‘Όλοι είμαστε ίσοι ως προς την ικανότητά μας για την πλάνη και τον πόνο’

Σε λίγο τελειώνει η προεκλογική εκστρατεία…
Προλαβαίνω να κάνω την τελευταία μου προεκλογική δήλωση κι εγώ.
Πιστός στην αντιγραφική μου τακτική, κατασκεύασα ένα κολλάζ «αφορισμών», από τους συνήθεις υπόπτους που επιστρατεύω για τις δύσκολες ώρες.
Μανόλης Αναγνωστάκης, Roberto Juarroz, Στ. Γέρζι Λετς, Άρης Αλεξάνδρου, και φυσικά Φερνάντο Πεσσόα.
Είπα να τους ανακατέψω, έτσι που, αυτό που θα προκύψει, να είναι …«δικό μου»!
Η φιλοδοξία μου είναι να «δείξω» τι ψηφίζω, και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα…
Υπομονή, το παρελθόν έχει ακόμη μέλλον

Είμαι από τη φύση μου ποιητής γιατί είμαι η αλήθεια που μιλάει κατά λάθος,

Κουβαλάω μαζί μου τη συνείδηση της πανωλεθρίας σαν λάβαρο νίκης

Καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί να είναι επηρμένος. Δεν καταλαβαίνω το να το δείχνει

Αισθάνομαι ότι δεν είμαι παρά η σκιά
Μιας αόρατης σιλουέτας που με τρομάζει

Ο λαός είναι ένα καλό παιδί.
…
Ο λαός δεν είναι ποτέ ανθρωπιστής. Το βασικότερο στον άνθρωπο του λαού είναι η αυστηρή προσοχή στα συμφέροντά του και ο σχολαστικός αποκλεισμός, στα πλαίσια του δυνατού, των συμφερόντων των άλλων.

Το θύμα μετέχει πάντα στο έγκλημα. Και μάλιστα αρνητικά

Δεν έφταιγε ο ίδιος. Τόσος ήτανε

Μια στρατιά λέξεων
πασχίζει να πορθήσει τη σιωπή
αλλά, όπως πάντα, αποτυγχάνει

Έλπιζες από απελπισία

Έχω παρευρεθεί, ιγκόγνιτο, στην προοδευτική πανωλεθρία της ζωής μου, στο αργό ναυάγιο όλων όσων θέλησα να είμαι

…έβγαινα από την ίδια μου την ύπαρξη και με συναντούσα

Οι επαγγελματίες πεπειραμένοι

Κουβαλάω τις μνήμες πραγμάτων που δεν κατόρθωσαν να υπάρξουν αλλά που προορίζονταν για να υπάρξουν

Δεν ήταν δειλός γιατί είχε συναίσθηση της δειλίας του

Με πονάει το κεφάλι μου και το σύμπαν… Είμαι λυπημένος, αλλά όχι με μια καθορισμένη λύπη ούτε καν με μια ακαθόριστη λύπη…

Ξέρω ότι απέτυχα. Απολαμβάνω την ακαθόριστη ηδονή της αποτυχίας όπως κάποιος που αποδίδει υπέρμετρη αξία στον πυρετό που τον κρατά έγκλειστο.

Με πονάει κάποιο συναίσθημα που δεν γνωρίζω, μου λείπει κάποιο επιχείρημα δεν ξέρω σχετικά με τι, δεν έχω βούληση στα νεύρα μου. Είμαι λυπημένος κάτω από τη συνείδησή μου.

Το ιδανικό κάθε επανάστασης: το μέτριο, το ήσυχο, ειρηνικό παρόν, το ανέφελο μέλλον

Προσέχω,
μήπως ο ανασασμός του ποιήματος
φανερώσει
τις μύχιες σκέψεις μου.
Προσέχω,
Μήπως αφήσω χαραμάδες
Και φωτιστεί
Η εντός μου αταξία.
Προσέχω…

Η ευθεία στάση μπορεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις να αποτελεί απλώς σύμπτωμα παράλυσης

Ο ηρωισμός είναι συχνά απλώς συνέπεια της μυωπίας

Αισθάνομαι διαρκώς σαν να επρόκειτο να ξυπνήσω, με υφίσταμαι σαν να ήμουν το περίβλημά μου, ασφυκτιώ από συμπεράσματα

Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια. Το ένα με βαραίνει σαν τη δυνατότητα των πάντων, το άλλο σαν την πραγματικότητα του τίποτα. Δεν έχω ελπίδες, δεν έχω νοσταλγίες

Με εκνευρίζει η ευτυχία όλων αυτών των ανθρώπων που δεν ξέρουν ότι είναι δυστυχείς

Θυμούμαι άρα υπάρχω

Κυβερνά όποιος είναι εύθυμος εκ φύσεως, γιατί για να είναι κανείς λυπημένος πρέπει να αισθάνεται.

Να μοχθείς με μεγαλοπρέπεια, να ελπίζεις με ειλικρίνεια, να συμμερίζεσαι με στοργή τον πλησίον σου –αυτή είναι η αληθινή φιλοσοφία

Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κ’ οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

Η κομψότητα της δυσπιστίας

Σας γράφω για να σας πω ότι δεν μπορώ να γράψω

Δεν παραπονούμαι επειδή βιώνω μια κρίση. Το πρόβλημα είναι ότι βρισκόμαστε μόνοι όταν αφήνουμε πολύ πίσω τους συνοδοιπόρους μας

Ναυαγώ την περιπλάνησή μου

Αποστρέφομαι το όνειρο σαν ελεεινή απελευθέρωση

Πώς τόσα πρόσωπα να γίνουν αριθμοί

Η πραγματικότητα με αναστατώνει. Τα λόγια των άλλων με βυθίζουν σ’ ένα τεράστιο άγχος

Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δε το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια

Οι περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν από την ασθένεια του να μην ξέρουν να πουν αυτό που βλέπουν ή αυτό που σκέφτονται’

Μην εκπλήσσεσθε που σας μιλάω κατ’ αυτό τον τρόπο. Είμαι από τη φύση μου ποιητής γιατί είμαι η αλήθεια που μιλάει κατά λάθος, και όλη μου η ζωή τελικά είναι ένα ιδιάζον σύστημα ηθικής μεταμφιεσμένο σε αλληγορία και εικονογραφημένο με σύμβολα.

Η θλιβερή εμπιστοσύνη στο μέλλον.

Μιλούσε συνεχώς με παρενθέσεις και αποσιωπητικά, σαν τυφλός που βάδιζε σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο έπιπλα

Είμαι… ο αρχιμουσικός όλων των σιωπών

Ο καλός ονειροπόλος δεν ξυπνά

Τα όνειρα τουλάχιστον δεν σαπίζουν. Παρέρχονται

Για να μ’ αισθανθώ, είχα ανάγκη να
Συναισθανθώ τα πάντα.
Ξεχείλισα, και κατέληξα να διασκορπιστώ…

Ίσως δεν έχω καμιά αποστολή επί Γης

Μια θλιμμένη οργή…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι ένθετες εικόνες είναι απο τον ΑΛΚΜΑΝΑ, όχι από τον υπεύθυνο του άρθρου