Τέλος εποχής ;

Δεν μπορούμε όσο και να προσπαθούμε να παραμείνουμε εκτός πολιτικής, μας τραβάει από το μανίκι κι όταν γυρίσουμε το κεφαλι, μας καροϊδέυει και όταν προσέξουμε το πρόσωπό της, μορφάζει και κραυγάζει- καθόλου εύθυμα.
Στη Βουλή των Ελλήνων δόθηκε μια παράσταση σημαντική, δεν μπορέσαμε να την αποφύγουμε, είχε ένταση και πάθος αλλά και αποτελέσματα που ξεπέρασαν κάθε πρόβλεψη: το θρυματισμό του ΠΑΣΟΚ τον ακολούθησε ο τεμαχισμός της Ν.Δ. αλλά και των μικρότερων κομμάτων- η αρρώστια ήταν ματαδοτική. Αν και φόβιζαν όλα αυτά, δημουργούσαν και μιαν ελπίδα, ότι κάτι αλλάζει πια στο πολιτικό τοπίο – όλα δείχνουν το τέλος μιας εποχής , αυτής που συνηθίσαμε να ονομάζομε «Μεταπολίτευση».

Στο κέντρο της Αθήνας για μια ακόμα φορά διαδραματίσθηκαν επεισόδια πολύ σοβαρά, η βία κατέστεψε και έκαψε τα πάντα. Εδώ καμιά πρωτοτυπία, τυπικά όπως πάντα οι ειρηνικοί διαδηλωτές (έτσι λέγονται) διαδηλώνουν ομαλά και στην πλάτη τους, ζωηρά στοιχεία ετοιμάζουν μολότωφ και πλάκες πεζοδρομίων και λοστούς και καδρόνια. Εδώ δεν τερματίζεται η Μεταπολίτευση, συνεχίζεται με ίδια βήματα χορεύει τους κακόγουστους χορούς που αθιερώθηκαν εδώ και χρόνια.

Μα, θα μας πείτε, τι γνώμη έχετε για την σύμβαση και το Πι Ες Αϊ;
Έχω βέβαια καποιαν εκτίμηση, μα τι σημασία να έχει για τον οποιονδήποτε; Δεν υπάρχει καμιά πρόθεση για την καθοδήγηση (επηρεασμό) κανενός – αυτά ανήκουν στο παρελθόν (και το δικό μας τραυματικό ). Αν έφτασε κάποιο όριο στην πολιτική μας ζωή – αν τέλειωσε το στάδιο που άρχισε μετα τη Δικτατορία, ίσως μόνο με τον αυτοκαθορισμό της πολιτικής ταυτότητας μας,μπορεί να προσδιορισθεί.
Νηφαλιότητα λοιπόν, επενεκτίμηση της πολιτικής μας στάσης και σταθεροποίηση της γενικής θέσης κατά της τυφλής βίας, που μπορεί ίσως να εκφράσει(δίκαια) τα ακραία αισθήματα κατά ενός (διε)φθαρμένου και προβληματικού κοινωνικού συστήματος, μα δεν μπορεί να το αλλάξει.