Από συνέντευξη του Μάνου Λουκάκη στις 7-2-1990
» Για μια δημοσίως προσωπική ποιητική» ΜΕΡΟΣ Β΄
…
Η βαθύτατη αποξένωσίς μου από το φολκλόρ με βοήθησεν εξ άλλου να το διατρέξω και με την αρμόζουσαν ψυχραιμίαν και σεβασμόν, θεωρώ δε ότι με κράτησεν μακράν ακαίρων και ακαριαίως θνησκοντων ανθουσιασμών χαρακτηριστικών τόσον του Παλαμικού όσον και του Σικελιανού, ελληνοκεντρικού – γύφτικου ή παγανιστικού διονυσιασμού.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τελικά πως βλέπετε εσείς την ποίηση.Πως την αντιμετωπίζετε;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μου αρέσει να φαντάζομαι την ποίηση ως διαπροσωπικήν επικοινωνίαν ποιητού και αναγν’ωστου μέσω της χρήσεως ενός μαζικού μεν, αλλά ανευ δεσμευτικών της καθημερινής και κοινοτύπου ομιλίας κανόνων : της γλώσσης.
Οπωσδήποτε δεν μου αρέσουν οι εξομοληγητικαί απόπειρες που καθιστούν το ποίημα προσπάθειαν εξιλασμού από αμαρτίες.
Αντιθέτως το ποίημα οφείλει να είναι -γνώμη μου πάντοτε- αμαρτωλόν και να χαίρεται μάλιστα την αμαρτία του τόσον οσον και ο ποιητής χαίρεται την αναμνησιν ή την απλήν επιθυμίαν των εις αμαρτίας εκδ’οσεων του. Την χαριτωμένην ανάμνησιν αυτήν και τον πόθον της «πρώτης φοράς» δέον να μεταφερει και εις τον αναγνώστην του. Ειδάλλως, ματαιοπονεί και υποβάλλει τον λόγον εις άνευ αιτίας ταλαίπωριαν.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Οι απόψεις του Μ.Λουκάκη φέρνουν στο νου τους στίχους του Εμπειρίκου(από μνήμης):
«Η ποιηση θα ναι σπερματική
απόλυτα ερωτική ή δεν θα υπάρχει»
ΑΛΚΜΑΝ 