Ο “Αλκμαν” επιστρέφει με καθυστέρηση μηνός και (το ευχάριστο) με μια πολύ ενδιαφέρουσα (γι αυτόν) υπόθεση (με τη νομική έννοια του όρου) εικαστικού,πολιτικού και εν τέλει ποιητικού περιεχομένου, του ζωγράφου – γλύπτη Στέφανου Καμάρη
Πρόκειται για την καθόλου γνωστή ή αναμενόμενη ιστορία ( story) του Μοσχοβίτη Klement Tcatatelnikov και του μυστηριώδους (;)Vitaliy Bozof-φίλων και αντιπάλων (συναγωνιστών(;) στα σκοτεινά χρόνια της Ε.Σ.Σ.Δ. (άγνωστης σήμερα, στους νέους, ομοσπονδίας κρατών).
Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να δούμε (αντιληφθούμε) όλες τις διαστάσεις της έκθεσης – είναι μακριά τα Εξάρχεια, όμως το πολύ προσεγμένο βιβλιαράκι (κάτι σαν πρόγραμμα) μας έδωσε μιαν κάποια ιδέα του εικαστικού περιεχομένου της και πιο πολύ των ιδεών του δημιουργού της Σ. Καμάρη που γνωρίσαμε από εικόνες που (σπάνια) εξέθεσε και την αγάπη του στα κόμικς (η κίνηση εδώ υπονοείται, όπως και στα έργα της έκθεσης).
Η εκτεταμένη συνέντευξη του Σ. Κ. στον Κωστή Βελώνη θα μας δώσει πλήθος στοιχείων – σχολίων που θα διευκολύνουν την κατανόηση των έργων που θα παρουσιάσουμε.
Εμείς θα περιορισθούμε σε πολύ ασήμαντες παρατηρήσεις, που σχετίζονται με τις γνώσεις και τις εμπειρίες μας (και τις αμαρτίες(;) της εποχής της Σοβιετικής Ένωσης, που καθοδήγησε για δεκαετίες ο Αριστερό Κίνημα ( και εμάς εν μέρει).
Η έκθεση (ιστορία)του Στέφανου , σαν να βγαίνει από τις σελίδες της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, που δεν γνώρισε ο ζωγράφος, αλλά σχετίσθηκε με διάφορους (δικούς του) τρόπους.
Ο Κ Βελώνης κάνει μια συσχέτιση των έργων, “κάποιες φορές σκέπτομαι ακόμα και τη σχολή της Καλιφόρνιας, όπως τον γκουρού του assemblage Ed. Kienholz”
Δεν έχουμε καμιά δυνατότητα να επιβεβαιώσουμε τους συλλογισμούς αυτούς, η εικαστική δημιουργία που αναπτύσσεται σε τρεις διαστάσεις, γίνεται αρχιτεκτονική,γλυπτική, και σπάνια διακόσμηση αλλά είναι απολύτως δεμένη (υποταγμένη) στην ιστορία που θέλει να πει, στο μύθο που πρέπει να (πλάσει ) εκθέσει. Είναι πιο πολύ λόγος, αντίθετα από την στατική κατασκευή, δεν σταθεροποιείται σε μια θέση (έστω με δυνατότητα κάποιας φυγής) δημιουργεί εικόνες και συνειρμούς, στίχους ατέλειωτους για μια συμβολική και σατιρική ποίηση, που δεν διστάζει να γίνει πολιτικό τραγούδι.
Οι εικόνες του βιβλίου του Σ Καμάρη σαν να είχαν κάποια σχέση με αντικείμενα και κατασκευές
που είχαν εκτεθεί σε μια μεγάλη (παγκόσμια) έκθεση στο Λονδίνο με τίτλο: “Το ντιζάιν στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου”.
Περισσότερο σαν να συνόψιζαν την (κριτική) εκτίμηση για τα επιτεύγματα ενός κόσμου που πέρασε, με κάποιο μορφασμό, που μοιάζει με χαμόγελο
θα παρουσιάσουμε εικόνες της έκθεσης, από το βιβλίο (πρόγραμμα) για να φανεί πολύ αχνά βέβαια, η εικαστική πλευρά.
Όταν ξανα- ξεφυλλίσαμε το βιβλίο της “Ιστορίας του Κλεμέντ Τστατέλνικοφ”αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε καλύτερα τις προθέσεις και τα αποτελέσματα. Φάνηκε η διήγηση με εικόνες, καθαρά περιγράμματα αντικειμένων, αλλά πρόβαλλαν και ανθρώπινες μορφές – που εμπεριέχονται. Σαν να διαβάζει κανείς ένα τρισδιάστατο κόμικς, αισθάνεται την αγωνία των πρωταγωνιστών και διαβλέπει τα αποτελέσματα μιας αντιδικίας που δεν έχει αίσιο τέλος.
Ο Στέφανος Καμάρης έχει ασφαλώς μια πολύ καθαρή πολιτική στάση απέναντι στο θολό παρελθόν, ίσως όμως οι εικόνες του να θέλουν να υποδηλώσουν άγνοια των λεπτομερειών (που κρίνονται ασήμαντες) αλλά και αμφιβολίες για την κατεύθυνση κάθε μελλοντικής πορείας.
ΑΛΚΜΑΝ 