ΤΑΣΟΣ ΚΟΡΦΗΣ:
(…)
δυνατά πηδάλια για κάτι τέτοιο,
εύστροφοι χειρισμοί, μια και το χώμα
είναι γεμάτο πράσινες, ξεκούραστες παγίδες(…)
…
Εδώ καράβια χάθηκαν, πνίγηκαν αύτανδρα,
τα χέρια των ανθρώπων άλλαξαν την όψη της γης
…
Σαν τα πουλιά που αναζητούν μια πλώρη καραβιού
για να κουρνιάσουν ,
χαμένα μεσοπέλαγα, με κόντρα τον καιρό,
χωρίς ελπίδες ξηράς,
ψάχνω να βρω ένα κορμί να ξαποστάσω
…
ΑΠΟΗΧΟΣ Αλκμάν (ΣΧΟΛΙΑ) :
19.9.2008
Ο δρόμος γέμισε νυχτερίδες
στις πόρτες σκούριασαν τα κλειδιά
κι η καρδιά κτυπά
μάταια…
2.11.2002
Τα καθημερινά προβλήματα
χρειάζονται πιο ξεκούραστες μέρες…
11.11.2002
…
δίσταζε να της πει
ότι ο έρωτας της
του στοίχιζε πολύ ακριβά
2.12.2002
Ακόνιζε τις αισθήσεις του
στην μοναξιά των άλλων
11.12.2002
Βρισκόταν μεταξύ ουρανού και θαλάσσης
ακυβέρνητος
12.12.2002
Ο διάδρομος μακρύς ατέλειωτος
και μετρημένα τα βήματα…
ΤΑΣΟΣ ΚΟΡΦΗΣ::
(…)
Στους κρίκους των χειροβομβίδων
ακροβατούσε ο χαμός(…)
Ήρθε κοντά μου, απρόσμενα, γεμίζοντας
πυρομαχικά τις δεσμίδες (…)
ΑΠΟΗΧΟΣ Αλκμάν(ΣΧΟΛΙΑ):
5.11.2002
σκιρτούσε στις παλάμες του
σαν μικρο πουλί
(…)
κανένα τόπι δεν πηδά στον ουρανό
καμιά ελπίδα δεν φέγγει
(…)
10.11.2002
Τα λογάριαζα όλα
μα δεν σε περίμενα
14.11.2002
Δεν γινόταν να τα κερδίσουμε όλα
χωρίς να χάσουμε πολλά
ΤΑΣΟΣ ΚΟΡΦΗΣ:
Ηλιόχαρη μέρα σε κουρασμένο τόπο. Ευώδιαζε
δίκταμο στα λίγα, κυρτωμένα δέντρα.
Έρωτας, λέγεται, φυτρώνει
στο βράχο
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι στίχοι του Τάσου Κόρφη είναι από το βιβλίο
του “ΠΟΙΗΜΑΤΑ”, εκδόσεις ΠΡΟΣΠΕΡΟΣ 1983
ΑΛΚΜΑΝ 
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το τραγούδι που έστειλε ο Γ.Μ. και ερμηνευει ο Νταλάρας, έχει αυτά τα στοιχεία:
Στίχοι: Τάσος Κόρφης
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Καλογιάννης
Μικραίνει ο κόσμος κι η θάλασσα γίνεται κήπος,
στερεύει το φως στις γυμνές αποβάθρες,
μ’ ασβέστη σκεπάζουν τα δάκρυα.
Σεντόνι λευκό, χειρουργείου
σκεπάζει τ’ ανήσυχα χέρια.
Μα εσύ ματωμένη καρδιά μου
και πάλι μαζί σου με πας
ταξιδιώτη με πας για ναυάγιο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ίσως θα πρέπει να δώσουμε ένα δείγμα της ποίησης του Τ.Ρομποτη παρδοσιακής μορφής(από το διαδίκτυο):
Στον ποιητή Γιάννη Βαρβέρη (από τον Τ Κόρφη)
Ό,τι κι αν γράφεις, φίλε μου Βαρβέρη,
για των ποιητών τα γηρατιά: πληγή,
βαθιά πληγή από φριχτό μαχαίρι,
δέν πρέπει να ’χει πίκρα κι ούτε οργή.
Οι ποιητές ποτέ δεν φτάνουν γέροι.
Θνήσκοντες κάθε μέρα έχουνε βγει
πέρα απ’ του πόνου τα δεσμά, απ’ το χέρι
του χρόνου, σε μια γόνιμη σιγή.
Κι αν άρρωστοι μονάζουν σ’ άδειες σκήτες,
περήφανοι κι αλύγιστοι προφήτες
κόσμου τυφλού,
τη μοναξιά τους αν καλά προσέξεις
θα δεις πως συντροφιά έχουνε τις λέξεις
που τους μιλούν.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!