(…)
Ο Γιάννης Περτσελάκης γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου 1946 στο Ηράκλειο. Ο πατέρας του, Μανόλης Περτσελάκης, είχε κατάστημα τροφίμων στην οδό 1866, την αγορά του Ηρακλείου. Η μητέρα του Κατίνα , το γένος Βαρανάκη, ήταν μια σπουδαία νοικοκυρά.
Ο Γιάννης φοίτησε στο Λύκειον ¨ο Κοραής¨ ενώ παράλληλα μάθαινε Αγγλικά, Γερμανικά, πιάνο και ακορντεόν. Συμμετείχε μαζί με συμμαθητές του σ’ ένα νεανικό συγκρότημα, τους “comets”.(1)
Μετά το λύκειο, ήλθε να σπουδάσει αρχιτεκτονική στο Αννόβερο της τότε Δυτικής Γερμανίας, όπου βρισκόταν ήδη ο αγαπημένος φίλος και συμμαθητής του Νίκος Βασιλάκης και ο ομιλών,
Του άρεσε η επιστήμη που είχε επιλέξει να σπουδάσει και παρακολούθησε με μεγάλο ενδιαφέρον τα μαθήματα, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στην πολεοδομία. Σπούδασε με το όνειρο να εκπονήσει κάποτε το σχέδιο πόλης του Ηρακλείου.
Το έτος 1969 εξελέγη Γραμματέας του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών Αννοβέρου. Ήταν μια θητεία ιδιαίτερα δημιουργική. Διεύθυνε τη χορωδία των Ελλήνων φοιτητών που εντυπωσίασε τραγουδώντας Θεοδωράκη αντί για Χριστουγεννιάτικα τραγούδια σε γιορτή για τους ξένους φοιτητές. Ήταν πρωταγωνιστής στο πιάνο ή με το ακορντεόν στις διάφορες γιορτές και άφησε εποχή με τα πάρτι που έκανε προσφέροντας μια καταπληκτική φασολάδα.
Μετά τις σπουδές ακολούθησε η στρατιωτική θητεία. Μεσούσης της δικτατορίας κρατούσε με το ακορντεόν του υψηλό το φρόνημα των δημοκρατικών συναδέλφων του στη Σχολή Μηχανικού στο Λουτράκι. Εγκαταστάθηκε στο Ηράκλειο το 1973 ως ελεύθερος επαγγελματίας – μελετητής, όπου και εργάστηκε συνεχώς μέχρι τη συνταξιοδότησή του πριν από λίγους μήνες.
Ήταν αντιπρόεδρος της Μουσικής Ακαδημίας Κρήτης και είχε ιδιαίτερη φιλία με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Διετέλεσε Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του κόμματος «Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία». Ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο του Ανδρέα Καλοκαιρινού το 1975 και του Φοίβου Ιωαννίδη το 1982. Μετά τις εκλογές του 1982 μου είπε ότι από δω και πέρα θα υπηρετήσει την πόλη μέσω της επιστήμης του, όπως και έπραξε.
Διάβαζε πολύ και ήταν ενημερωμένος για τις διεθνείς εξελίξεις στην αρχιτεκτονική και την πολεοδομία. Κατά την άσκηση του επαγγέλματός του ήταν εργατικός, οργανωτικός, παραγωγικός, έντιμος και ανιδιοτελής. Είχε ευρεία μόρφωση, τα Ελληνικά του ήταν πολύ καλά, ήταν απλός και ευγενικός. Τα οργανωτικά του προσόντα αναδεικνύονταν και στα πάρτι του πρώτου Σαββάτου του έτους για την ονομαστική του εορτή.
Προσκαλούσε λέγοντας: «ελάτε και φέρετε και τους φίλους σας». Ήταν απίστευτο πόσοι άνθρωποι χωρούσαν στο μικρό σπιτάκι στη «στάση Περτσελάκη», όπου υπήρχε φιλόξενη διάθεση, καλή μουσική και αχνιστή φασολάδα. Στις 27 Δεκεμβρίου του 1977 παντρεύτηκε τη Δέσποινα Κουφάκη. Απέκτησαν τέσσερα θαυμάσια παιδιά και παρέμειναν μέχρι τέλους ερωτευμένοι.
(…)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
A.Τμήμα κειμένου του Μανόλη Βασιλάκη.
Β.Δημοσίευμα πολύ εκτεταμένο, αναφέρεται στα γυμνασιακά χρόνια του Γιάννη Περτσελάκη(και άλλων πολλών), αποκόψαμε ορισμένες παραγράφους.
(1) Από την εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ»:Ο Γιάννος(Περτσελάκης) ήταν ο νεωτεριστής της παρέας. Ήταν πάντα ενημερωμένος για τις νέες κυκλοφορίες των δίσκων, τι είναι στη μόδα, πώς πρέπει να παιχτεί το τάδε κομμάτι και πώς να ενορχηστρωθεί. Ήταν εκείνος που οσμιζόταν, τι σειρά έπρεπε να έχει το ρεπερτόριο και τι ζητάει το κοινό.
