Τετάρτη πρωί – 11 και κάτι , στην έξοδο των Δικαστηρίων (Ηρακλείου) περνούσα βιαστικά ξυστά από μια χαριτωμένη κυρία ( με πλούσιες καμπύλες), την ώρα που την χαιρετούσε δια χειραψίας εγκάρδια , γνωστός μου,”φατσικά” όπως λέμε -φαλακρός γωνιώδης – δικηγόρος.
“Επίτρεψε μου να σου πω ότι πρέπει να χάσεις μερικά κιλά…” της είπε ζωηρά και με χαριτωμένο (όσο μπορούσε)μορφασμό και μ ακολούθησε βιαστικός όπως ήταν.
Όχι στις κυρίες, του είπα κουνώντας τον δείκτη της παλάμης μου παράλληλα με το μούτρο του.
“Άντε βρέ…” απάντησε χωρίς να δώσει μεγάλη σημασία.
Ούτε στους άντρες, του φώναξα-μα είχε χαθεί στο βάθος του δρόμου.
Προσπαθήσα να τον φωτογραφίσω, ο φακός έπιασε τους άντρες με τα σώματα, ίσως η αφίσα ταιριάζει κάπως με αυτό το κείμενο…
Μετά τις νυχτερινές πολιτικές ανοησίες, την αγένεια «του κάποτε πολλά υποσχόμενου συγγραφέως” Τατσόπουλου (κάπως έτσι τον λένε, είχα διαβάσει πριν 30 χρόνια το πρώτο του βιβλίο)και άλλων, μια ακόμα ασήμαντη ανόητη παρατήρηση γιατί μ’ ενόχλησε;
Γιατί μπλέχτηκα σε μια ιδιωτική επαφή, τι έφταιγε ο κοντός νομικός που ξεχείλισε το δικό μου ποτήρι;
Μήπως θα’ πρεπε να πω κι εγώ, «very sorry»
ΑΛΚΜΑΝ 
Hmm it looks like your site ate my first comment (it was extremely
long) so I guess I’ll just sum it up what I submitted and say, I’m thoroughly enjoying your blog.
I as well am an aspiring blog blogger but I’m still new to everything. Do you have any points for beginner blog writers? I’d genuinely appreciate it.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!