Γιάννης Μπανιάς, αντίο φίλε

Από τους λίγους της λεγόμενης γενιάς του 114 και του 15% που ακολουθησε μέχρι τέλους τον πολιτικό δρόμο. Ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς από τα νεανικά του χρόνια, με συνέπεια ασυνήθιστη (στις μέρες μας) πρόσφερε όλες του τις δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, έφτασε και στα ανώτατα κομματικα αξιώματα- Γενικός Γραμματέας της Ανανεωτικής Αριστεράς. Όμως δεν άλλαξε, δεν έγινε ποτέ στεγνός(στυγνός) κομματικός γραφειοκράτης (καθοδηγητής) δεν απέκτησε ύφος πολιτικού κήνσορα καιτουπέ παντογνώστη ιδεολόγου. Έμεινε αυτό που ήταν ο γλυκύτατος σύντροφος των φοιτητικών χρόνων, ο προσεκτικός αναλυτής , ο αιθηματικός άνθρωπος, που καλαβαίνει τις ανάγκες των ταπεινών και αγωνίζεται να προσφέρει-από το υστέρημά του.
Οι φίλοι και οι σύντροφοί του θα τον θυμούνται με αγάπη – δεν ξέρω αν έγινε φτωχότερη η φτηνή ζωή μας(οπως λέγεται), το βέβαιο είναι έχασε έναν ακόμα ιδαλγό της ρωμαντικής (και ανιδιοτελούς) πολιτικής, αυτής που κυνηγάει το όνειρο, για να βελτιώσει τη ζωή των φτωχών και κατατρεγμένων ανθρώπων, όπου γης.

Ο Γιάννης Μπανιάς είναι συνδεδεμένος με τους αγώνες της προ- και -μετά δικτατορικής εποχής και υπήρξε ενα από πιο γνωστά στέλεχη της ανανεωτικής Αριστεράς αλλά και του πανδημοκρατικού (τότε) μετώπου. Φοιτητής του Πολυτεχνείου, στέλεχος μιας ομαδας με συγκινηκά πρόσωπα, ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς: τον Παναγούλη, την Πέρκα, τον Παπαγιαννόπουλο, τη Ζιζή, τη Γιάννα τη Λυγιδάκη τον Γκαζή τη Μαίρη …Τότε πριν τα τανκς της επάρατης, με τους πιο παλαϊκούς αγώνες που γνώρισε ο τόπος, η πολιτική εφηβεία μας ονειρευόταν μιαν ανεξάρτητη δημοκρατική Ελλάδα, πάνω στις (σιδερένιες) γραμμές – μιας ιδεολογίας που έβγαινε από τον εμφύλιο.
Η Δικτατορία, ήταν εφιάλτης αναμενόμενος από παλιούς που έβλεπαν(είχαν εμπειρίες) και απολύτως συντριπτικός για μας, τους ειρηνικους και απροετοίμαστους σπουδαστές του 1960-67.

Ο Γ. Μ., άντεξε τη θύελλα σαν «προετοιμασμένος από καιρό-σαν αντρειωμένος» πέρασε στον βίαιο αντιδικτατορικό αγώνα και πλήρωσε αγόγγυστα το τίμημα. Μπήκε μπροστά σε σκληρές ιδεολογικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις πέρασε (το πιο δύσκολο) τα πολιτικά δίκρανα των κομμάτων της Αριστεράς. Διασώθηκε γιατί είχε ακέραιο χαρακτήρα και αναμφισβήτητο ήθος.

Και έμεινε μέχρι τέλος με την αρχική σκευή του, το φιλότιμο, την ανιδιοτέλεια, το πάθος της προσφοράς, την αγωνιστική διάθεση – στην καρδιά των φίλων του και των συντρόφων του και των συναγωνιστών του.