Στο κέντρο της μικρής μας πόλης, δεν μπορείς να κρυφτείς, να μείνεις μακριά ή να απέχεις. Είσαι αναγκαστικά εκεί που γίνονται , δημιουργούνται, οι κινήσεις οι πολιτικές, οι εξεγέρσεις οι κοινωνικές οι εκδηλώσεις πάσης φύσεως. Κι αν είσαι αφηρημένος αν δεν προσέξεις κινδυνεύεις, όχι μόνο ηθικά ή πολιτικά αλλά και σωματικά, από μολότωφ ή δακρυγόνα, από νέους ή ώριμους από εχέφρονες ή διαταραγμένους, που εκδηλώνουν αισθήματα κατά τις περιστάσεις, τις διαθέσεις ή τα συμφέροντα, ή από αστυνόμους και ΜΑΤ που κάποτετο παρακάνουν. Η πιο μεγάλη απεργία της μεταπολίτευσης, η μαζικότερη καθολικότερη, σκέπασε με τα επίφοβα φτερά της τη χώρα. Στο Ηράκλειο, το κέντρο της Κρήτης αλλά και την πιο «δημοκρατική» (κομματικά) περιοχή, η επιτυχία της απεργίας είναι απροσδόκητα μεγάλη, συγκλόνισε την κοινωνία και αποδιοργάνωσε πιο πολύ την προβληματική, ούτως ή άλλως τοπική οικονομία.
Ο απόηχος των συνθημάτων δεν έχει κοπάσει ακόμα, ενώ πλησιάζει η 8η μ. μ. της 20ης Οκτωβρίου, και η είδηση του θανάτου του Καντάφι κάνει το γύρο της γης και στην Βουλή των Ελλήνων η κυρία Λούκα Κατσέλη εκθέτει τους λόγους της διαφωνίας της, ο Τσίπρας εκτοξεύει τον χαρακτηρισμό : “ομερτά” κι ο Βενιζέλος δεν δυσκολεύεται να τον αποκαλέσει “τζάμπα μάγκα”.
Στο μικρό μας γραφείο, δίπλα στην πλατεία “Ελευθερίας” που κάποτε την έλεγαν “Τρεις Καμάρες”, προσπαθούμε (μάταια) να καταλάβουμε τις εξελίξεις, τις επιπτώσεις του “Μνημονίου” και τα αποτελέσματα των πρωτοφανών αντιδράσεων του κόσμου. Οι σημαντικοί οικονομολόγοι μας έχουν μπερδέψει, οι πολιτικοί της αριστεράς δε αρθρώνουν έναν πιο καθαρό λόγο, εκτός του ΚΚΕ που μιλάει με τον πιο ευανάγνωστο τρόπο, ανατρέχοντας στις πηγές των μαζικών εξεγέρσεων κι εκείνον τον ιστορικό Κόκκινο Οκτώβρη.
-Μα τι θα ψηφίζατε;αν είσαστε στη Βουλή; θα ρωτούσε εύλογα ο πιο
καλοπροαίρετος αναγνώστης.
-Ευτυχώς δεν είμαστε, θα απαντούσαμε , χωρίς πολλή σκέψη.
Συμπάσχουμε με καθέναν που πλήττεται από τα βάναυσα μέτρα, κατανοούμε τον νέο, τον άνεργο, τον συνταξιούχο (η πιο συνήθης λαϊκής απήχησης έκφραση), μα δεν εκφράζουμε κανέναν πέραν του εαυτού μας. Δεν ψηφίζουμε λοιπόν τώρα (για αποφάσεις που θα επηρεάσουν τη ζωή άλλων), η καυτή πατάτα είναι σ΄ άλλα χέρια κι ας καίει και τα δικά μας δάκτυλα .
Και διαβάζουμε τον πιο πολιτικό ποιητή των μεταπολεμικών χρόνων, τον Μανόλη Αναγνωστάκη (για να ξορκίσουμε-όπως λένε- το κακό):
Όταν γκρεμίστηκε το σπίτι μου
Και σκάφτηκε βαθιά με τα υπάρχοντα
(…)
Πήρα τους δρόμους μοναχός σφυρίζοντας.
Ήταν μεγάλη η περιπέτεια
Όμως η πόλις φλεγόταν τόσο όμορφα
Ασύλληπτα πυροτεχνήματα ανεβαίνανε
Στον πράο ουρανό με διαφημίσεις
Αιφνίδιων θανάτων και αλλαξοπιστήσεων.
Σε λίγο φτάσανε και τα μαντάτα πως
Κάηκαν και όλα τα επίσημα αρχεία και βιβλιοθήκες
Οι βιτρίνες των νεωτερισμών και τα μουσεία
Όλες οι ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων
Και θανάτων-έτσι που πια δεν ήξερε
Κανείς αν πέθανε ή αν ζούσε ακόμα-
Όλα τα δούναι και λαβείν των μεσιτών
(…)
Κάτω απ τις αψίδες των κραυγών
Περάσαμε στην άλλη όχθη με τις τσέπες
Χωρίς χώματα, φωτογραφίες και τα παρόμοια.
Τίποτα δεν πουλιόταν πια.
ΑΛΚΜΑΝ 
Καλό αλλα… πολύ προσεκτικό. Κάποτε πρέπει να πάρει απόφαση ο ΑΛΚΜΑΝ και να εκφράσει μια πιο συγκεκριμένη άποψη. Είναι αλήθεια δύσκολο στην παρούσα φάση, όμως όλοι αντιδρούν χωρίς κανένας να προτείνει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!