Σίφης Καμάρης , πέρασαν πέντε χρόνια

Η 23η Οκτωβρίου, ήταν για μια μικρή συντροφιά, η μέρα του φίλου μας του Σίφη Καμάρη. Πριν πέντε χρόνια ο εκλεκτός αυτός άνθρωπος, περνούσε τη γραμμή της πραγματικότητας, με γρήγορο βήμα – για να φτάσει στην άλλη όχθη, εκεί μακριά που δεν ακούγεται (δεν φτάνει) ο βόμβος της πιεσμένης και δύσκολης καθημερινής μας ζωής.
Στις υπώρειες των ρεθυμνιώτικων βουνών , στο παράξενο (λόγω ονόματος) χωριό Κοξαρέ, εκεί που αναπαύεται, λίγα λουλούδια και αρκετή ρακή, με μουσταλευριά της Αρετής και πίτες του Μύρωνα, έδωσαν την ευκαιρία σε τρεις μαθητές του και 15 φίλους του να τον γυρίσουν πίσω, για λίγο- να δει και να ακούσει τι γίνεται σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο που βιάστηκε να εγκαταλείψει.

Η εποχή δύσκολη, πιο πολύ από ποτέ, δεν θα λεγε τίποτα, θα μας άφηνε να σκεφτούμε, κι ας συλλογιζόταν κι ας διαισθανόταν τι πρέπει να κάνουμε.

Στο ραδιόφωνο ο καθηγητής Πανεπιστημίου Δ. Μπουραντάς, της κίνησης που λέγεται “ Ο κύκλος των χαμένων αξιών”, μιλάει για διαφάνεια και ειλικρίνεια και άλλα ηχηρά παρόμοια – και συνδέει το ποδόσφαιρο με τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις χαϊδεύοντας τα αυτιά των φιλάθλων .
Και δεν είναι άσχημος, κάπου βρίσκει στα λόγια του κανείς σπίθες αισιοδοξίας. Τι να θέλει άραγε κι αυτός, που το βιβλίο του :“όλα σου τα’ μαθα μα ξέχασα μια λέξη” (ευρηματικός τίτλος)έκανε πωλήσεις χιλιάδων αντιτύπων;

Ο Σίφης Καμάρης, χαμογελάει, συγκαταβατικά, ήξερε καλά να μεταφράζει, να γράφει να να μιλάει. Μην δίνετε σημασία μεγάλη σ΄ αυτούς που λένε πολλά και σ΄ όσους χρησιμοποιούν την τυπικά αναγνωρισμένη γνώση τους σε ένα τομέα, για να μας πείσουν για άλλον – τελείως διαφορετικό. Ακόμα και σ αυτούς που ξέρουν κάποια επιστήμη και δογματίζουν και λύνουν όλα τα προβλήματα μας. Η πολιτική δεν είναι επιστήμη κι ας λένε, αν είναι όμως τέχνη, δεν είναι λιγότερο απαιτητική σε γνώση και ταλέντο.

Εποχή κρίσης οικονομικής μα κυρίως πολιτικής και βέβαια κοινωνικής και ηθικής – που ξεπερνάει πολύ τα όρια της χώρας μας – εποχή παρακμής του συστήματος, θυμίζει αρκετά τη Ρώμη, διαφθορά και πτώση αξιών- τι μπορεί να πει κανείς;
Μα ότι ο αρχαίος ρήτορας : “Ο tempora! o mores!”

Δεν αρκούν βέβαια οι διαπιστώσεις και τα επιφωνήματα, πρέπει να κάνουμε και κάτι, να σκεφτούμε σοβαρά, να πάρουμε αποφάσεις, δεν πάει άλλο πια, θα μας συνιστούσε ίσως , ο πρόωρα χαμένος φίλος μας Σίφης Καμάρης . Δεν τον ξεχνάμε, ήταν ένα σταθερό σημάδι, στον κοινό μας δρόμο, δεν θα σβήσει …

ΣΗΜΕΙΩΣΗ(από διαδίκτυο):Ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρωνας (γνωστός και απλά ως Κικέρων, στα λατινικά Marcus Tullius Cicero, 3 Ιανουαρίου 106 π.Χ. – 7 Δεκεμβρίου 43 π.Χ.) ήταν ρήτορας και πολιτικός που έζησε στα τέλη της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Θεωρείται ευρέως ως ένας από τους μεγαλύτερους ρήτορες και συγγραφείς στη λατινική γλώσσα. Σε μια από της ρήσεις του που έμειναν στην ιστορία είχε πει, «Ο tempora! o mores!» Σε μετάφραση αυτό σημαίνει, «ω καιροί! ω ήθη!» Δηλαδή, άλλοι καιροί, άλλα ήθη και με την φράση αυτή ο Κικέρων εξέφραζε την αγανάκτησή του για τη διαφθορά των ηθών της εποχής του.