(…)
Η ηλικία δίνει τις δυνατότητες. Ο χρόνος επιβάλει τους περιορισμούς. Όταν οι COMETS (το συγκρότημα του Γ.Περτσελάκη) λάνσαραν (πρώτοι όπως πάντα) το χορό Madison στο Λιμενικό Περίπτερο, κάποιος παρατήρησε, πως ο Θοδωρής (Βασιλάκης) και η Εμμανουέλα . παρουσίασαν για πρώτη φορά αυτόν τον καινούριο χορό, άψογα και υποδειγματικά
(…)
Το ίδιο και η Γιάννα (Περδικογάννη), που λένε ότι δίδαξε πως χορεύεται το χάλι – γκάλι(…)τον αείμνηστο Σταύρο (Νιώτη) των οποίων το αυτοσχέδιο ποίημα βραβεύτηκε, σ’ αυτόν τον αποκριάτικο χορό, με πρόεδρο της επιτροπής μια νεαρή φιλόλογο, τη σημερινή διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, συντοπίτισσά μας Μαρίνα Πλάκα… και τόσοι άλλοι, που ποιον να πρωτοθυμηθείς…
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ:
Αναδημοσιεύομε κύρια σημεία κειμένου του Μ.Χρονάκη (παιδίατρου) στην εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ»(δημοσιεύθηκε στις 10-7-2012) για τον Γιάννη Περτσελάκη:
«Γιάννη το ξέρεις.
Τη στάση σου απέναντι στη ζωή, όσο σε γνώρισα, την ερμηνεύω ως νηφάλια ανήσυχη και σταθερά δημιουργική.
Ολόκληρη τη δεκαετία του ’80 και το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 εκτός από την καθαρά επαγγελματική σου ενασχόληση (του αρχιτέκτονα- πολεοδόμου), σε βασάνιζαν ερωτήματα πολιτιστικού και κοινωνικού προβληματισμού και προσπάθησες, με απόγνωση πολλές φορές, να βρεις διαύλους για τη λύση τους ή έστω για την ανάδειξή τους. Μουσική Ακαδημία Κρήτης, Εταιρεία Ιστορικών Κρητικών Μελετών, Μελέτη για την επέκταση του σχεδίου πόλης. Όπου υπήρχε αληθινή έγνοια για την πόλη μας ήσουν παρών.
(…)
Ο ενθουσιασμός σου για τις εκδηλώσεις του “Μουσικού Αυγούστου” δεν οφειλόταν, βέβαια, μόνο στη φιλία σου με τον εμπνευστή και οργανωτή αυτής της επίθεσης πολιτισμού, Μάνο Χατζιδάκι. Ίσως ήταν ό,τι ονειρευόσουν (σχετικά με την τέχνη και τον πολιτισμό) για την πόλη αυτή και δε φανταζόσουν πως μπορεί να γίνει πραγματικότητα.(…)
Το πρώτο Σάββατο του χρόνου. Στο πατρικό σπίτι, με παλιές συνταγές υποδοχής και εδεσμάτων, γινόταν η συνάντηση των φίλων για τη γιορτή σου. Το σπίτι παλιό, μικρό, “Παπαδιαμάντειο”. Τζάκι, πεζούλια, σοφάς και η μικρή αλλά θαυματουργή κουζίνα. Με πάστρα και γούστο στη διακόσμηση σε υποδεχόταν στις ανθρώπινες, αρμονικές του διαστάσεις. Τον καιρό που όλος ο κόσμος έμπαινε ολοταχώς και βυθιζόταν στη σπατάλη, την επίδειξη και την κραιπάλη, εμείς απολαμβάναμε, την απλή ελληνική κουζίνα(…)
Τον τελευταίο χρόνο, υποθέτω, μετρούσες το χρόνο με ένα δικό σου τρόπο, σε ένα δικό σου σύστημα. Ανεπαισθήτως άφηνες να νιώσουμε πως “άκουγες το χρόνο”! (…)
ζήτησες να πεις μια δική σου, μικρή, αστεία ιστορία! Με δυσκολία έβγαιναν οι λέξεις από μέσα σου, αλλά η θέλησή σου ν’αποσπαστείς από τον πόνο, να επιστρέψεις στη ζωή, φάνηκε τόσο καθαρά
(…)
πως μπορεί να ήταν αποχαιρετισμός. Ό,τι μπορούσα και ό,τι ήθελα να σου προσφέρω στο χώρο και το χρόνο εκείνο ήταν η επικοινωνία μας. Και συ απάντησες με τρόπο απίστευτα ζεστό προσφέροντάς μου αισιοδοξία. Ό,τι ακριβό διέθετες την ώρα εκείνη. Θα τα ξαναπούμε…
(…)
ΑΛΚΜΑΝ 