Η εβδομάδα που πέρασε στιγματίσθηκε από τις κοινοβουλευτικές αθλιότητες και τις Γερμανικές παρεμβάσεις αλλά και δυο γεγονότα του πνευματικού χώρου: τον τραγικό θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου, του μεγαλύτερου έλληνα σκηνοθέτη (τουλάχιστον του πιο πολυβραβευμένου) και την απονομή κρατικού βραβείου στον ποιητή της Θεσσαλονικης Ντίνο Χριστιανόπουλο – που κατέληξε σε φαρσοκωμωδία, αφού ήταν γνωστό (στην επιτροπή κρίσεως) ότι απεχθάνεται (και δικαίως) κάθε διάκριση και θα απέρριπτε χωρίς συζήτηση τις τιμές που είχαν την (καλή;) πρόθεση του του παραχωρήσουν.
Οι πρωταγωνιστές των γραμμάτων και των Τεχνών σπάνια αποκτουν μεγάλη δημοσιότητα και όταν συμβεί, δεν είναι συνήθως από την άμεση αποδοχή του έργου τους από το μεγάλο κοινό. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έγινε διεθνής, με τις ποιητικές ταινίες του που επαινέθηκαν από τους κριτικούς όλου του κόσμου και από τα μεγάλα βραβεία των σημαντικότερων φεστιβάλ(Γαλλία , Ιταλία κλπ).
Στην χώρα του δεν έλλειψαν οι μικρόψυχες «περισπούδαστες» αντιμετωπίσεις (βαρύς, αργός, διανοουμενίστικος κλπ) και η διάθεση να τον φέρει στα δικά της (επαρχιακά μέτρα) η κινηματογραφική μας κριτική. Κι όταν έγινε το απροσδόκητο ατύχημα, πριν ακόμα μάθουμε το συμβάν, ένας πασίγνωστος κριτικός, δημοσίευσε «βαθυστόχαστο» κείμενο και έρριξε τα τελευταία «Πάρθια» βέλη του : πέραν της τέχνης ήταν τσιγγούνης και υπερφίαλος (υπερόπτης 😉 ο Θόδωρος. Αθλιότητα πολιτικής υφής, έτσι μιλούν πάντα όσοι δεν έχουν επιχειρήματα και γνώση. Χαρακτηρίζουν προσωπικά : αναπόδεικτα βέβαια, απολύτως υποκειμενικά, για θίξουν να μειώσουν και να κατεδαφίσουν – αυτοί που να δημιουργήσουν δε μπορούν. Ευτυχώς σηκώθηκαν κι οι πέτρες και βέβαια υπήρξαν εξαιρετικά κείμενα, αποχαιρετισμοί στον αξέχαστο σκηνοθέτη (σημειώνουμε Ρέα Γαλανάκη: «Η αγγελοπουλική ιστορική περιπέτεια» Ελένη Καραϊνδρου : «Οι ήχοι των εικόνων»- ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29.12.2012.
Το κρατικό βραβείο έδωσε αφορμή σε πολλά δημοσιεύματα εχθρών και φίλων του ποιητή. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος απέκτησε πανελλήνια φήμη μετά τη μεταπολίτευση, προσπάθησε και τα κατάφερε να βρεθεί στην πρώτη σειρά των Θεσαλονικιών λογοτεχνών- δίπλα στο Μανόλη Αναγνωστάκη και τον Ν.Γ.Πετζίκη. Τα μετρημένα σε λίγες δεκάδες ποιήματα του με ερωτικό σαφή προσανατολισμό, είχαν (αναζήτησαν) ένα κατάλληλο κοινό αλλά (τελείως αναμενόμενο) άφηναν αδιαφορους τους περισσότερους νεοέλληνες. Όμως οι αντικονφορμιστικές τοποθετήσεις του, ο χριστιανοηθικός προσανατολισμός του, στις πολλές συνεντεύξεις και εμφανίσεις του και πιο πολύ ο πηγαίος άμεσος αισθαντικός λόγος του συγκίνησε το κοινό – ο πεζολογικός ποιητής ήταν ένας εξαίσιος εκφραστής των σκεψεων και των ιδεών του όταν ανέτρεχε στο περελθόν, οι διηγήσεις του θύμιζαν το στίχο του Ερωτόκριτου:
«Κι ήφερνε ξόμπλια απόμακρα, πράματα περασμένα
και κατά πως του σάζασι τα΄λεγεν έναν ένα….»
Κι όταν κινηθεί το ενδιαφέρον για οτιδήποτε ψάχνεις και όταν αναζητάς βρίσκεις. Κάποτε που ήταν τελείως άσημος (στο ευρύ κοινο, στους καλλιτεχνικούς κύκλους τον ξέρανε), δούλευε ασταμάτητα και (όπως οι περισσότεροι σημαντικοι ποιητές μας) έγραψε στίχους για τους τραγουδοποιούς (που δεν έγιναν σουξέ) να τι μας άρεσε:
Στίχοι: Ντίνος Χριστιανόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
ποτέ δε λένε την αλήθεια
ο κόσμος υποφέρει και πονά
και ‘σεις τα ίδια παραμύθια
Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
είναι πολύ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν για σοκολατόπαιδα
μα δεν ταιριάζουνε για μένα
Πως να το φανταστούμε, κι όμως ο Θεσσαλονικιός ποιητής είναι ευαίσθητος σαν ερωτικός τραγουδιστής και πεζολογικός σαν ρεαλιστής στρατευμένος, μας ξεφευγει όταν τον πλησιάζουμε και θέλει να κρυφτεί ακόμα κι όταν τον έχουμε εντοπίσει.
ΑΛΚΜΑΝ 