοι στίχοι, από την Ανατολική Κρήτη-«αν περάσει μια μέρα χωρίς χαμόγελο, είναι χαμένη μέρα» αποφαίνεται ο Μανούσος Φάσης κι έχει χίλια δίκια.
ΑΛΚΜΑΝ 