ΡΕΝΑ ΤΟΥΤΟΥΝΤΖΑΚΗ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ : ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Δεν κρύψαμε ποτέ την προτίμησή μας στον Μάνο Χατζιδάκη, εξακολουθεί να μας συγκινεί, ενώ συνεχίζεται και η μελέτη του έργου του, από νέους μουσικούς, που τον ανακαλύπτουν μόλις περάσουν από τις προσωπικές μοντέρνες προσκολλήσεις. Όμως υπάρχουν κι αυτοί που είναι (βρίσκονται)στην τροχιά του και που δεν απομακρύνονται από τις πηγές της έμπνευσής του. Η Ρένα Τουτουντζάκη (τραγούδι) και ο Δημήτρης Σφακιανάκης(πιάνο), ανήκουν μάλλον σ αυτήν την κατηγορία. Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι για την ορθότητα των μουσικών επιλογών του “μεγάλου ερωτικού” συνθέτη, αλλά δεν έχουμε καμιά αμφιβολία για την αυθεντικότητα του ταλέντου τη ειλικρίνεια και την αισθαντικότητά του.

Οι δυο μουσικοί διάλεξαν πολύ ενδιαφέρουσες – σημαντικότατες για την διαδρομή του Μάνου Χατζιδάκη συνθέσεις, που χαρακτηρίζουν την προσφορά του σ αυτό που ονομάζεται “έντεχνο τραγούδι” (δεν μας αρέσει ο όρος αλλά τι να κάνουμε). ΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ, δηλαδή την μεταγραφή των”Ρεμπέτικων” και τον “Καπετάν Μιχάλη “ (Καζαντζάκης). Στους αντίποδες ίσως της πληθωρικής αισθηματικής μουσικής του, στα “λαϊκά τραγούδια” αφαίρεσε τους ήχους του δρόμου της λαϊκής γειτονιάς, τις κραυγές και τον ορυμαγδό της φτωχολογιάς, κράτησε τον χρυσό και το ασήμι των πολύτιμων αισθημάτων των απλών ανθρώπων. Στον Καζαντζάκη, αφαίρεσε τον θορυβώδη ηρωϊσμό και την ψεύτικη παλικαριά, εξαφάνισε τη έπαρση και την απατηλή περηφάνια, “κατέβασε” την Ελευθερία στο επίπεδο του κοινού πολίτη, σήκωσε τη ματωμένη σημαία της , με το αίσθημα που ταιριάζει στον αξιοπρεπή άνθρωπο.

Η Ρένα Τουτουντζάκη, είχε οδηγό ασφαλώς την αξέχαστη Φλερύ Νταντωνάκη, μα δεν ταίριαζε απολύτως με την εξαιρετική αυτήν καλλιτέχνιδα. Οι διαφορές στην φωνή αλλά και ίσως τις εμπειρίες, στην εποχή και το χώρο, φάνηκαν από τα πρώτα τραγούδια. Έχουμε περιστασιακά και λίγο ακούσει την Ρ.Τ., και σε άλλου είδους όμως μουσική. Οι εντύπωσεις στο χώρο που κάποτε ονειρεύτηκε ο φίλος μας Γιάννης Καλλιγιαννάκης(Ξύπετρα), από την απόδοση των δυο καλλιτεχνών ήταν συναρπαστικές, απλότητα και βάθος, αλλά και διαύγεια και ένταση και πάθος που δεν ξεπέφτει σε χαμηλά αισθήματα,ή σε υπερβολές λαϊκής απήχησης – ας μην φανούν οι εκτιμήσεις υπερβολικές. Ο πιανίστας, που είχε βέβαια μέτρο σύγκρισης τον Μ.Χατζιδάκη, άντεξε και μπόρεσε να ζωντανέψει έξοχα τις καθόλου εύκολες συνθέσεις, έδωσε μεγαλύτερη ένταση ακολουθώντας τη φωνή της Ρ.Τ. που χρωμάτιζε με πολύ προσωπικό τρόπο τις μελωδίες, πρόσθετε αυθεντικές μυρωδιές και γεύσεις από την ύπαιθρο-αλλά και κρητικές ιδιαιτερότητες, άγνωστες στους άλλους Έλληνες.

Μυσταγωγία στο μακρινό ταβερνάκι της ΞΥΠΕΤΡΑΣ, οι ακροατές χειροκρότησαν θερμά τους καλλιτέχνες-σαν να ήταν εκδήλωση για τα 30 χρόνια από τον ΜΟΥΣΙΚΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1981- αλλά και τιμής στο Μάνο Χατζιδάκη, που θα χαμογελά σε κάποια γωνιά του ουρανού του-οι Ηρακλειώτες δεν τον ξεχνούν, ξέρει ότι αυτοί οι ατζούμπαλοι φίλοι του, έχουν πιο πολλά ελαττώματα από τους άλλους, αλλά και πιο πολύ φιλότιμο, και δεν θα τον βγάλουν ποτέ από την καρδιά τους.